Hij vraagt er eigenlijk zelf om: geen schoenen aan de voeten en tapijtjes op het podium, dan is er altijd wel een onverlaat die halverwege het optreden roept dat je een hippie bent. Het verwijt een oude man in een twintigjarig jongenslichaam te zijn heeft Tim Knol inmiddels al zo vaak naar het hoofd geslingerd gekregen, dat hij ook zelf wellicht aan het twijfelen geslagen zal zijn. Na bij de afscheidstour van Johan succesvol het voorprogramma te hebben verzorgd, begon het langzaam te zoemen in muziekland, gezoem dat na het verschijnen van zijn debuutalbum afgelopen januari aangezwollen was tot een oorverdovende buzz.

Na voor vier uitverkochte zalen op rij te hebben gestaan lijkt het de twintiger oprecht te verbazen dat voor het concert in Rotown vanavond eveneens geen kaart meer te koop is. De band die hem ondersteunt bestaat naast zijn Hoornse maatjes Kees Schaper op drums en Jeroen Overman op bas uit twee bekenden uit de stal van Excelsior Recordings. Matthijs “Duijf” van Duijvenbode was eerder toetsenist bij Johan, terwijl Anne Soldaat geen verdere introductie behoeft als zijnde Beste Gitarist der Lage Landen. Vanavond blijkt dat het een gouden beslissing geweest is de nummers van het album met een band uit te voeren, want live krijgt de muziek in deze bezetting net de juiste schop onder de kont die het verdient. Op plaat zijn de veertien nummers prima genietbaar met een kopje rooibosthee. Live zorgen het toetsenspel van Duijf en de gitaarsolo’s van Anne Soldaat eerder voor behoefte aan een biertje.

Met een nummer als 'Sounds Familiar' is er in de set ook ruimte om gas terug te nemen en dan is het beste hoorbaar wat een loepzuivere stem Tim Knol in huis heeft. Het is een stem die niet verveelt, een stem met zeggingskracht, maar bovenal een stem die voor elkaar krijgt wat nog weinigen in Rotown bereikt hebben: volledige stilte. Tijdens de toegift brengt Knol het voor een overleden vriend geschreven 'Music In My Room' solo met akoestische gitaar en doet dat zo overtuigend dat het niet voor te stellen is dat dit dezelfde jongen is die eerder op de avond het publiek vertelde over de problematische flatulentie van zijn toetsenist. Het bewijst vooral dat de chemie binnen de band naast letterlijk ook figuurlijk aanwezig is en dat doet hopen dat de tweede plaat een echte bandplaat wordt. Deze knul en zijn bandje verdienen minstens vier sterren en een pleister voor de ingegroeide teennagel van hun frontman.