Bij binnenkomst in Rotown werd men begroet met posters die vriendelijk verzochten stil te zijn tijdens het concert. Stil was het op dat moment allerminst want de show was volledig uitverkocht, en dat was te merken vooraf. De zaal was afgeladen en de temperatuur was daar ook naar. Na een tijdje rustige achtergrondmuziek van de DJ’s klonk er trompetgeschal en langzaam betraden daar de drie keurig zwart geklede heren van I am Kloot het podium.  Wat al meteen opviel was dat zanger John Bramwell zijn arm in een mitella had.

“Jullie vroegen je waarschijnlijk al af waar die mitella voor is of niet?” vroeg John. Hij had zijn arm gebroken, “Slipped on vomit” klonk het met dat mooie accent. De zaal kon hier wel om lachen en de sfeer zat er al meteen goed in. “Niet mijn eigen kots hoor” klonk het een nummer later. Na nog een aantal nummers aangekondigd te hebben over ‘drinking and disaster’ was er een lekker beeld gewekt van de band.  De pijnstillers werkten iets te goed en Bramwell voelde zich een beetje zweverig. Dat was ook al te zien aan de manier waarop hij over het podium bewoog. De coördinatie zat niet helemaal lekker. Na een aantal nummers was John even het intro van een nummer kwijt maar na drie keer proberen kwam het er dan toch uit en de rest van het nummer zat meteen weer goed op de rails.

Bassist en drummer verlieten na een tijdje het podium en John speelde in zijn eentje verder. Aan de posters werd kennelijk niet veel aandacht besteed en er werd dan ook dringend verzocht  ‘to shut up’.  Na een aantal nummers solo kwam de band weer terug voor nog een paar nummers tot de zanger aangaf dat hij nog wel langer had willen spelen maar dat hij het niet langer ging met zijn arm. Teleurstelling, maar ook begrip vanuit het publiek. Onder luid applaus verliet de band het podium en iedereen kon weer met een vergenoegd gevoel naar huis.