Woensdag 6 mei

Eindelijk zon, feest op een schoolplein en spelen in het hostal! 

We vertrekken weer veel te laat vanaf het hostal. Op weg naar de metro worden we  afgeleid door vrolijke schoolpleingeluiden. En dat is nou net een leeftijdsgroep waarvoor we nog niet hebben gespeeld. We snellen ons in de richting van het schoolplein en vragen de ‘Dean’ (directeur) of we een setje voor de kinderen mogen doen. Deze als gangster uitziende directeur zegt dat dit wel mag, maar alleen buiten de hekken. Al snel staan er zo’n 30 kinderhoofdjes door de spijlen van het hek naar ons te kijken (zo voelt Bokito zich dus) en wordt het liedje ‘Old Mc Donald Had A Farm” ritmisch door ons begeleid. Wat een ritmegevoel hebben die kinderen! Natuurlijk mochten we nooit meer weg maar we hadden alweer nieuwe plannen op het program staan, dus zeiden we de dolgelukkige kinderkopjes uit Harlem gedag. “You should play everywhere!” riep een van de kinderen ons nog na. “Everywhere you can travel!” Nou…, laten we dat maar doen dan. 

We pakken de metro naar een plek aan het water op de zuidkade van Manhattan. We willen naar het Vrijheidsbeeld voor wat mooie shots maar zijn veel te laat en bovendien is het veel te duur. Dan maar een paar sets in de zon aan de waterkant, ergens heeft dit punt van New York wel iets van Rotterdam, met op de achtergrond de kranen van de haven. 

Na een breakdanceshow op straat en onze cameraman die door hen voor 25 dollar wordt getild (op een ludieke manier) vertrekken we weer richting Harlem, het hostalpubliek wacht namelijk op Convoi!  

We eten wat bij Native Restaurant om de hoek, waar we door twee vrouwen worden gevraagd of we een boyband zijn. Ja tuurlijk joh, from Holland, wel te verstaan! 

Het hostal heeft ons flink gepromoot met posters en we hopen op een groots publiek. Helaas valt dat tegen. We beginnen i.v.m. de regen in de sfeerloze gameroom met de eerste set, i.p.v. het dak. Pas in de tweede set later komt de sfeer erin door het licht te dimmen. Ook zijn er wat meer mensen komen kijken en is er een lokale trompettist gebeld die heel verdienstelijk meespeelt met Dick, onze saxofonist. Uiteindelijk eindigt de avond in een dampende dansende mensen menigte. De Israëlische eigenaar is dik tevreden en wij hebben weer heerlijke shots plus genoeg aandacht van het vrouwelijk schoon.  

Later op de avond horen we over een jamsessie in een lokale legendarische jazzbar die recentelijk weer open is gegaan, genaamd Minton’s Playhouse. Alle grootheden, van Miles tot Dizzy hebben hier gespeeld. De tent zit vol met mensen van over de hele wereld die speciaal hierheen zijn gekomen om mee te spelen. En wat blijkt, de saxheld van Dick, James Carter, komt ook nog langs om te jammen! Na zijn betaalde show in de Blue Note bar kwam hij dus nog even naar Minton’s om verder te spelen. Ooit kreeg Dick op zijn veertiende op North Sea Jazz een handtekening van James en nu mag hij samen met hem een jam doen. Ja mensen, in Amerika komen je dromen uit. We filmen het stiekem en het stukje met Dick staat er luid en duidelijk op. Quite a night folks! 

Donderdag 7 mei

Brooklyn in de herhaling, een tweede filmteam en een verborgen strandje 

Met acht man door de stad sjokken inclusief instrumenten begint ons aardig op te breken. Er komt dan ook overdag weinig terecht van alle dingen die we willen ondernemen. We besluiten naar Williamsburg in Brooklyn te gaan; dé plek waar alle hippe kunstenaars en muzikanten wonen.  

Bij Bedford Street stappen we uit om vervolgens twee uur in een donkere kroeg te wachten totdat de regen stopt. We doen wat interviews met onszelf voor op de dvd en gaan aan de Hoegaarden die hier verkocht wordt. Als de zon weer een beetje schijnt lopen we Bedford Street in. Wat mij betreft is dit een klein sprookje met allemaal gekke mensen die allemaal even kleurrijk overkomen. De meest gekke tentjes zitten er en locals verkopen platen en cd’s op de straat, wat een sfeer. Pas na heel lang durven we een setje te doen in de smalle straat. Als we het dan eindelijk doen is het toch weer leuk en krijgen we veel goede reacties. Een meisje uit India van de filmacademie vraagt of ze ons voor haar portfolio mag filmen, samen met haar collega uit Zuid-Afrika. Tuurlijk joh, nóg een filmploeg; waarom niet! We wisselen gegevens uit en morgen zien we haar in Washington Park. 

Na de set lopen we naar het water voor een view over da city. Na een uur lopen vinden we eindelijk tussen de verlaten fabrieken een idyllisch strandje waar de locals gezellig tussen de rotsen zitten. Een mooie plek, waar Dick nog even een stukje speelt (zie foto hiernaast aan het water). 

Voldaan pakken we de metro terug om te eten in het hostal. Mario, een Filippijnse kok die in het hostal woont, is zo aardig geweest om voor ons te koken en het in de gemeenschappelijke koelkast te zetten, zodat wij het op elk gewenst tijdstip konden opwarmen, hoe tof is dat! 

Op het dak van het hostal wordt door onze Duitse vriendinnen nog een verjaardag gevierd maar wederom maken we het niet laat door de uitputtende tochten die we vandaag weer hebben gemaakt. 
 

Vrijdag 8 mei

Staten Island, shopping en Washington Park 

Overdag splitsen we ons op in groepjes, vier man gaan naar Staten Island om wat shots te maken op de Ferry en vier man trekken de shoppingshoes aan in Brooklyn. Staten Island blijkt een suburb te zijn en in Brooklyn zijn de all stars maar 20 dollar! 

We meeten weer in Greenwich Village om te spelen in Washingon park waar de average eclectic Amerikaan z’n vrijdag avond borrel zit te drinken. Het zit vol met muzikanten die al klaar zijn met spelen. Mooi, dan doen wij uit Roffa Rotterdam ff ons ding. Het lijkt alsof er een bom barst als we beginnen. De locals springen op en slaan wild aan het dansen. De drank heeft hier al goed z’n werk gedaan zo te zien. Inmiddels is ook de filmploeg van het Indiaanse meisje gearriveerd, nu lopen er vier cameramensen om ons heen, het moet niet gekker worden! Ze doen na de show nog wat interviews met ons allemaal.  

We drinken wat met de mensen -die behoorlijk verdwaald zijn- om vervolgens wat te eten in Mac Dougalstreet bij een Mexicaans tentje. We ploffen neer naast een groep dames die zo uit Beverly Hills of één of andere High School film weggelopen zijn. We weten inmiddels hoe we hier mee om moeten gaan, we laten ze met z’n allen zeggen “We love Convoi Exceptional!”. Werkt altijd bij de camera-geile Amerikanen. De Mexicaanse maaltijd gaat er goed in en we vertrekken niet al te laat naar het hostal.  

Als we uit de metro komen in Harlem is het rond twee uur ’s nachts. Op straat zitten wat locals te praten en te drinken. Ze zien de sax van Dick en vragen of hij wat wil spelen. Ach ja waarom niet, tis toch de laatste avond. De streetgangsters willen graag een beat van ons en een saxlijn. In no time staat de hele groep te springen en te freestylen. De attractie trekt binnen no time mensen uit de hele buurt, terwijl de straat zojuist nog bijna leeg was. Het enthousiasme is ongekend, zo is er een donkere jongen die aankomt rennen en schreeuwt: “You’ve got soul, I smell money!”. Na wat handclaps en kaartjesuitwisselingen houden we het voor gezien, het feest houdt toch een keer op. Twee dagen later mailt de rapper al of we toevallig over een maand weer in New York zijn want hij heeft misschien wat shows. Vriendelijk mail ik dat Holland ‘pretty far is from the US’. 

Zaterdag 9 mei & zondag 10 mei

Een straatsetje met de locals van Harlem.. En de terugreis… snik 

Op deze laatste dag lopen we nog wat door Harlem voordat we het vliegtuig pakken. In een klein parkje doen we nog een straatsessie met een paar locals die meteen hun instrumenten van thuis halen. We zien ook nog de lokale gangsters van de Unicorns die voorbij bulderen op hun zwaar opgevoerde motoren. Volgens een opaatje in het park houden zij de buurt in de gaten, misschien is Harlem toch niet zo vriendelijk… 
 

Om drie uur pakken we de metro naar JFK Airport. De terugreis begint pas om 22.00 u en is een stuk minder comfortabel als de heenreis (geen eigen tv schermpjes en dus geen films!) We slapen allemaal weinig en komen met een enorme jetlag Nederland binnen, zondag half elf plaatselijke tijd. Alles is goed gegaan, we hebben 35 uur aan prachtig HD filmmateriaal en genoeg connecties om ooit terug te gaan; wat kan een band zich nog meer wensen van een dergelijke tour!!!