Als je niet beter zou weten dan zou je haast wel denken dat carnaval alvast is begonnen,nota bene ook nog eens boven de rivieren. Op donderdagavond 19 februari spelen twee acts in Exit die niet vies zijn van verkleedpartijtjes. Nogal wiedes dat er op een gegeven moment iemand oproept tot polonaise.
Openingsact Harry Merry zou iedereen moeten kennen in Rotterdam en omgeving. De prettig gestoorde orgelman hoort nu eenmaal bij het interieur van de plaatselijke underground-scene. Dat wil overigens niet zeggen dat Harry Merry overal een geliefde bezienswaardigheid is. Er zullen altijd mensen blijven bestaan die Harry Merry een malloot in een matrozenpak vinden. Daar valt wel natuurlijk wel iets voor te zeggen. Ik kan me erg goed herinneren dat de markante muzikant ooit in muziekcafé de Graauwe Hengst in Schiedam een berucht optreden gaf waarbij de stamgasten zij goedbedoelde tereur meteen golf aan bierfiltertjes beloonden. In Exit blijven zulke reacties achterwege.Harry Merry speelt een thuiswedstrijd voor zijn trouwste fans. Tijdens de soundcheck stopt alleen de geluidsman demonstratief zijn vingers in zijn oren. Harry Merry, toen nog in een wollen trui die zelfs voor Mart Smeets te warm zou zijn, gaat uiteraard gewoon stug door. Snel daarna trekt hij in het damestoilet zijn pruik recht en hijst onze goede vriend zich in zijn vertrouwde blauwwitte matrozenpakje, om vervolgens aan het echte werk te beginnen. Ook ditmaal staat Harry Merry op het podium met in gevangenistenue gehulde bandleden van begeleidingsband The Must en twee meisjes met blonde pruiken. Als je dit gezelschap maar vaak genoeg ziet, zou je bijna gaan geloven dat het repertoire van Harry Merry de gewoonste zaak van de wereld is. Daarnaast speelt de band terughoudender dan vorige keren, waardoor vrijwel alles zonder slag of stoot verloopt. Alleen als Bruno van The Must op een barkruk gaat rammen, is de sleur heel eventjes doorbroken.
De muziek Trike uit het verre Toronto ligt ergens tussen goedgemutste camp en kleinkunstcabaret. Een dolenthousiaste dame die zowel kan tapdansen als viool spelen en een ietwat vage en harige orgelspeler maken liedjes die werkelijk alles omvatten: freak folk, opera, dance, pop uit jaren ’80, hiphop, kortom, je kan het zo gek niet verzinnen. Hoewel de verschijning weliswaar meer indruk maakt dan de individuele flauwekulliedjes weet Trike tot op zekere hoogte zeker te verrassen, ook al is het dam wel erg laat op de avond en is niet eens de helft van de zaal gevuld. Wat de filosofie achter Trike is blijft een beetje onduidelijk, zoals ook de beweegreden van de jongedame in hippiekurk om iedereen in Exit een tik op de billen geven in mysterie gehuld zijn. Tja, je moet nu eenmaal een beetje gek zijn om op te vallen. Er is echter ook nog zoiets als interessante muziek. Vanavond ligt de nadruk spijtig genoeg iets teveel op verkleedpartijtjes en andersoortige gekkigheid. Daar is carnavalweekeinde al genoeg van te verkrijgen.