De zaal van de Exit is nog maar voor een kwart gevuld als Rats on Rafts begint. Zij mogen vanavond aftrappen voor de band waar het eigenlijk om draait: Pony Pack. Zij presenteren hun kersverse cd “Claws en Fists”. Ik hoor bij Rats on Rafts enthousiast gebrachte, Engels aandoende postpunk waarin flarden Gang of Four en Joy Division terug zijn te horen. Hier en daar rammelt het nog wat, maar dat maakt geen donder uit. Iemand naast me sprak de woorden: “deze gasten zijn 30 jaar te laat geboren”, zou best zo kunnen zijn maar dat neemt niet af dat Rats on Rafts een goede set neerzette voor een nog niet eens half gevulde zaal. In het nieuwe ‘rookhok’ van de Exit spreek ik de 2 heren en 1 dame van de band Pony Pack, bestaande uit de Duitser Robert op drums, de Indo “Orang Goreng” (=gebakken mens!) op gitaar en de Schotse bassiste Jane. De laatste is verantwoordelijk voor het schrijven van de meeste liedjes. Naar eigen zeggen zijn ze beïnvloed door bands als L7 en Hawkwind. Ze lijken enigermate teleurgesteld door de matige opkomst op hun cd release. Vanaf het eerste nummer speelt Pony Pack strak en bedreven. Het geluid is goed en ze laten horen dat ze goed op elkaar zijn ingespeeld. Goede afwisselingen, hier -en daar een slidegitaar en lekker irritante overslaande zanglijnen. Echter halverwege de set zwakt het een beetje af. Maar de grunge/ indierock van Pony Pack doet je weer even terugdenken aan de grunge hoogtijdagen van mid jaren ’90 met bands als The Breeders en Babes in Toyland en jawel: L7. Het staat echter wel als een huis en is een welkome afwisseling binnen het hedendaagse hippe ‘Britse’ indie geluid. Wellicht lag de lage opkomst aan het feit dat men deze zaterdagavond liever interessant stond te ‘netwerken’ op de Witte de Withstraat. Al met al staat hier een band die veel meer mensen hadden moeten zien. Maar we gaan hier nog meer van zien en horen in de toekomst.