Er is best een kans dat je de naam Sabrina Starke al eens langs hebt horen komen. Ze loopt nu al een aantal jaren mee in de muziekwereld, met als uitschieter een optreden in het New Yorkse Apollo Theater op haar naam. Dan kun je het dus ook voor mekaar krijgen een album uit te brengen, en dat is precies wat in WATT gebeurde op een natte woensdagavond. De herfstmoessons zijn weer begonnen in Nederland, een goed tijdstip om de surinaamse zomer in huis te halen. Zo dachten ze er bij verse club WATT blijkbaar ook over, want daar mocht Sabrina Starke haar debuutalbum presenteren in de grote zaal. Het hoge podium is gevuld met de reguliere verzameling instrumenten, maar die spelen vanavond duidelijk niet de hoogste noten. Bij het intro nummer wordt het podium gevuld met zo'n twintig man - dan denk je bij deze vrouw misschien al aan een gospelkoor maar het is een flinke batterij dansers, die een hint geven voor de rest van de avond: Er is goed gechoreografeerd, en het show-element neemt een belangrijke plek in beslag. Zodra de stem van Sabrina klinkt, maken de dansers plaats voor haar, wat een mooi plaatje oplevert dat het publiek ook weet te waarderen. De grote zaal wordt vanavond tot aan de trap/ingang gebruikt, en is ongeveer voor de helft donker, en de andere wit gekleurd. Het is ook duidelijk dat de mensen er speciaal voor gekomen zijn uit de diverse randsteden, want het barpersoneel heeft tijdens de show bijzonder weinig te doen en veel gepraat wordt er ook al niet. Behalve het publiek is er -naast onze Kees-Jan- nog een flinke batterij fotografen en cameramannen actief, die vooral vooraan bij het podium vrij spel krijgen van het rustige publiek. Het podium is ook goed bezet, met 2 man op keys, 2 achtergrondzangeressen, een drummer, gitarist en bassist, die echter allen een vrij roemloze avond tegemoet kunnen zien want ze worden aan- noch afgekondigd en krijgen ook geen eigen speelruimte toebedeeld - al mag de gitarist een enkele keer wisselen tussen elektrisch en electro-akoestisch. Misschien dat ze dat van tevoren al wisten, want tijdens de show staan er alleen serieuze gezichten on stage; het publiek is gelukkig wat enthousiaster dan de band. Sabrina lijkt het in ieder geval prima naar de zin te hebben, ze heupwiegt wat in een strakke jurk en benut de ruimte op het podium. De nummers zijn allen positief getint, en variëren rond een rustig tot gemiddeld up-tempo. Qua stemgeluid ligt Sabrina de ene keer een beetje als een vrouwelijke John Legend in het oor, dan weer een Estelle-achtige sound, al zijn die vergelijkingen misschien wat oneerlijk aangezien haar stem wel een duidelijk kleiner bereik heeft, en een rauwer, meer naturel klank die af en toe zelfs wat overstuurd klinkt. Halverwege de show permitteert ze zich zelfs een verkleedpartij, waarna het tijd is voor een korte medley van haar inspiraties - er komt onder andere 30 seconden James Brown langs, en de nummers Fast Car en Crazy krijgen eenzelfde behandeling. Een interessante insteek, maar te kort om recht te doen; één nummer goed uitgewerkt had waarschijnlijk meer indruk gemaakt. Een leuke afwisseling is het nummer "The Roof Is on Fire", wat door Sabrina in gekuiste swing-versie wordt gezongen, terwijl het publiek wanneer het de kans krijgt, de motherfuckers er het hardst uitgooit. Als één van de laatste nummers komt er een vrij snelle track voorbij, Sabrina zegt dat het dak eraf moet maar het publiek lijkt er mee niet in beweging te krijgen. Ze hadden misschien toch beter een paar biertjes gepakt. Een mooie climax is het titelnummer van Yellow Brick Road, waarin op de achtergrond een trompettist zorgt voor extra sfeer. Als toegift wordt een nummer op herhaling gespeeld. Al met al levert het een goed geproduceerde, maar wat rustige avond op; misschien is het daarom juist made for cd...