Typisch Rotterdams begon de avond later dan gepland en werd het eerste uur vooral door de bands en hun publiek gebruikt om bij te praten over de laatste ontwikkelingen in het muzikale landschap van Rotterdam. Dit alles begeleid door de plaatjes van DJ Ted met een voor zijn doen erg lege zaal. Misschien ook omdat de opener dan de avond qua stijl niet in de lijn lag van de dansbare plaatjes op de speakers, de avond werd namelijk afgetrapt door de cross-over band Defuse. Nadat Ted Langenbach de band inleidde kwam de band op. Defuse kreeg tijdens haar opkomst al de nodige aanmoedigingen en speelde duidelijk voor een ''thuispubliek''. Ondanks dat het qua publieks samenstelling leek alsof de band een thuiswedstrijd speelde gaf zij zich toch volledig. De passie spatte eraf en wist ook de bezoeker die voor een andere act kwam te overtuigen: hier stond een echte band! Krachtige harde stukken werden afgewisseld met kalme muzikale intermezzo's waarin de cleane, ietwat hese vocalen van de zanger zeker overtuigden. Opvallend was ook hoe de band een klein technisch probleem met een gitaar in het nummer wist op te lossen. Niet alleen werd dat razendsnel herstelt, ook revancheerde de gitarist zich volledig in het daaropvolgende nummer door werkelijk alles uit de kast te halen en het publiek voor zich te winnen. Met gitaarsolo's waarin je midden in de break zowaar je gitaar een volledige 360 graden om je schouder laat vliegen en daarna weer vloeiend doorspeelt is dat slechts een kwestie van tijd. Toen de band de stage af wilde lopen kreeg het dan ook luid applaus en werd er geroepen om een encore; gevleid gaf de band hieraan gehoor en sloot hun set krachtig af, hulde! Na een korte ombouwoperatie mocht Allison aantreden, deze band was eigenlijk geen winnaar maar aangezien Sixer niet aanwezig kon zijn werd in overleg tussen de band en Watt besloten dat Allison haar mocht vervangen. Terwijl de band de zaal begroette viel vooral op hoe het publiek volledig veranderd was. Deze constatering bevestigde de stelling dat de bands vooral hun eigen publiek zouden trekken, logisch ook aangezien zij deze bands naar deze stage gevote hebben! Allison startte erg sterk met een liedje waarin meteen alles goed ging: de riff klopte, het liedje lag lekker in het gehoor en gaf meteen dat typische positieve gevoel wat muziek uit dit genre op dient te wekken. De toon was dus gezet en de lach op het gezicht van het publiek getoverd. Helaas verzande de band daarna een beetje in te makkelijke voorspelbare liedjes; het leek alsof ze van alle markten thuis wilde zijn en juist daardoor ontbrak het aan een eigen sound en de nodige verdieping om het interessant te houden. De sound die de band het beste leek te neer te zetten laat zich beschrijven als Radiovriendelijke Pop, typisch aangezien de frontman zelf soms qua oogopslag iets weg had van Chris Martin van Coldplay, één van de beste bands in dit genre! Als laatste mocht de winnaar van de contest aantreden. The Wrong Jeremies, die al eerder voor de grote act Scars On Broadway mochten openen, zette direct hard in. Hun muziek leek het best tot zijn recht te komen voor een kolkende mensenmassa, helaas moest de band het deze keer met een leeglopende basement doen. Dit leek ze echter niet te deren en de frontman maakte zelfs nog even gebruik van het gapende gat voor de stage voor een gitaarsolo. Dit moment was dan ook meteen typerend: zowel muzikaal als qua uitstraling leek de nadruk erg op de frontman te liggen. Dit viel op in presentatie maar ook in het aandeel van de muzikaliteit. Dat de band de juiste hooks had om een zaal mee te krijgen was zeker; liedjes als ''I hate to say I'm straight'' bevatten precies die x-factor om een publiek enthousiast te krijgen. Het was dan ook erg jammer dat de band ondanks haar inzet en de juiste liedjes het publiek amper nog meekreeg. Concluderend kunnen we stellen dat dit mooie initiatief weer een handreiking was van de grote concertzaal Watt naar de lokale bandscene waarin het zich heeft gevestigd. Ondanks dat de diversiteit van de winnaars voor een erg afwisselend publiek zorgde was dit wel een buitenkans voor de bands zich te presenteren aan haar publiek en voor Watt een ideale kans het publiek te laten kennismaken het haar faciliteiten en hoe positief de zaal staat tegenover lokaal talent. Laten we hopen dat initiatieven als dit vaker hun weg weten te vinden naar de Rotterdamse regio!