Rotterdam 26-4 De drie heren van the Anomalys arriveerden een dag eerder aan LPD headquarters aan de Rotterdamse Graaf Florisstraat. Zodat de dag erop vroeg vertrokken kon worden… Dus alle backline in de gehuurde bus proppen en gáán! Rock’n’rollers en vroeg vertrekken… hmm. Uiteindelijk om een uur of half tien verlaten we Rotterdam. Na een trage filerit door België, Luxemburg, Frankrijk en Duitsland steken we zonder moeite de Zwitserse grens over bij Basel. Je hoort wel eens anders van toerende bandjes bij de Zwitserse grens. Gefouilleer, merchandise checks, tax bijbetalen, ‘kief’ controle enzovoorts. Maar vandaag hebben we mazzel. Misschien omdat we in de verkeerde rij stonden te wachten. Whatever. Een uurtje later rijden we Bern binnen. De stad oogt opvallend schoon en onderhouden en is ook nog eens mooi om te zien. We spelen onze eerste gig in ‘die Reitschule’, dat zoiets betekent als paardrijschool. Het is een enorm complex met meerdere ruimtes waaronder een feestzaal, grandcafé, cafetaria en vrouwenruimte. Wat dat ook moge betekenen. Een soort van vrijstaatje temidden van een veel te schone stad. Zo vrij is dit staatje zelfs, dat het niet vreemd is om vóór de ingang van dit uitgaanscomplex enkele tientallen heroïnespuitende junkies in actie te zien. Want ook dat is blijkbaar Zwitserland… We treden vanavond op als duo, dat ging vóór 2005 ook jarenlang okee, maar aangezien we Mr. Low pas dinsdag ophalen van het vliegveld doen we de eerste 2 shows dus met drums en gitaar. In het grandcafé van die Reitschule hangen groepjes socializende jongeren rond, sommigen nog met hun bord eten onder de neus. Sommigen al met de neus in hun bord eten. Het is zaterdagavond, so who gives a damn. Stelletje zatlappen. Bovendien is het onze eerste show van dit tourtje. Bij the Anomalys gaat het dak van die Reitschule al wat meer scheuren en kieren vertonen en zij kunnen rekenen op dansend publiek. Na afloop is er een drum & bass party op de bovenverdieping. We trekken meteen de gemiddelde leeftijd van het aanwezige publiek omhoog. Toch mogen de decibelmeters hier ook best wat omhoog, want echt een indruk maakt de drum & bass hier niet. De zaal heeft wel iets weg van een country & western dansschool, met zijn houtenvloer en dito wanden. Maffe lokatie voor een drum & bass feestje. De dag erna staat in het teken van toerist uithangen in Bern en de “Grindcore Raclette”. Een huisgenoot van onze gastvrouw die de show had geregeld stond erop dat we bij hem thuis kwamen racletten. En tsja, je bent niet in Zwitserland geweest als je dat niet hebt geproefd. Zeker niet in combinatie met de stereo op 10 met vette grindcore die uit de speakers knalt! Hilarisch. Die selbstgebraüen weisswein und schnapps bleef rijkelijk vloeien… Zondag 27 april: Cafetaria, Bern In één van de ruimtes van het Reitschule complex spelen we vanavond. Normaalgesproken spelen er nooit bandjes, maar omdat we anders een day-off in zouden hebben Bern was er voor ons geregeld dat we konden spelen. Kleine ruimte, formaatje Poortgebouw. Zonet de meest hilarische raclette-maaltijd aller tijden achter de rug, en een taxichauffeur die speciaal Black Sabbath voor ons opzette, dus wat maakt het ons nog uit. Deze avond kan nu al niet meer stuk. Als een lokale muzikante een kort showtje wil geven op mr. Drains drumkit zeggen wij natuurlijk geen nee. We zetten voor de gelegenheid een paar rijen stoeltjes neer voor de juiste ‘ambiance’. Je snapt ‘t wel. Het is niet meer dan een beetje klooien op een drumstel wat ze doet, maar wat zal het. Sommigen kunnen daar een heel jaar lang een podium mee programmeren. Vandaag kan alles. Zo ook dus een Anomalys show voor drie kippen en een geit. Omdat deze gig eigenlijk niet was aangekondigd is er ook weinig publiek, maar dat maakt niet uit. Het kinderfeestje-effect is daardoor des te groter. Zeker wanneer the Anomalys de stoelendans uitvoeren bij onze LPD duoshow. We maken er ons eigen feestje van vanavond en besluiten na afloop van dit feestgedruis naar de aan de overkant van de straat gelegen Dead End Bar te gaan. Wat de naam al doet vermoeden, klopt voor een groot deel ook. Men neme een wijlen café de Diepte, café Willens & Wetens en een of andere kraaktechnopunkbar met blacklight, gooi deze door elkaar en je hebt iets wat qua sfeer het dichtste bij die van de Dead End Bar komt. Lightning Beatman schreef er al een nummer over… misschien dat dat je wat zegt. Het is op zijn minst opzienbarend dat er een bar is die op zondagnacht nog ver na 04:00 geopend is en waar knoerdharde, foute techno wordt gedraaid. Er hangen types rond van het kaliber: “kijk 2 tellen langer naar mij en je ligt op het kerkhof…” Ach, je moet er ff geweest zijn zeggen ze. Lekker boeiend. En overal zit paardenhaar… Maandag Bern/ Genève – day off – We brengen de regenachtige maandag in Bern voornamelijk door in de ‘Oldies’ de beste platenzaak van Bern. Helaas voor de LPD’tjes blijft het bij een cd van Screaming Jay Hawkins, een Raekwon cd en een folklore cassette van Zwitserse jodelmuziek. Leuk voor thuis. De winkel heeft een enorme vinylcollectie waar devote plaatjesdraaierts van the Anomalys wel een aantal uren mee zoet zijn. De stad Bern is in de regen lang niet zo sfeervol als in het zonnetje. Dus stappen we de bus in richting Genève. Waar we opgewacht worden door de muzikanten van Mama Rosin, een country/ bluegrass trio op het Voodoo Rhythm label uit Genève. Het is bij hen thuis dat we aan mogen schuiven voor een authentieke Zwitserse kaasfondue. Ditmaal sfeervol en zoals ‘ie hoort… in een landhuis temidden van oneindige druivenvelden en krakerige jaren ’20 delta blues op de achtergrond. Dit soort gastvrijheid is subliem! Hulde aan de mensen van Mama Rosin! Dinsdag 29 april – Turijn Na ontbijt in het landhuis chez les gens de Mama Rosin ontbeten met uitzicht over de wijnvelden halen we mr. Low op vanaf het vliegveld in Genève. Meteen rijden we door om via Frankrijk, de mont Blanc tunnel door te rijden (met max. 60 km per uur) naar einddoel voor vandaag: Turijn. Saillant detail is dat in de tunnel de radio je in 3 talen veiligheidswaarschuwingen geeft en op het moment dat die opgehouden zijn rijdt je de tunnel uit… Het is een relatief korte, maar prachtige bergetappe, dwars door het Alpendak. Op een van de sjieke hoofdstraten van Turijn ‘Via Po’ worden de heren Anomalys en LPD’s verleid door respectievelijk platenzaken en gelateria… Daarna brengt mr. GPS ons naar United Club, de toko waar we spelen. Deze “United Club” is gelegen aan de rand van de stad, weinig sfeervol en langs een verlaten bouwterrein, dus dat belooft wat. De stickers en flyers die in het pand rondslingeren geven blijk van een immense hardcore-punk scene hier in Turijn, wat ons vervolgens nog hoopvoller stemt voor vanavond… Na de soundcheck, geweldig ‘basaal’ avondeten (conclusie: wij gooien onze pasta veel te vol met rotzooi) en koppen stevige caffè is het tijd om te wachten. Waarop? Tot het publiek komt. Wachten. We ontmoeten onze labelbaas Pete Slovenly hier en hij zal de rest van het toertje met ons meereizen als DJ en vrouwtjes hosseler (maar dat even terzijde). Het is 21:30 en shows beginnen hier gemiddeld om 00:30 u. Uiteindelijk voor een man of 25 gespeeld, en het publiek wat er was, ging los. Er is een zichtbare actieve muziekscene hier in Turijn. We hadden er zin an deze keer. En dat op een doordeweekse dinsdagavond. Zo, de eerste show in Italie zit erop. Thuis gekomen op ons slaapadres in hartje Turijn gaan Mr. Low en ik nog het Turijnse nachtleven in, begeleid door onze Italiaanse gastheer Alex. Hij neemt ons mee naar een sfeervolle discotheek langs de oevers van de rivier de Po. Al dansend in een stampvolle discotheek op loeiharde dancehall, reggaeton en r&b. Ai man! Turijn mag er zijn. Wat een fijne stad! De dag erop pizza etend, platen kopend en koffie drinkend doorgebracht in een regenachtig Torino… Woensdag 30 april – Valenza “Covo di Cova” “You wante grappa? Juste aske!” kunnen regelen wat dus inhield dat we geen extra vrije dag hoefden te vullen met pizza eten en espresso drinken. Het feit dat het nu in Nederland Koninginnedag is, gaat nu ook heerlijk onze neuzen voorbij. Het is een klein anderhalf uurtje rijden van Turijn naar Valenza, maar het drukke verkeer (ook alle Italianen zijn morgen vrij) zorgt ervoor dat het bijna 2 uur duurt voordat we de stad uit zijn. Mr. GPS brengt ons zonder problemen naar het rivierstadje. Het zaaltje “Covo di Cova” oogt in de eerste plaats als een gezellig pizzeriaatje en zeker niet als punkrock podium. Toch schijnt er hier wekelijks een concert te zijn. De twee heren in charge zijn bedreven barmannen en verwelkomen ons met grappa, wijn, bier en heerlijke iets te ‘al dente’ pasta. Eén manneke van hen beheerst de kunst van het espresso zetten: in minder dan 40 sec. zet ‘ie een straf bakkie Italiaans teer voor je neus neer. ‘Scheggia’ (druktemaker) is z’n bijnaam en nu al legendarisch in bepaalde kringen… Sinds het rookverbod in openbare ruimten staat iedereen liever buiten, dus spelen The Anomalys en Low Point Drains beiden prima sets, voor een mannetje of 8. DJ Pete Slovenly draait aansluitend zijn primitieve 60’s singletjes voor het overtollig aanwezige danspubliek. Het personeel van Covo di Cova zorgt goed voor zijn gasten, zo goed zelfs dat we in een oud klooster omgetoverd tot hotel mogen overnachten. In het pittorekse plaatsje Alessandria welteverstaan. Schitterend! Het is een uur of 05:30 als de lampjes uitgaan en de eerste vogeltjes opkomen, evenals de eerste tekenen van oververmoeidheid… Donderdag 1 mei: Valenza – Florence “Glasgow vs. Fiorentina” Op de dag van de arbeid. Kort ritje naar Firenze. Op de vrije dag van de Italianen. Het is overdreven druk op de snelweg en op bijbehorende Autogrills… Het zaaltje waar we vanavond spelen heet Ulisse Barnum en ligt in een soort sanatoriumpark. Wij hebben het omgedoopt tot Jurassic Park, gezien het hoge aantal oude lullen die hier rondlopen. De zaal is nog dicht en het zonnetje schijnt. Prima moment dus om Florence te bewonderen en Campari-soda’s te nuttigen in één van de vele koffiebarretjes. Het is over de hoofden van toeristen lopen, vooral rondom de dom van Florence. De foto’s zijn vast ook mooi in bibliotheekboeken, dus pikken we terrasjes in het Toscaanse avondzonnetje. De naam van het concertzaaltje ‘Ulisse Barnum’ hadden ze beter kunnen omdopen tot “Galm Bakkus” aangezien het geluid er enorm beroerd klinkt. Een hoog, betegeld zaaltje van 8 bij 4 meter. Uiteindelijk, na middernacht loopt het tentje redelijk vol en wordt er zowaar gedanst. We spelen beiden, lichtelijk vermoeid onze sets. Het is behelpen met deze geluidsomstandigheden, dus gewoon keihard gaan. Eén overenthousiaste kerel (lees: dronkelap) uit het publiek grijpt iedere gelegenheid aan om mijn microfoon over te nemen en er Italiaanse kreten door te lallen. Als hij na menig signaal nog steeds hardnekkig blijft meebrullen moet hij eraan geloven door een ritmisch getik van drumstokjes op zijn harses te incasseren. Glasgow won die avond trouwens van Fiorentina. Misschien had dat er iets mee van doen. vrijdag 2 mei Napoli : “Eerst Napels zien, dan spelen” Napels is een belevenis op zich, een ervaring. Toen we hier vorig jaar waren, arriveerden we na een rit van 13 uur, zonder slaap, zonder eten zodat het dit keer, na een kleine 5 uurtjes rijden prima toeven is. Allereerst dumpen we onze slaapspullen in Massimo’s huis in een stadje buiten Napels. Massimo heeft voor ons de show in Napels geregeld en hijzelf speelt drums bij The Female Troubles, een te gekke garagepunk band uit Napels. Als we het voorstadje Torre del Greco binnenrijden zijn de eerste tekenen van het afvaloverschot al te ruiken. Mensen steken het overtollige afval in hun achtertuintjes in brand. De straten hier zijn smal, éénrichting en daar hebben we met onze bus de nodige moeite mee. Bijna brandt de koppelingsplaat door als we achteruit een helling op willen. Niet te doen. We treden op in Club Sudterranea, net als vorig jaar. Een hel om te bereiken, in alle opzichten. Mr. GPS bracht ons feilloos naar de zaal in “vico quercia”, een soort uitgaans/ voetgangersgebied met 2 m. brede éénrichtingstraatjes met aan weerszijden geparkeerde auto’s. Alle auto’s hier vertonen krassen, beschadigde danwel afgereden buitenspiegels of staan er blijkbaar al langer dan een jaar. Het verkeer daarbij komt niet onder de snelheid van 50 km per uur, dus al met al is het aan Mr. Low’s driving skills om ons eigen risico te behouden of niet. Eén hoek voor de straat waar de zaal zit, is het nog centimeterwerk om de bus de volgende straat in te draaien, eenmaal bij de zaal moet in 2 minuten alle backline eruit geladen want er staan inmiddels vier wachtende auto’s achter ons die erlangs willen. Als Mr. Low en Mr. Drain vervolgens de blinkende witte bus ergens willen parkeren komen uit alle hoeken van de straat louche types als vliegen op een hoop stront af. Ze weten naar eigen zeggen wel raad met dit vehikel. Tegen een bepaalde betaling uiteraard. De Napolitaanse gitarist Massimino van the Female Troubles wordt op ons verzoek de “Female Troubleshooter” en helpt ons uit deze situatie. Veilig parkeren in Napels, forget it! We mogen blij zijn als die bus er vannacht nog staat. De club Sudterranea is een soort donkere wijnkelder, zo komt het over. 5 meter onder de grond, enorm benauwd en warm. De eigenaar van de tent draait bijpassende Pink Floyd dvd’s op groot scherm, één biertje kost €6,- en er speelt een coverband liedjes van U2 en Maroon 5 dus wij besluiten uiteraard om Napels te gaan zien. Pizza te proeven… Eerst Napels zien, dan spelen. De pizza’s en pasta’s hier zijn echt verrukkelijk! Daar kan de rest van Italië nog een puntje aan zuigen. Zo ook aan de espressootjes in naastgelegen Super Fly bar, een hip barretje waar voornamelijk oude funk & soul plaatjes gedraaid worden. The Female Troubles spelen een strakke set voor voornamelijk vrienden en rocken in 20 minuten hun nummers erdoorheen. The Anomalys jagen vervolgens hun set erdoorheen alsof ze vandaag nog willen sterven. In Napels zijn ze tenslotte al. Ze moeten helaas hun set inkorten met dank aan een té lang doorspelende coverband eerder op deze avond. Het is 03:00 u als we beginnen met spelen. Bizar, dat er de hele show lang al een Napolitaanse LPD-fan vooraan alle teksten staat mee te brullen! Hij krijgt uiteraard aan het einde van onze set zijn 5 minutes of fame en mag ‘Eerie Feelin’ in zijn geheel meezingen op het podium. En dat in Napels… Als we klaar zijn, moeten we zo snel als de duvel onze spullen inpakken en wegwezen, aldus de eigenaar van de zaal. Het eerdergenoemde backline tafereel deed zich weer voor, nu in omgekeerde variant. Zonder ook maar één krasje op de bus verlieten we Napels… En het is uiteindelijk 05:30 als we in het huis van Massimo, aan de voet van de Vesuvius, als massieve blokken vulkaangesteente in slaap vallen. Rome zaterdag 3 mei : “Alle wegen leiden je uit Rome” Na een goed vullende brunch van verse gnocchi op een zonovergoten Mediterraans terras ergens ten zuiden van Napels nemen we afscheid van Massimo en zijn familie. Geweldig. Mannen wonen hier tot net na hun dertigste gewoon nog bij hun mams thuis. Een pracht van een huis omgeven door verse kruiden op de helling van de Vesuvius gelegen. We rijden langs hoog opgestapeld huisvuil, langs welriekende lavendelstruiken en verroeste autowrakken en tenslotte de snelweg op richting Napels. Halverwege stoppen we voor een korte omleiding in het plaatsje Vitulazio zodat Pete Slovenly zijn oma even gedag kan zeggen. De rit naar Rome is verder voorspoedig, zonnig en om een uur of 19:00 bereiken we Rome. In een buitenwijk van Rome kloppen we aan bij Tommaso en zijn vriendin. Tommmaso drumt in Black Circus Tarantula, de band waarmee we hier vorig jaar een tourtje deden. Hij is tevens degene die ons flink geholpen heeft bij het opzetten van deze toer. Op zijn dakterras met uitzicht over het enorme Rome genieten we van verse espresso en het zalige weer. Het is 20:00 u en nog een graadje of 27 *C. We spelen vanavond in Club Traffic, waar we vorig jaar ook al speelden. In een andere buitenwijk van Rome, ver weg van alle bezienswaardigheden. Het is een soort zaaltje midden in een woonwijkje met een bar boven en podium beneden. Dus volgt het dagelijkse riedeltje: soundchecken, eten, even een kort slaapje en op het moment dat je het allemaal even gehad dacht te hebben speelt er een lokale band om de avond verrassend te openen. Ze heten ‘The Intellectuals’ en maakten ons vrolijk vanaf de eerste noot. Smerige catchy garage punk met een vesuvius van een dame op drums, een arty chick op keyboard en de taxichauffeur uit ‘Nachtrit’ op gitaar. Fuzzy, gierend, basic en simpele garage zoals het hoort. Helemaal te gek! Na deze show spelen the Anomalys misschien wel hun beste set van de hele tour, want het geluid klopt, de timing klopt en vooral hun laatste danskraker “harpie” komt hier zeer goed uit de verf. Wij mogen afsluiten voor een man of 30 publiek en hakken er keihard doch enigszins vermoeid doorheen. De routine zit er al flink in dus het spelen van onze nummertjes is nu zoiets als een bakje espresso atten. Op de automatische piloot. Na afloop wil de groep nog feesten, drinken, de vesuvius bestijgen, afterpartyen, maar helaas steekt de vermoeidheid weer de kop op en resulteert dit voor ondergetekende in slapen op de achterbank van de bus. Daar lig je dan, in een louche buitenwijk van Rome, met de complete tourportefeuille op zak en backline achterin. En wederom niks van Rome gezien… Alle wegen leiden ons weg uit Rome. La Spezia zondag 4 mei: “Pizza tour has ended” Moe en voldaan arriveren we, weliswaar te laat, in Shake Club in La Spezia. Na 2 uur in de file te hebben gestaan bij Florence, 3 keer verkeerd te zijn gereden staan er in Shake Club 6 heerlijke margarita pizza’s en 6 koude pils op ons te wachten! De zaal/ oefenruimte/ bar is eigendom van Hervé Peroncini, gitarist zanger van The Peawees, een poppunk band uit La Spezia. Gelegen in een lelijk havengebied. Wat te verwachten van een zondagavondshow? The Anomalys spelen voor een man of 15 hun setje en Low Point Drains volgen daarna, voor de overgebleven 10 man publiek. Het maakt ons in het laatste nummer ‘Kill yourself’ allemaal niet meer uit, dus laten we mensen uit het publiek meedoen op tamboerijn, meedrummen op de floortom, met maracas mee-shaken in de Shake Club… The Anomalys voegen zich erbij en uiteindelijk staat alle instrumentarium vóór het podium, staat Mr. Low’s bassdrum midden in de zaal en loopt zowat iedereen rond met een instrument in de handen of zweterige pruik op zijn harses. Prima zo. En kort daarna hup, de bus in. Mr. Low rijdt ons steady & safe vanaf La Spezia om 03:00 u ’s nachts in één stuk terug naar Rotterdam. Bij de Italiaans-Zwitserse grens boffen we waarschijnlijk dat het best wel diverse verzamel cd’tje dat opstaat nou net een nummer van Bach afspeelt. Want de streng ogende douanier is kort van stof en gebied ons door te rijden. Door de prachtige Alpen van Zuid-Zwitserland in de vroege morgen. We arriveren om 17:30 u in Rotterdam. Prima tijd. Warung-Mini om 18:00 u, dat is thuiskomen. Klote pizza’s…