AC Berkheimer presenteerde op deze zondagavond hun eerste cd genaamd “in a series of long days” ; een erg toepasselijke titel zou later blijken. Tot mijn schande had ik Space Siren gemist; ik was voor de TV in slaap gesukkeld. Dat ding moet je ook uitlaten, maar ja. Ik hoorde wel van verschillende mensen in het publiek dat ik wat gemist had en de in mijn handen gepropte demo van een nummer dat Space Siren samen met Lushus heeft gemaakt maakte dat later nog eens extra pijnlijk duidelijk. Mijn excuus; volgende keer ben ik er zeker bij. AC Berkheimer staat deze week op de luisterpaal dus heb ik de kans waargenomen om de CD voor én na het optreden te beluisteren. AC Berkheimer is héél erg New Wave. Op de CD klonk het op het eerste gehoor als The Breeders met heftiger gitaarwerk, vooral de zang deed me daar sterk aan denken, maar je hoort er van veel grote wave bands wel iets van terug (Echo and the Bunny Men!). Lekker ingetogen, melancholische muziek. Op zich ben ik daar best voor te porren. Live vond ik het helaas een stuk minder. Allereerst was de podiumpresentatie wel heel erg ingetogen; echt teveel van het goede wat mij betreft. Natuurlijk past dat bij de muziek maar áls je in de sfeer van je muziek echt depri over wil komen dan kan je dat ook op andere manieren over brengen dan door stokstijf achter de mic stand te blijven staan en stoïcijns zwijgen tussen de nummers door. Ook de toch wel mooie, maar wat te klein uitgevallen video wall die op de muur achter het podium geprojecteerd werd mocht dat euvel niet verhelpen. Dan te bedenken dat de gitarist in Sauna West speelde; daar moet hij toch wel hebben geleerd wat een goede stage act is. En muzikaal leek het live vooral heel veel op The Cure met de drummer van Joy Division. Eerlijk gezegd begonnen de repeterende downstrokes van de gitaren me na drie nummers behoorlijk te vervelen. Ik was al niet zo wakker deze zondag maar deze band haalde me ook niet uit mijn lethargie. Het werd me steeds duidelijker dat ook AC Berkheimer live een band is uit de categorie; dit heb ik al eens eerder gehoord en dan een stuk beter. Het publiek was best van goede wil vanavond, maar meer dan wat knikkende hoofden en een beleefd gejoel na elk nummer zat er ook niet in. Nou nodigt deze muziek sowieso niet uit tot wilde taferelen voor het podium, het is meer muziek om lekker bij te gaan zitten, maar daar was het veel te druk voor. Vanochtend de CD nogmaals beluisterd op de luisterpaal en echt zo s’ochtends bij de koffie met de slaap nog in het brein rondwarend klinkt de cd van AC Berkheimer weer echt heel O.K. Confused? You should be!