Doordat ik me redelijk vergist had in de afstand, kwam ik een half uurtje later aan dan dat de bedoeling was, namelijk het begin van de eerste band Mezmerizm. Terwijl ik mijn fiets tegen een muurtje aangooide, hoorde ik wat laatste klanken van zangeres Marinka, maar meer heb ik er niet van mee gekregen. Op het terrein was het nou niet bepaald een drukte van jewelste, maar ach, dat was het de voorgaande jaren dat ik er was ook niet rond deze tijd. De dag is nog jong, het weer is mooi, dus die drukte komt er vast nog wel. Ondertussen werd het tijd voor de tweede band op het programma, en dat was The Death Letters. Twee jonge gasten kwamen het podium op; eentje achter het drumstel en eentje die de vocalen en gitaar voor zijn rekening nam. Een half uur lang leverde deze twee jongens stevige, energieke rocknummers. Zo nerveus als de zanger overkwam tijdens het aankondigen van zijn nummers, zo vol enthousiasme sprong hij op het podium en leverde goed gitaarwerk af. Een overtuigend optreden en dat met z’n twee. Zeker de meest originele act van dit jaar. Ondertussen waren familie en vrienden gearriveerd voor de volgende band Young & Desperate. Of nouja, band, het was vooral zangeres Simoon die overduidelijk de aandacht trok. Nu weet ik dat dat het geval is bij een, in dit geval, frontvrouw, maar het kan ook overdreven worden. Voor mij vormde deze band totaal geen eenheid, omdat Simoon vooral bezig was liedjes te zingen voor haar familie en haar band er niet bij betrok. En dat terwijl de band uit nog maar liefst 5 andere leden bestaat. Namen noemen was op z’n minst op z’n geplaatst geweest. Zeker omdat het muzikaal wel in orde was, ondanks dat het niet mijn ding is. Ze hebben begin dit jaar dan wel hun debuutalbum “At last…The first” uitgebracht, voor mijn gevoel waren ze nog een beetje in het niveau ‘schoolbandje’ blijven hangen. Five Last Words was de laatste band voordat de eerste grote naam het podium zou betreden. Op het terrein was het nog steeds alles behalve druk, maar zanger Daniël kon er wel de lol van inzien. “Kom allemaal wat dichterbij, er is nog plek voor wel 3500 man!” Terwijl ik aan de zijkant op het terrein lekker in het zonnetje zat, hoorde ik deze band My Chemical Romance-achtige muziek afleveren. Iets wat ik normaal niet zou kunnen waarderen, maar ze hadden er zin in en maakten er een feestje van. Iets wat ik weer wel erg kon waarderen. Vanaf dezelfde plek waar ik me bevond tijdens Five Last Words, zag ik Silkstone het podium opkomen. Eén van de hoofdacts en terecht. Als je op Lowlands, Pinkpop en in een uitverkochte Paradiso hebt gestaan, dan heb je zeker recht op de titel ‘hoofdact’. Toch moet ik eerlijk bekennen, dat deze band me helemaal niets deed. Misschien lag het aan het nog steeds halfvolle terrein en de dus wat tamme reactie van het publiek. Of misschien aan de zon die ondertussen steeds vaker wegbleef, ik weet het niet, maar het kwam op mij gewoon niet over. Laten we het er maar op houden dat ook dit niet helemaal mijn ding is. Na de hit “Rain Has Come” verliet ik voor het eerst die dag het festivalterrein om even een rondje te lopen. De mysterieuze, duistere intro van Delain was al begonnen toen ik weer het terrein op liep. De diverse mensen met Delain-shirtjes die ik al eerder die dag zag rondlopen stonden vooraan met de metalhorns in de lucht. Het publiek kwam eindelijk een beetje los. Vanaf de intro tot het eind heeft deze band me kunnen boeien en ik was niet de enige. Steeds meer mensen begonnen te headbangen op de melodieuze klanken en elk nummer werd beloond met een hard applaus. O.a. “Frozen”, “The Gathering”, “See Me In Shadow” en “Shattered Sample” kwamen voorbij. Inmiddels, rond zessen, is het terrein al wat voller. Al blijven de meeste achterin bij de eetkraampjes hangen. Tijdens Vegas For Millions is er slechts één rij helemaal vooraan wat uit z’n dak gaat tijdens de rock ’n roll-achtige muziek van deze band. De meeste zijn blijkbaar bezig met het verkrijgen van wat eten, inclusief ik. Maar zo op de achtergrond klonk het best aardig. Leaf kwam, zag er overwon op Trailerpop, om het maar even cliché te verwoorden. Wat een leuke en sympathieke band is dit toch. Onderlinge grapjes, leuke danspasjes van zangeres Annemarie en de vrolijke zomerliedjes van deze band zorgden voor een enthousiast publiek. Zo enthousiast dat zelfs iemand z’n kont liet zien.. De hit “Wonderwoman” kwam al vroeg voorbij en toen kon de band eigenlijk al niet veel meer fout doen. Ook werd het publiek getrakteerd op de singles “Motherfucker” en “New Song”. Tofste optreden van Trailerpop 2008! Na een half uurtje muziek van de DJ, kondigde hij dan uiteindelijk Alain Clark aan. Dit keer las hij verkeerd van zijn blaadje af, want de hit “Father And Friend” veranderde ineens in “Father And Son”. Achja, kan gebeuren. Nadat zijn bandje, inclusief een klein koortje, het podium had betreden, kwam Alain Clark onder een luid applaus het podium op. Hij wist het terrein toch wel een stuk voller te krijgen. Er werd luid mee gezongen op de hits “This Ain’t Gonna Work” en “Father And Friend”. Nee, er viel weinig op te merken aan de soul/R&B-nummers die Alain en z’n band brachten deze avond. Toch was voor mijn gevoel Leaf, met haar vrolijke en meer dansbare nummers, een betere afsluiter geweest. Of het die tien euro waard was? Ja, ik zelf vond van wel, al dachten anderen er blijkbaar anders over. Trailerpop 2008 had duidelijk minder bezoekers dan in de jaren dat het gratis was, wat vooral jammer was voor de bands die mochten openen dit jaar. Toen het later wat drukker werd, kwam die vertrouwde, gezellige sfeer die ik kende van Trailerpop weer terug. Misschien volgend jaar toch maar weer gratis?