De dag begon niet helemaal zoals ik gepland had omdat ik de avond ervoor tot veel te vroeg in de ochtend achter mijn computer had gezeten. Ja, mensen ik ben ook zo'n e-bay slachtoffer die tot in de vroege uurtjes tegen een of andere Japanner op gaat zitten bieden om nou net die ene Ween concertposter of nieuwe Dirtbombs single (oplage 250 stuks) te pakken te krijgen. Inderdaad, een echte warrior geek dus. Het gevolg van dit alles was dat ik dus te laat opstond en de eerste band van de dag compleet miste. Ik hoorde toen ik aan kwam fietsen nog net de laatste tonen van Scarmachine - een soort van Industrial metal naar wat ik begreep - maar dat was dus te weinig om er nog een zinnig stuk over te schrijven. Dus nadat ik mijn fiets had geparkeerd en het veld was opgeslenterd stond de volgende band alweer te soundchecken. Blue Zone is zoals een groot gedeelte van de bands die hier tot het begin van de avond optreden een lokale band. Dat wil dus niet zegen dat het een slechte band is. De leden hebben zich stuk voor stuk al eens bewezen in allerlei andere bands en hebben dus een aardig stukje muzikale kennis als bagage bij zich. Ze spelen een mix van Pop Blues en Funk waar ze hun eigen zwier aan geven. De nummers zijn allen eigen composities die goed in elkaar steken en met het zonnetje dat nu nog aan de hemel stond was het goed toeven in de Blue Zone. Niks heavy's maar wel gewoon lekker en plezierig om naar te luisteren. Na dit ontspannen begin van de dag was het de beurt aan die gevaarlijk demonische Goth Rock Metallaars van Evil's Desire......................................................................................... ......................................................................................................................................... Ja ach laat ook maar ook. De presentatie was in ieder geval verbeterd sinds de laatste keer dat ik ze gezien heb en de liefhebbers van het genre liepen er wel mee weg. Ik persoonlijk heb mij nog het meest vermaakt om de Go Go dansers die zich voor het podium hadden opgesteld. Waarna ik mij richting het kleine podium bij het Mach zou begeven, alwaar de Low Point Drains hun opwachting maakten. Net terug van hun toer door de U.S of A. stonden ze dus nu gewoon weer in de natte klei van Hellevoet en da's toch wel weer effe wat anders dan laten we zeggenVegas. Niet dat het verder wat uitmaakte. Het blijven nuchtere Hollandse jongens natuurlijk. Zoals we gewend zijn van de Low Points knalde het er meteen inmet het soort van vuur en passie zoals ik dat graag zie. Een lekkere stevige set met de bekende hits en wat nieuw werk. Er werden nog wat Rock Your Ass/Baby's Night Out singles op het Slovenly label het publiek in geslingerd en datzelfde publiek werd ook nog ingeschakeld voor een kleine participatie door lekker hard mee te brullen met een paar nummers. Ik hoef dus natuurlijk niet meer uit te leggen dat de stemming er meteen goed in zat. Later ook nog gelachen bij de merchandise stand waar volgens de prijslijst Mr. Drain inclusief z'n mooie bloemenshirt gratis af te halen bleek. Toch n's effe bellen of dat nog gebeurd is. Dat de Low Point Drains een "tough act to follow" zijn bleek maar weer aan die arme jongens van My Own Army. Speel je best een aardig stukje Indie Rock moet je optreden na zo'n band. Ben ik net helemaal senseless gerockt krijgen we van die langzame stuwende nummers. Niet slecht gespeeld, dat zeker niet, maar gewoon een beetje anticlimax en niet helemaal waar ik persoonlijk op zat te wachten. Maar ze wisten een groot gedeelte van het publiek aan zich te binden terwijl ik me toch maar zachtjes uit de voeten maakte richting het grote podium om nog even bij de stand van Proefdier vrij te helpen. Terwijl ik daar stond en tussendoor ook nog even bij de merchandise stand hielp, waren de jongens van F bezig het podium te beklimmen. Bij de eerste tonen van hun Funky ritmes en de Raps van de zanger fronste ik toch even de wenkbrauwen en kreeg ik last van een kleine gezonde dosis wantrouwen in alles wat naar Funk of Rap ruikt. Maar na de spreekwoordelijke kat even uit de boom te hebben gekeken ging uit eindelijk toch ook ik overstag. Het begon allemaal wat rustig maar langzaam maar zeker kwamen er steeds meer Rock invloeden door heen. Denk een beetje aan bands als de Urban Dance Squad of Living Color en je zit aardig op de goede weg. Al met al moet ik bekennen dat ik mij dus wel vermaakt heb met F. Zo zie je maar dat soms toch weer eens aangenaam verrast kan worden op een festival als dit. Met de zon op m'n kop en een bier in mijn hand een sprong in mijn stap en een lied in mijn hart liep ik over het terrein heen te dweilen om hier en daar wat te ouwe hoeren en te wachten op Heavy Lord. Met een naam als Heavy Lord mag je natuurlijk wel verwachten dat het heavy word. Nou, reken maar van yes dat het heavy was. Heerlijk zoals dat beukte en stoomde. Die jongens weten hoe het hoort. Het is leuk om naar te kijken hoe dat over het podium heen zwalkt, terwijl er me daar een partij lekkere vette riffs over het publiek werden uit gestort. Het viel me mee dat ze niet uitgleden op het podium; zo vet waren die riffs! En de drums waren zo stevig dat er volgens mij ergens een kleine aardschok geregistreerd staat. Na afloop vond ik het een goed idee om de inwendige mens maar eens te gaan versterken met wat vast voer in de vorm van een Turkse pizza. Nu maar wachten op de een band waar van ik eigenlijk dacht dat ze van de aardbodem verdwenen waren. Er waren jaren dat ik niet in de vesting kon komen of Fort Knox speelde in één van de aldaar aanwezige bierlokalen. Ineens hoorde ik er niks meer van en kwam ik de leden van de band nog maar sporadisch tegen. Tot zaterdag tegen het eind van de middag: ineens stonden ze er weer. Allemaal wat ouder geworden maar nog steeds goed op elkaar ingespeeld en de dames waren allebei ook nog steeds goed bij stem. Wat ik alleen jammer vond is dat ze een set vol covers speelden terwijl ik weet dat deze band best goed eigen werk heeft. Toch een beetje een gemiste kans. Maar aan de andere kant doet zo een feest der herkenning het natuurlijk altijd wel goed bij de festivalgangers waar op dit punt van de dag de wijsheid al aardig in de fles begint te zitten. Afijn, ik na afloop dus weer terug slenteren naar het kleine podium waar de Hummingbirds hun opwachting maakten. Lekkere Rock & Roll met een Blues randje en een drummer die ze volgens mij bij de Muppet Show gestolen hebben wat een wezenloos is dat. Zelden een drummer zo weird zien doen en zich zo tegen het publiek aan zien bemoeien als die gozer. Ondanks dat het nu zachtjes begon met regenen was dit veels te leuk om te zien en horen om weg te lopen. Dan maar een nat pak. Na afloop door de miezer heen terug naar het hoofdpodium waar Mindscan zou gaan spelen. Tegen de tijd dat die begonnen was het dus gestopt met zachtjes regenen en kwam het water met bakken uit de hemel zetten. Maar op de een of andere manier paste het wel bij Mandy En De Hockey Rokjes (zoals ik ze gekscherend hoorde noemen). Ondanks of juist dankzij het wat discutabele weer wisten ze toch een geweldige set neer te zetten en vind ik ze langzaam maar zeker steeds beter worden. Maar zoals altijd met regen en elektrische apparatuur gaat dat op een gegeven moment fout. Door dat het waterpeil toch wat hoger werd dan goed is voor je spullen moesten ze helaas eerder stoppen om te proberen wat vervangende apparatuur te regelen.Toen dat eindelijk was gelukt hadden ze helaas nog maar tijd voor twee nummers. Bij deze toch hulde voor Mindscan dat ze zo dapper door zijn gegaan en voor het publiek dat net zo dapper voor ze in de regen bleef staan. Aangezien ik niet zo'n fan van regen ben ging ik na afloop snel weer terug naar het kleine podium bij het Mach voor, met de bedoeling om daar naar binnen te vluchten. Ja, en dan kom je daar en dan staat iedereen al haast binnen en dan staat daar buiten een geweldige band als No Mo Trevno, ja wat doe je dan. 'Neuk het' denk je dan bij jezelf. 'Ik ben nou toch al nat laat ik maar gewoon hier buiten blijven staan'. Gelukkig klaarde het een beetje op, of was dat alleen maar mijn gevoel door de vrolijke tonen van No Mo Trevno, ik weet het niet meer. De volgende band (Jaya The Cat) was er één met misschien nog wel veel zomerse tonen in de vorm van Ska Reggae en een over heerlijk rock sausje. Ik heb het al eerder gezegd en ik zeg het nu weer: dit is echt een geweldige band voor op een festival. Als je ondanks zulk kloteweer de mensen toch nog aan het dansen en zingen weet te krijgen ben je goed bezig vind ik. Je moet wel een erge grote zuurpruim zijn wil je hier niet vrolijk van worden. Na Jaya The Cat was het tijd voor Voicst om het festival af te sluiten.Ik had er al een hoop over gelezen en nog niks van gehoord. Ik was dus wel benieuwd of iets van waar was of dat het allemaal hype was. Wederom werd ik aangenaam verrast. Lag het aan het bier (kan geholpen hebben), lag het aan het publiek (niet onbelangrijk) of lag het toch aan het feit dat die band best wel goed is (ik denk voornamelijk het laatste). Hoe dan ook heb ik mij kostelijk vermaakt en ik ga nou toch maar eens chekken hoe dat Voicst op cd klinkt. Tenminste als ik de komende dagen niet te ziek ben omdat ik een of ander pessie heb opgelopen door dat klote weer....