Daar sta je dan, met mijn onmetelijke Sonic Youth kennis ga ik deze muzikanten interviewen en aanschouwen, de band die naar eigen zeggen Sonic Youth is! “Het maakt niet uit welk nummer we spelen”. Gelukkig weet ik er allemaal niets vanaf en kan ik volstrekt onbevooroordeeld te werk gaan.. Toch? Na de soundcheck, op om precies te zijn 14 gitaren, 1 bas, 1 nieuw drumstel en inclusief Jos Hoevenaars als heuse gitaar-roady (Mono, The Hands) moet het dan gaan lukken “zonder Jos kunnen we net zo goed stoppen, dan is het onmogelijk!”. Rianne (Elle Bandita, The Riplets) en Gijs (Dusty Blinds, The Bent Moustache) waren van vroegah al bekend met het spelen van Sonic Youth covers, René en Arnold (Feverdream, At no Bikini Beach) niet. Op de vraag hoe het was om in de huid van Sonic Youth te kruipen was het antwoord eigenlijk volmondig “makkelijk”. Even later komt Rianne hier toch nog even op terug “de feel is het moeilijkste, eigenlijk. De feel die Sonic Youth heeft is gewoon heel apart, de wisseling in de structuur. Ja, de feel was het moeilijkst”. Er zijn al twee andere shows geweest, en dit is de laatste. Het leukste tot nu toe was de eerste show, al na een maand oefenen. De band zou zelf ook wel nummers willen schrijven, met deze gitaarstemmingen, helaas hebben ze het allemaal te druk. Desondanks had Arnold er toch over gedroomd “Ja! We gingen door met muziek maken..” Hij word al snel onderbroken met een “Fuck op” van de overige drie. Dit leidde mij tot de vraag wie hier nou eigenlijk de baas is.. “Gijs is de baas, Guru Gijs” zegt Rianne. Op dit punt raken we het spoor enigszins bijster en werden wij ineens geïnterviewd. Toch weet ik met enige wanhoop nog te vragen hoe het met de andere bands van het stel staat terwijl de vragen over ons liefdesleven ons om de oren vliegen. Neon Rainbows heeft ondertussen Youri (The Hands) ingelijfd als bassist, en Elle Bandita zal in Januari haar plaat uitbrengen (en “ik ben ook nog afgekickt dan de heroïne” zegt ze). Tijd voor de liveshow! “We gaan ervoor, 1 uur alles rekken to the max”. Aan de inzet zal het niet liggen in ieder geval. Het is volle bak en bijzonder warm in Rotown. Tijdens het eerste nummer is het publiek al aan het dansen. Zoals gezegd komt mijn onmetelijke kennis van het Sonic Youth oeuvre mij hier goed van pas. Ik heb geen flauw idee wat ze spelen. Om mij heen hoor ik gelukkig wat opmerkingen om me een beetje te kunnen oriënteren of dit nou goed gaat of niet. Muzikaal gezien kan ik in ieder geval zeggen dat het stond als een huis, hoe kon het ook anders met deze vier muzikanten. Links van mij zegt een dame “Nee! Neee dit is het niet, er moet meer vuur in! Meer passie!”. Dit was bij deze ook de enige negatieve toon die ik heb gehoord. Veel knikkende hoofden, veel gejuich bij intro’s die herkend worden, handjes gaan de lucht in en als de band aan het einde van de avond het podium afkomt is de meest gehoorde uitspraak toch wel “Echt vet man!”.