Zo rond half 10 wordt de verlichting gedimd en trapt Oceansize af met ‘Unfamiliar’van het laatste album Frames. Het geluid is meteen oorverdovend hard, met een hoofdrol voor de bass en (soms dubbele) bassdrums. Iedere kick op de bassdrum lijkt bijna je eigen hartslag over te nemen. Het is een beetje overdreven misschien, dit volume, maar Oceansize moet je niet op fluisterniveau horen. Deze band moet je ondergaan, en het Rotown publiek doet dat dan ook volop. In tegenstelling tot de eerdere shows dit jaar valt het op dat de band dit keer niet zo zeer de nadruk legt op het laatste album. In plaats daarvan krijgen de bezoekers een puike dwarsdoorsnede van de drie studioalbums voorgeschoteld. Zanger Mike Vennart leidt het publiek op zijn oranje Scapino gympen door een aantal puike hoogtepunten heen. Zo mogen ‘One day all this could be yours’, ‘Trail of fire’ en ‘Savant’ absoluut niet onvermeld blijven. Al snel loopt de temperatuur in het uitverkochte Rotown hoog op. Het publiek eet werkelijk uit de hand van de Britse post-rockers. Vennart verontschuldigt zich tegen het einde van de show nog voor het feit dat ie niet goed bij stem is. “I’m really embarrassed, this is probably the worst singing I have ever heard in my entire life” laat hij het publiek weten. Maar het publiek is dit niet of nauwelijks opgevallen. De ontboezeming levert de zanger alleen nog maar meer applaus op. Na een kippenvel versie van ‘Ornament/The last wrongs’ komt de band nog terug voor een toegift. Het wordt een uitgesponnen versie van ‘Women who love men who love drugs’, ook al zo’n prachtig slepend nummer. Oceansize was in Rotown opnieuw in bijzonder goede doen, ondanks de verkoudheid van Vennart. Wat mij betreft zien we ze weer terug op Lowlands.