Door de enorme drukte bij de ingang en de garderobe heb ik helaas slechts een glimp kunnen opvangen van het voorprogramma. Te weinig om hier iets over te kunnen schrijven. Jammer, maar helaas. Direct maar door naar de hoofdact dus. Al ver voor aanvang van het optreden staat Waterfront vol met jonge meiden. Als er al mannen in de zaal staan, dan is het in de meeste gevallen in het gezelschap van één (of meerdere) van die meiden. Het podium bleek direct bij de eerste aanblik sfeervol aangekleed te zijn, met een aantal vloerlampen als sfeermakers. Zodra Alain Clark eenmaal het podium betrad was het dan ook een gewonnen wedstrijd. De zanger genoot zichtbaar van de volle zaal, en hij maakte al snel dankbaar gebruik van de bereidwilligheid van het publiek. Al bij het derde liedje kreeg hij bijna de hele zaal aan het zingen. En bij die ene keer zou het bij lange na niet blijven. Een prima oefening dus voor de komende bevrijdingsfestivals waar hij ook een aantal keer geprogrammeerd staat. Songs van het mega succesvolle “Live it out” werden soepeltjes afgewisseld met smaakvolle covers. En dat Clark daarbij (gelukkig) niet altijd voor de geijkte paden kiest bewees zijn versie van Marvin Gaye’s sensuele “Let’s get it on”. Waarschijnlijk is dit een song die hij graag zelf had geschreven want het paste perfect in de set. En dat geldt trouwens ook voor de geinspireerde versie van Jamie Lidell’s “Multiply”. Wat een briljante song is dat toch. Clark’s show kan niet anders dan enthousiast en geolied genoemd worden. Met zijn puike band en soulvolle achtergrondzang bleek alles perfect ingestudeerd en op elkaar afgestemd te zijn. Zelfs het fotomoment van vier seconden, waarop de hele band vier seconden lang een fotopose aannam zodat het publiek een plaatje kon schieten, bleek ingestudeerd. Puntje van kritiek was wel dat érg veel songs werden uitgebouwd tot een funky jam. Een keertje, o.k., maar om nou praktisch iedere song op te rekken was een beetje overdreven. Een van de hoogtepunten bleek ook nu weer het duet met zijn vader, “Father and friend”. Je kan er azijnpisserig over doen, maar aandoenlijk is het wel om die twee samen over en weer te zien zingen. Clark senior werd dan ook met luid applaus ontvangen door het publiek. Hier was het grootste deel van het publiek duidelijk voor gekomen. In de Heineken Music Hall , als support van Amy Winehouse in oktober vorig jaar, deed Clark senior ook nog een spetterende versie van Otis’”Hard to handle”. Maar dat zat er helaas deze avond niet in. Het mocht de pret niet drukken, want ook Clark junior kon deze klassieker prima naar zijn hand zetten. Na twee toegiften werd het optreden afgesloten met een lange funky versie van “This ain’t gonna work”, dat die avond zelfs twee keer voorbijkwam. Alain Clark is er klaar voor: laat die festivals maar komen!