De sfeer is goed in Waterfront. Er worden handen geschud, begroetingszoenen uitgedeeld, lange rijen voor de bar en Diceman junior deelt flyers uit van pappa’s andere band. Het publiek heeft er zin in, de kuiven op scherp in de lak. En dat is niet zo raar, want vanavond staan twee oudgediende bands op het podium die hun sporen al ruimschoots hebben verdiend. Om te beginnen de Dicemen. Al tien jaar maken zij de (inter)nationale podia onveilig met hun vuige rock ’n roll, maar vanavond zetten ze er een vette punt achter. Zoals zanger/gitarist Kees meerdere malen met zijn onversneden Rotterdamse accent zegt: zijn paars gestreepte rollator staat buiten al klaar. Niet helemaal waar natuurlijk, want de bandleden denderen door in de rock ’n roll met bands als The Wildcats, Jacuzzi Sharks, Cenobites en The Stealers (waarover binnenkort meer op deze site). De Dicemen openen sterk - klassieke rockposes en aanzwellend geweld om over te gaan in hun kenmerkende snelle, soepele rockabillystijl - en rauzen er vervolgens ontspannen in een groot half uur de hoogtepunten uit hun repertoire doorheen. Naast klassiekers als Boogieman, het van country doordrenkte Johnny Walker en Devil Woman, speelt de band ook nog het nummer ‘Leviathan’ van Cenobites. Het is een thuiswedstrijd. Alsof alles uit de mouw wordt geschud. Maar dat mag ook wel op je eigen feestje. In het begin lijkt het publiek nog wat afwachtend, er wordt gezellig bijgekletst en ingenomen, maar na een paar nummers gaan op de voorste rijen de shirts uit en ontstaat een vrolijk strijdgewoel. De vuisten gaan de lucht in en er wordt stevig meegebruld. Wanneer de volgende generatie in de vorm van Tom – zoon van zanger Kees – meezingt op een door zijn opa geschreven nummer, terwijl bassist Peter om hem heen cirkelt, is het feestje compleet. Het optreden wordt in stijl afgesloten met het welgemeende ‘Go Fuck You’, waar na de laatste roffel ineens twee verblindende lampen het podium en publiek in een zee van licht zetten. De Dicemen gingen eruit ‘in a blaze of light’, om toch nog even terug te keren voor een gezamenlijke buiging en een toegift. Het feestje kan worden voortgezet met het optreden van Mad Sin. De vijfkoppige band uit Berlijn, timmert al 20 jaar aan de weg. Met een set bestaand uit ouder en nieuw werk razen ze door de muziekgeschiedenis met een stevige rockabilly basis. Alles komt langs, van ska tot (oi)punk, rock ’n roll, en zelfs bijna-grunts met een letterlijk deep throat verdwijnende microfoon. Vriendschappelijke verwijzingen naar andere bands – één nummer wordt zelfs opgedragen aan Johnny van Batmobile. Massieve frontman Koefte de Ville is afwisselend charmant en angstaanjagend met een knipoog. Zijn stem is de troef; van bijna poppy melodieus tot ruig intens is hij het stralende middelpunt die net zo makkelijk de spotlights afgeeft aan bassist Valle en gitarist Mad Pete. Het moment dat de mannen zich beperken tot de basis – een kort intermezzo met slechts bas, gitaar en zanger Koefte op drum – tot pure rockabilly is voor mij persoonlijk het hoogtepunt van het optreden. Maar showmannen zijn het. Dit is echt zo’n band die weet een feest neer te zetten, compleet met vuurwerk. Maar dan; de techniek faalt. De PA valt uit, alleen het geluid van de monitoren is nog te horen, waardoor de laatste twee nummers niet meer overkomen op het publiek. Zonde. Helaas eindigt het optreden hierdoor een beetje als een nachtkaars. Sneller dan de fakkel op het podium opbrandde was de sfeer in één klap weg. Nog even snel een shirtje – ontworpen door Peter Pan’s Bartman – kopen voordat de zaal werd leeggeveegd. Gelukkig kon er in de kleine zaal nog worden doorgefeest....