Het publiek druppelt binnen, gaat rustig op krukken zitten, en hangt in banken te luisteren naar Bart ‘Mono’ Hoevenaars, Yop en Bob Corn. Het is de eerste Singer Songwriter Wednesday in de Exit, en er zullen er nog meer volgen. Bart Hoevenaars, singer/songwriter en gitarist van de band Mono en drummer bij At No Bikini Beach, opent de avond met fijne, rustige gitaarliedjes, welke het publiek tevreden glimlachend laat welgevallen. Het is heel wat anders dan de postpunkrock die hij met Mono speelde tijdens de release van Populisme, de cd die Mono eerder deze week in Rotown presenteerde. Aan sommige Mono-nummer geeft hij deze Singer Songwriter Wednesday-avond een totaal andere invulling, wat zeer verfrissend is. Na een paar nummers wordt de orkestband al scrollend op de iPod aangezet. Op de orkestopname is Bart’s eigen stem te horen. Prachtig hoe de samenzang met zichzelf versmelt in de muziek.Zijn gitaarspel wordt meer en meer aangedikt door de beats en lage tonen die uit de het kleine apparaatje komen. Het nummer en daarmee het optreden eindigt met een dreigend uitstervend gitaargeluid. Singer/songwriter Yop vrolijkt de in melodrama verstrikt geraakte zaal op. Maaike van The Cuties begeleidt hem op piano en synthesizer en doet een fraaie tweede stem. De nummers zijn fris en bruisen van vrolijkheid. Yop, die ook in de band Surface Noise zit, is naast een sterk ritme bepalende zanger, een duidelijke entertainer. Binnen een mum van tijd weet hij een deel van het publiek met zijn nummers mee te laten klappen. Sterker nog, zij hebben sleutelbossen in hun hand om extra ritme te creëren. Tijdens een solonummer, gezongen door Yob alleen, deelt Maaike appels uit aan het publiek. Yob vertelt dat hij wat ziekjes is, en hoop op deze manier de weerstand van de mensen om hem heen wat te versterken. Een paar nummers later speelt hij een nummer, waarin hij refereert aan de uitgedeelde appels: ‘Kids, do you like them apples?’ Voor het laatste nummer van de set, ruilt Yop Maaike in voor Bart. Per e-mail hebben de heren, met de gouden strotten, dit nummer naar elkaar gestuurd. Vlak voor het optreden namen ze het samen nog even door. Dat dit de eerste keer voor publiek is (en de tweede in de Exit), is er niet te horen. Het lijkt of het nummer er bij hun samen al op natuurlijke wijze verder ingesleten is. Nog steeds zit het publiek op de krukken die rond het podium zijn neergezet. Bob Corn, de singer/songwriter uit Noord-Italië weet het publiek met zijn zang muisstil te krijgen. Hij doet met de trein een tour van een maand door Europa. “Gitaar op je rug en instappen maar. Gisteren ergens in Frankrijk en morgen in Hamburg.” Dat is rock‘n’roll! Tijdens zijn optreden creëert Bob Corn een heel intieme sfeer. Het publiek is wat dichter naar het podium geschoven. Zittend op zijn stoel kan Corn zijn voeten tijdens zijn optreden niet stil houden. Ze bewegen soms bijna spastisch en dan weer heel ritmisch. Het hoort duidelijk bij hem. Ookal oogt Bob enigszins timide, hij geniet zichtbaar van het spelen, de wijn, het publiek en de sfeer. Met zijn rustige zware stem en de meeslepende akkoorden wordt het publiek zijn muziek ingezogen. Bij twee nummers geeft Bob aan dat hij deze liedjes graag speelt. Volgens hem spelen ze makkelijk weg, omdat hij slechts twee posities op de snaren gebuikt. Al met al zijn het heerlijke slaapliedjes, welke dan ook ademloos worden aangehoord. Dit was de eerste Singer Songwriter Wednesday in de Exit. Er zullen er nog meer volgen, te beginnen met die op woensdag 28 maart 2007.