Voorprogramma: Drive like Maria Wat een leuke band is dit! De eerste twee nummers doen me sterk aan Queens of the Stone Age en The White Stripes-met-betere-drummer denken. Maar dat is een eerste indruk. De afwisselende set is behoorlijk retro-geörienteerd en up-tempo. De Vlaamse band bestaat uit drummer/zanger Bjorn Awouters, gitariste Nitzan Hoffmann en bassist Marco Simoni. Intrigerend, een trio, da’s lekker transparant. Bij dit combo is de zanger/’frontman’ tevens de drummer. Lastig om dan een goeie presentatie neer te zetten. Gelukkig helpt de gitariste Nitzan hem daarbij. Drummer Bjorn zit centraal op het podium en hij zingt, dattie het meent. Hij zingt door een microfoon dat eruit ziet als een electrisch scheerapparaat en een lichte distortion over zijn stem legt. Bassist Marco is wat introvert, gitariste Nitzan wat schuchter als ze tussen de nummers doorpraat. Maar als ze speelt, dan rockt ze zelfverzekerd over het plankier. Halverwege de set wordt gas teruggenomen met een ballad-achtig nummer, dat uiteindelijk toch in een stevig tempo knalt en dan rustig eindigt. Daarna gaat het gas er weer op. Waterfront is gezellig vol en de band geeft een T-shirt weg aan degene die rond het podium danst met de minste kleren aan. Vrij snel is er een hele stoere kerel die poedelnaakt voor het podium danst. Ja, je maakt wat mee op een donderdagavondje…. Al met al een oprecht optreden met een goeie respons van het publiek, in aanmerking genomen dat veel mensen natuurlijk voor Ninevolt komen. Nine Volt: Nine Volt geeft wat het op de cd belooft: een degelijke uptempo rockshow. Er wordt uitstekend gemusiceerd. De hele cd wordt van voor tot achter gespeeld. De nummers blijven live uitstekend overeind. Na het eerste nummer is het geluid hard en transparant. De stem van zanger Sven van Hees blijft het hele optreden gecontroleerd. De zang doet me minder aan Mike Patton (Faith No More) denken dan op de plaat. Sven heeft een stevige strot, het ene moment warm en laag, het volgende moment krachtig en scherp. Ook in het laag komt hij goed boven de band uit. De band komt geroutineerd over. De presentatie is prima. Bassist Glenn Jhinkoe ligt regelmatig zowat onder zijn bas en zijn tong is minstens net zo lang als die van Danko Jones. Zanger Sven zet regelmatig zijn gitaar weg en pakt wat zangpartijen door een microfoon met distortion erop. Hij beweegt zich zelfverzekerd over het podium. In het begin bijna té zelfverzekerd, dat je denkt, nounou… Ik snap dat je het lastige Rotterdamse publiek los wilt krijgen, maar om dan te zeggen dat het publiek eruit ziet alsof je naar een stelletje apen staat te kijken… Beetje ongelukkige woordkeus. Gelukkig komt Sven daarna relaxter over en krijgt hij de zaal makkelijker mee. Gitarist Menno en bassist Glenn verzorgen de koortjes. En natuurlijk klinkt het allemaal wat ruwer dan op de plaat. En zo hoort het ook. Na 11 nummers pakt de band even een biertje. Voor zowel band als publiek is duidelijk dat de koek nog niet op is. Als Ninevolt ‘F.X.’ inzet wordt er vrolijk gemosht door het publiek vooraan. Bij het nummer erna, ‘In the clear’, springt er een jongen van het podium. Sven heeft de boel lekker opgejut. Als laatste speelt de band ‘Wreck it all’. De respons is goed, in aanmerking genomen dat het publiek de cd nog niet kent. Hoewel ik wel een paar die-hards zie die de teksten woordelijk mee kunnen brullen. Erg grappig dat de respons van het publiek op de laatste nummers het heftigst is, aangezien ik het niet de sterkste nummers van de plaat vind. Zo zie je maar dat live soms alles net even anders werkt. Ik heb een heel professionele band gezien. De band heeft duidelijk de tijd genomen om een doordachte rockshow neer te zetten. Geen echte verrassingen (maar ik had de cd dan ook al gehoord), gewoon een puike live-uitvoering van de cd. Prima, want het is een cd-releaseparty. Ninevolt lijkt mij ook een goeie festivalband. Lekker beuken! Zet die 9-volts batterij aan je tong en onderga de sensatie!