Marie Celeste heeft echt alles wat een band nodig heeft om succesvol door te gaan. Keer op keer worden de bandleden vol bewondering en weemoed nagestaard als ze een concertpodium verlaten. Zo ook deze vrijdagavond in Exit. Gitarist/zanger Hilde, bassist Leyla en drummer Cisca hebben alle drie een persoonlijkheid die staat als een huis. Hun individuele charmes en eigenaardigheden spatten van het podium. Ooit zeiden de meiden: “Persoonlijke muzikale achtergrond, liefde voor hard en onbegrensd rocken kun je niet faken”. En dus krijgt het Exit-publiek, wat de bandleden van grunge/rauwe rockband Marie Celeste elk optreden geven: ‘their real thing’. Hilde en Leyla zijn kundige, breed georiënteerde (bas)gitaristen, die veel karakter in hun spel leggen, dat in hun samenspel behouden blijft en waarin ze elkaar zelfs versterken. Luchtdruk verplaatst en lucht resoneert door de cadans die de vrouwen samen produceren. Dat maakt Marie Celeste tot een absolute live sensatie. Drummer Cisca, de steun in de rug van de band, is in een korte periode van aardige drummer in de categorie ‘retesnel en adembenemend strak’ terecht gekomen. Daarbij heeft Hilde een stem die ruig, laag en rauw is (timbre Janis Joplin), maar met de levendigheid van een twintiger. Er mag wel gezegd worden dat Marie Celeste één van de enerverendste livebands van Rotterdam op dit moment is. Even een kort gesprek met gitarist/zangeres Hilde na het optreden. 3VOOR12 Rotterdam: “Hoe was het optreden tijdens State-X New Forms afgelopen december in Den Haag?” Hilde: “Ja, dat was bijzonder. We speelden in de gang naast Sonic Youth. Dus het was in eerste instantie vrij rustig. Maar toen het pauze was, kwam iedereen uit de grote zaal naar ons toe. In plaats van langs ons heen te gaan, bleven ze, als aan de grond genageld, staan om te luisteren.” 3V12R: “Nog optredens in het vooruitzicht?” Hilde: “20 januari OccII Amsterdam, 24 februari WaterFront Rotterdam en we gaan in Duitsland op LadyFest spelen. We hopen nog wat extra optredens in Duitsland te kunnen regelen.” 3V12R: “Gaan jullie in 2007 nog de studio in?” Hilde: “We zijn nu onder de hoede van Tocado Records. Het plan is om dit jaar vooral veel op te gaan treden. Twee keer in de week spelen we in de oefenruimte. We willen nog wel een demo opnemen. Maar een album hebben we nog even een jaar opgeschoven.” Deze vrijdagavond, de avond waarop aardig wat publiek zich naar Happy Avenue in WaterFront en Euro Sonic/Noorderslag Groningen heeft begeven, is Rats On Rafts hoofdact in Exit. De zenuwen gieren over het podium bij de vier jonge Rotterdamse psychedelische fuzzrockers. Zanger/gitarist David, gitarist Arnoud, drummer Joris en bassist Florian halen niet alleen inspiratie uit Fuzz, The Cure, The Jesus And Mary Chain en Sonic Youth. Maar ze spelen, naast hun eigen repertoire, ook de nummers van hun voorbeelden op eigen wijze. Drummer Joris trekt de band in een te snel tempo door een eerste skanummer heen. Rats On Rafts hebben veel geoefend. Ze zijn perfectionistisch, wat lastig is als vrij onervaren band. Zanger David, spelend op turquoise blauwe gitaar met ranke steelhals die eindigt in een blad, kan zijn zang slecht horen. Zenuwen overmeesteren meer en meer. Als na drie nummers dan een The Cure nummer in punk tempo niet onaangenaam aan de muzikanten ontsnapt, is het tijd voor eigen nummers, zoals Mass Production Factory. De kwaliteiten van Rats On Rafts komen ruw versneden steeds meer aan de oppervlakte, naarmate ze op het podium staan. Het charisma en de onzekere puberale worstelingen van zanger David vertolkt hij aandoenlijk in de door hem geschreven en geleende teksten. Hij is geestig en geeft zichzelf bloot. Al is het soms, juist geproportioneerd, iets uitvergroot en aangedikt. De bandleden verliezen zich keer op keer aan de muziek en nummers die ze spelen, als waren het geestverruimende middelen. Of het nu covers zijn of eigen materiaal is. Het psychedelische van de Rats is strak, en heeft nog het meest weg van psychedelische Britpop. Als Rats On Rafts zenuwen en perfectionisme loslaten, het speeltempo gedurende het hele optreden aan elkaar aanpassen, en de lol van het spelen voelen, zetten ze een prima, niet al te brave, live set neer. Wat zeker het geval is geweest in de tweede helft van hun optreden. De drummer, gitaristen en zanger beschikken over de nodige kwaliteiten en de bassist kan mettertijd ook nog wel het één en ander bijspijkeren. De tijd is rijp voor meer podiumruimte voor Rats On Rafts.