Happy Avenue deel 7 (of was het nou negen of tien) staat, net als zijn voorgangers, geheel in het teken van diversiteit binnen de muzikaliteit, en is dan ook niet bedoeld voor bekrompen eenkennigheid. De aanwezigen zullen moeten accepteren dat er meer dan één genre onder de zon is en dat juist de verschillen een avond als Happy Avenue maken tot wat ze zijn. Happy Avenue organisator Sander Carrée doet er, samen met zijn kompanen, alles aan om iedereen te plezieren. Het festival stond nogal op spannen wegens het faillissement van Nighttown, maar Happy Avenue heeft in WaterFront een goed en nog groter onderkomen gekregen. Fervid kondigt zichzelf aan als de band met de verpletterende intro’s om vervolgens op hun gemak nog wat te stemmen en als kippen zonder kop door de microfoon heen te babbelen. Als het dan eindelijk begint hebben we even het gevoel dat het inderdaad een spetterende intro is. Maar helaas, dat gevoel is binnen enkele seconden als sneeuw voor de zon verdwenen. Pascals stemgeluid is te mager om een verpletterende intro te dragen. Als dan ook het stevige geluid niet veel later in mekaar dondert blijft er niet veel van het geheel meer over. De liedjes van Fervid doen ons denken aan titelsongs van high schoolseries als Saved By The Bell en Beverly Hills 90210. Of dat iets is om trots op te zijn, dat laten we even in het midden. Wat zeker wel een pluim verdient is het nummer Cancel (Ken Song). Drummer Casper laat hier zijn stem horen en deze is vele malen beter dan die van Pascal. Casper heeft een zeer karakteristieke stem en, op de tekst na, is Cancel een pakkend nummer. In het café speelt Niks En Atema. Na het vertrek van Sanne, uit Sanne En Ik, is Floyd Atema als drummer achter Vincent Niks aangesteld. Over de naam van de band bestaat nogal wat onduidelijkheid, maar op het programma wordt het duo voorgesteld als Vincent Zonder Niks. Vincent geeft duidelijk te kennen dat hij de persoon die daar verantwoordelijk voor is nog even onder vier ogen moet spreken. Gelukkig lusten, zowel pappa als het publiek, wel pap van de band en is het dan ook jammer dat ze in het café staan en niet in de zaal. De tekst gaat door de samengepakte menigte hier namelijk verloren, en er zijn nog volop mensen die Vincent Zonder Niks willen beleven. Vincent Pavarotti kan het verder niet interesseren, al 24 jaar is hij gewoon Vincent Niks en dat bewijst hij vanavond eens te meer. Alle gitaarclichés worden als vanouds met een rotgang door het café heen geslingerd. Met Floyd op drums is het geheel een stuk strakker dan dat het met Sanne was en zo worden deze clichés in een ander daglicht gezet. Zij die nu nog denken om dit duo heen te kunnen, hebben het mis. Vervolgens is het rennen naar de grote zaal voor Pourquoi Me Reveiller. Er is al veel geschreven over deze band maar de live show van dit septet blijft beter en beter worden. Het instrumentale openingsnummer begint piepklein en ingetogen en wordt uitgebouwd tot een gigantisch theatraal en lyrisch geheel. Opvallend is dat het kletsniveau als gevolg van deze prachtige binnenkomer al snel daalt en de aandacht gevestigd wordt op wat er op het podium gebeurt. Ook luisteraars die niet bekend zijn met de muziek van Pourquoi Me Reveiller weten meteen waar Pourqoui over gaat. De sound balanceert tussen folk, alternatieve rock en heeft soms iets barokachtigs. Dat laatste komt vooral door Falco met zijn viola da gamba. Het balanceren valt te wijten aan de vele instrumentwissels door voorman Muf (piano, gitaar, bas, zang) en het dubbelen op zowel elektrische als akoestische gitaar door Marnix. De groep wordt op een aantal nummers bijgestaan door de zangeressen Nathalie en Jessica, de laatste dubbelt ook op piano. Drummer Henno en bassist Ingmar houden het onvoorspelbare geheel bij elkaar. Van Bloody Hours Of Torture tot All I Want, Pourquoi Me Reveiller blijft verrassen. Wederom spoeden we ons richting café om een plaatsje vooraan te bemachtigen bij het Nijmeegse Mummy’s A Tree. Dit duo bestaat uit zanger-gitarist Stefan van den Berg en drummer Frank Antonie van Alphen. Maart 2007 zal Mummy’s A Tree een nieuw album uitbrengen op het Dying Giraffe label. Redenen te over om het duo eens te gaan checken. Stefan is erg inventief in het gebruik van zijn apparatuur. Het ontbreken van een bassist weet hij prima te compenseren. Sterke jazzy liedjes met veel dynamische afwisseling, een schitterende zangstem en een fabelachtige gitaarsound maken dat Mummy’s A Tree goed aanslaat. Het nummer Losing You is volgens de voorman een nogal eigenaardige blues. Volgens ons is Losing You een erg droevige, maar mooie compositie. Geen voorspelbare drie-akkoordenpunk, nee dit is een soort Niks En Atema maar dan lichtverteerbaarder en diepzinniger. We kunnen niet wachten tot het album in maart uit is! Als afsluiter in de grote zaal is de hardcore punkband All For Nothing ingehuurd en dat is zeker geen slecht idee geweest. Cindy, de sympathieke zangeres, loopt als een leeuwin heen en weer over het podium. Ze brult alsof ze weken niet gegeten heeft, en klaar is om iedereen de kop van de romp te scheuren. De mannen die aan haar voeten liggen, zullen door het slijk moeten gaan voor haar. De bandleden dragen haar dan ook op handen en voeten. Het lijkt zelfs alsof de nummers in dienst staan van mevrouw’s brulpartijen. Dat is maar goed ook. Iedereen kent zijn plek op het podium, binnen de liedjes en binnen de band. Tekenend hiervoor is ook de reactie die er wordt gegeven als er in het publiek een akkefietje ontstaat. Subbiet wordt de muziek gestopt en geeft Ernst-Jan aan dat pitten mag, moshen ook, maar dat vechten ergens anders moet gebeuren. Op die manier wordt ook het publiek te allen tijden op zijn plaats gehouden. Al met al een goede afsluiter voor Happy Avenue grote zaal. The Loo probeert al geruime tijd aan de weg te timmeren met hun typisch jaren tachtig hardrock dooddoeners. In eerste instantie lijkt het een act, maar helaas, het uiterlijk, de muziek, de attitude en alles er omheen - het is allemaal authentiek. De eerste 20 minuten is het dan ook nog best uit te houden, maar daarna hoop je tevergeefs dat er iets verfrissends, verrassends gaat komen. Muzikaal valt er weinig op aan te merken. Alles klopt aan de band, van instrumentbeheersing tot showmanschap. Of het ooit echt van de grond zal komen is afwachten. Het ligt er een beetje aan of er binnenkort weer een jaren tachtig revival komt. Happy Avenue, bedankt!