Molten City is het voorlopige hoogtepunt van een band die aanvankelijk als zijproject was opgericht door Wiseguy voorman David Pino en een aantal gelijkgestemde muzikanten. Een bezoek aan Canada betekende een kennismaking met alt. americana en na een aantal kleinschalige optredens terug in Nederland werden zowel band als publiek geleidelijk steeds enthousiaster. Wiseguy is inmiddels niet meer en na de op kleine schaal uitgebrachte Cougar e.p. op Stardumb Records is Molten City de debuut cd op Excelsior Recordings. Alle reden dus voor een uitverkochte releaseparty in Rotown. Tussen alle country en americana deuntjes van de huis DJ stond als openingsact niemand minder dan Dead Elvis op uit zijn One Man Grave. Grootse aankondiging en een leuke gimmick met hét pak, hét accent en dé kuif. Dat laatste als onderdeel van het zombiemasker waarachter the King tegenwoordig door het leven gaat. En godzijdank geen klassiekers (al had Always On My Mind een hele andere dimensie kunnen krijgen). Maar de avond was van El Pino en zijn mannen, daar kon ook deze living dead legend niets aan veranderen. En zodoende leefde het publiek op na de openingstonen van het instrumentale titelnummer, om vervolgens gegrepen te worden door de vocale nummers die volgden. Excelsior Recordings is al jaren een kwaliteitskeurmerk, dat ook deze band prima past. Hun debuut, dat overigens op de 3VOOR12 luisterpaal te vinden is, loopt over van de warme zanglijnen, fraaie gitaarlijntjes, eigenzinnige instrumenten en een gedegen ritmesectie, waarmee de band er in slaagt een balans te vinden tussen het desolate gevoel van Americana en de betere alternatieve muziek uit de lage landen. Live is de band goed op elkaar ingespeeld, waardoor in het verleden al herhaaldelijk is aangetoond hoe schijnbaar moeiteloos de liedjes uit de mouw geschut worden. Helaas kwam op hun releaseparty niet alles even goed uit de verf, hoofdzakelijk door het volume en het geluid in de zaal. Details gingen verloren, maar een steviger nummer als Cougar blijft staan als een huis. En het feestje was er bij band en publiek niet minder om. Ach, misschien worden we alweer nostalgisch, terugdenkend aan de verschillende leuke kleinschaligere optredens van deze band. Kleine hobbybandjes worden groot, El Pino and the Volunteers zijn voorlopig niet te stoppen!