Zoals vanouds staat het hele podium weer vol met elektronica, keyboards en samplers. En ja hoor, daar is hij dan, de kleine man uit België. Sommigen noemen hem wel liefkozend de Vlaamse Prince. Kijkend naar zijn hoge hakken, zijn zwarte nette outfit met witte stropdas, begrijp ik dat. Wat betreft zijn muziek ben ik het daar nog niet geheel mee eens, al komt hij met zijn nieuwste album steeds meer in de richting. Met ‘The world is happy now’ heeft hij het over een totaal andere boeg gegooid. Geen one-man-show meer met piepjes en bliepjes, maar een volwassen album met jazzy blazers en warme strijkers. Ik ben benieuwd welk genre ik krijg te zien vanavond, want ik moet bekennen, ik heb wel zin in een ouderwets electro Stijn- feestje. Hij begint de avond door te refereren aan Theo Van Gogh. Maar de dialoog met het publiek komt niet erg los, wat mij niet geheel verbaasd, ze zijn hier immers voor zijn gekke act, niet voor een politiek debat. Zijn eerste nummer is: ‘Wie zijde gij’, een lekker uptempo nummer met de bekende Stijn die gekke bekken trekt en zijn zang(?) afwisselt met opera-aria’s. Halverwege ‘I bet she’s gonna come’ komt er een saxofonist op waarna een volledige band volgt, compleet met contrabas en al. De band lijkt niet tevreden zijn met het geluid, er zijn veel blikken over en weer. Stijn gaat ongestoord verder, hij heeft inmiddels zijn bloes en stropdas uitgedaan en staat nu alleen in pantalon en strak shirt op het podium en wulpse gebaren met zijn kleine heupjes. Waren de eerste nummers met Stijn alleen op het podium nog lekker energiek, met de band erbij is deze energie helemaal weg. Er is weinig chemie, weinig onderling contact en al helemaal niet met het publiek.. Ik verheug me weer op Stijn’s one-man-gedeelte en ik lijk op mijn wenken bediend te worden als de band weer afgaat. Een vette beat volgt en de fans dansen er hard op los en het lijdend voorwerp zingt: “Pussy, pussy on my mind, ik heb een poesje in m’n hoofd”. Bezweet gaat hij af om zich in te kleden. We worden ondertussen vermaakt door de warme klanken van de saxofonist. De zaal heeft de smaak inmiddels goed te pakken en danst er hitsig - als Maxima op een Argentijnse limbo-party - op los. Stijn komt terug en heeft zijn zwarte outfit ingewisseld voor een witte en zijn hoge hakken voor gympen. ‘Hot and Sweaty’, één van zijn laatste hits wordt ingezet en een sexy act volgt, waarbij hij zijn blouse –rrrr- speels tussen zijn benen laten gaan. Aan het eind van dat nummer roept hij of er een Kees in de zaal is, “Ah jongens, we zijn in Holland, er is toch wel een Kees in de zaal?” En ja hoor, als ik mijn hokjesgeest de vrije loop gelaten, een ambtenaaresque man stapt het podium op, geeft Stijn drie zoenen en doet daarna een onvervalste sexy dans-act! De sfeer is inmiddels warm en broeierig. Meer mensen volgen op het podium. Een kittig meisje met een mooie jurkje toont ons wellustig de vormen van haar lichaam. Ook staat er ineens een jongen op het podium die bekent alleen op zondag te rappen, maar voor deze keer wel een uitzondering wil maken: “Het leven is fijn, met onze vriend Stijn”, rapt hij creatief. Als Stijn een nummer van Doe Maar inzet, gaat het echt los. Er wordt meegeblèrt, gepogood en er is een heuse dampende moshpit! Onze vrienden uit België besluiten dat het welletjes is geweest en verlaten het podium. Wat het publiek uiteraard niet pikt. Al billen-schuddend komt de kleine man uit Vlaanderen weer op en hij begint te vertellen over poep, dat in het Vlaams ‘kont’ betekent. “Poep is goed, poep is lekker”, zingt hij en hij biedt zijn kleine kontje aan, aan de dames uit het publiek maar niemand lijkt erin te durven knijpen. Hij sluit af met wat nummers van zijn eerste album en ik krijg eindelijk dat knetterharde electro-gestamp. Het is goed dat Stijn met zijn laatste funky album heeft bewezen, dat hij meer in zijn mars te heeft dan die gekke electro-act. Het is alleen jammer dat deze twee stijlen tijdens een concert niet echt combineren. Je komt er steeds nét niet lekker in.