Op mijn weg richting het gebouw was ik eigenlijk al een beetje vergeten dat het vandaag ging om die Pendrecht Cultuurprijs want ik ga naar bands, niet naar feestjes. Gelukkig werd mijn geheugen al snel weer opgefrist bij het zien van een falafelkar voor de deur, buurtwachters en mannen in pak. Feest, en hoe. Bij entree twee gratis consumpties, en nee, geen stom papiertje of muntje, nee een rechthoekige dikke (arty) chip. Ook nog een nummertje om buiten bij de falafelkar iets te eten te halen, kortom, als Worm iets te vieren heeft doen ze dat toch nog verrassend goed voor een locatie waar ik meestal niet zoveel mensen zie. De sfeer in Worm was wat losser, het bezoekersaantal wat hoger en zo liep je er toch lekker rond. Toch was het zo dat het zaaltje weer ouderwets kwartvol of 3-kwartleeg was, het is maar hoe je het wilt bekijken, eigenlijk weer een beetje vertrouwd Worm, nu echt gericht op de band. Spires That In The Sunset Rise is normaliter een viertal, bestond in dit geval echter uit drie leden. De band uit Chicago liet daar echter niets van merken want qua geluid wisten ze echt niets over te laten aan stille ruimte, behalve waar ze dat wilden. Het arsenaal aan instrumenten bestond vooral uit de vormen die wij kennen van gitaren, maar dan met het materiaal dat te vinden is uit menig uitzending van ‘groeten uit de rimboe’ (een programma dat ik overigens zelf nooit kijk). Heel divers wist de band een sprankelende set neer te zetten, vooral door heel ‘eigen’ te zijn. Het samplen van je zelfgespeelde stukje is ook bij psych folk net zo aandoenlijk als bijvoorbeeld bij Final Fantasy, hier echter een stuk chaotischer. Hoe geweldig drums ook kunnen zijn in dit soort formaties, in het geval van bijvoorbeeld Animal Collective red de band zich door stampen op het podium. Zo wist de band op van die puntjes creatief het geluid neer te zetten, wat het een gedenkwaardig optreden maakt.