Het herfstweer lonkt om meer binnenactiviteiten te ontplooien. Een wandeling op een zondagmiddag over het begin van de Nieuwe Binnenweg levert drie concerten binnen vierhonderd meter op. In Stalles staat Monokay, in Belgisch biercafé Boudewijn een jazzorkest. Toch koersen we resoluut naar het Centrum voor Beeldende Kunsten (CBK), alwaar Sonja Markowski en haar band de nieuwe ep Porcupine’s Sister live ten gehore zal brengen. In het kader van Hoera .... een ep! staan naast de Chinese kannen vers gezette thee en schalen verrukkelijk koekjes, een bord beschuiten met muisjes op tafel. De witte was van Sonja hangt aan waslijnen boven het podium. Een detail dat verwijst naar de ep-hoes, waarop de lijnen tussen lentegroene bomen zijn gespannen. Markowski begint het optreden met bedankjes. Eén voor het CBK. Eén voor het publiek, dat hier van zichzelf toch al graag wil zijn. Eén voor Livecast.nl die het concert live streamt. En één voor de Grote Prijs Van Zuid-Holland, voor het financieren van een deel van Porcupine’s Sister. Maar lieve Sonja, die prijs voor beste singer/songwriter 2005 heb je toch zelf terecht gewonnen! Sonja zingt zelfverzekerd vanaf de palletachtige meubelconstructie. Haar zwart jurk met witte bolletjes en bruine cowboylaarzen en dito gitaar weerspiegelen de muziek die ze maakt; ‘musique trés’ chic met een zacht ruig timbre. De drie mannelijke muzikanten staan in tweedelig kostuum op de vlakke vloer, achter de verhoging, te spelen. De muziek mag dan uit Sonja’s brein ontsproten zijn, nu zijn de nummers Storm, Buy Me A Ticket en Träume Sü? van alle vier de prachtige muzikanten evenveel. Drummer Rudi Sanders benut fantastisch alle mogelijkheden van een klein drumstel, bestaand uit één trom, één kleine kickdrum en drie bekkens, waarvan een klein exemplaar op het vel van de trom ligt tijdens zijn spel. Alles aan het instrument bespeelt hij, zelfs de metalen randen. In één hand een drumstokje, al dan niet met gewatteerde bol, en in de andere een dubbele kwast. Prachtig hoe een drummer zo ingetogen kan spelen, maar zich toch te buiten kan gaan aan de muzikale mogelijkheden die er zijn. Rudi weet gedetailleerde percussie toe te voegen daar waar in de nummers behoefte aan is. Contrabassist Cees van der Laarse is de warmtehaard Markowski, hij zorgt voor de constante sfeer in de nummers. Als Cees van der Laarse niet één van Markowski is, speelt hij samen met gitarist Jan Akkerman of singer/songwriter Herman van Veen. Multi-instrumentalist (snarist) Jan van Bijnen heeft bij alle snaarinstrumenten die hij bespeelt zijn eigen methoden. Zo slaat hij de draagband van zijn dobro anderhalf keer om zijn onderarm, zodat hij staand de snaren van het instrument in vlakke stand met zijn metalen kan bestrijken. Bij hem zie je ook een pedel steel aan handen en voeten, een gitaar in smalle tafelvorm. Terwijl hij met zijn handen de snaren van het tafelmodel gitaar aanslaat, spant en ontspant hij met zijn voeten op de pedalen de snaren die hij bespeeld. Sonja zingt de liedjes met dezelfde zorg waarmee ze geschreven zijn. Altijd met haar gedachten erbij, doe je ogen dicht en ze zingt ze speciaal voor jou. Ook los van de individuele kunstjes van de vier bandleden is Markowski een band om te koesteren. Als het buiten koud is, is Markowski niet de centrale verwarming, maar het knisperende haardvuur waar je je bij opwarmt. We spreken nog even na het optreden met Sonja, die met haar verkoopwaar, de ep Porcupine’s Sister, in de handen staat. Sonja: “Er komt geen speciale tour naar aanleiding van de Porcupine’s Sister ep-release. We treden eigenlijk altijd al veel op. Er staan nog wel vier optredens gepland in Berlijn, waar ik vandaan kom. Daar ga ik samen met Jan van Bijnen spelen, begin december. Ik volg momenteel ook een deeltijd opleiding journalistiek, waarvoor ik stage ga lopen begin 2007 bij een Duits radiostation. Misschien doe ik nog wat inspiratie op voor nieuwe Duitstalige nummers.” Die hoopvolle blik van Sonja doet ons al weer verlangen naar het toekomstige repertoire.