Terwijl in WaterFront films worden getoond en workshop’s als ‘Gender Je Rot’ worden gehouden, klinkt vanuit het café muziek die prima bij een zondag past; bluegrass. De zeven lady’s van Oops-A-Daisies staan bescheiden opgemaakt met nette strakgetrokken kapsels en keurige over de knie jurken achter instrumenten die oeh’s en ahhh’s ontlokken. De uitdrukking ‘oefening baart kunst’ geldt voor deze vrouwenband zeker. Waren ze ’s middags nog een lekker klinkende gelegenheidsband, deze avond hebben de dames van internationale afkomst zoveel ritme en swing in huis dat LadyFest-bezoekers ingetogen dansend een stap terug in de tijd zetten. De nostalgische instrumenten als mondharp, skatrompetje, lapguitare, blankhouten contrabas, wasbord, banjo en dubbele lepelaar passeren succesvol de revue. Er wordt achter in de zaal lichtjes geduwd, om het totaalplaatje op het hakhoge podium te kunnen zien. Presentator Pup ze subliem kondigt: “de Oops-A-Daisies spelen de muziek die in de jaren dertig de rock and roll van de Bible Belt in Zuid-Amerika was”. De ingetogen feestmuzikanten van de Oops-A-Daisies zijn zowel goed in het neerzetten van de sfeer, als het spelen van muziek uit vervlogen tijden. Ze doen het op dermate levendige wijze, dat het publiek niet het idee krijgt dat ze naar een museumstuk kijken, maar de tijd (her)beleven. In een kort interview na het optreden vertellen de Oops-A-Daisies dat ze wekelijks oefenen, ze aan hun instrumenten komen via rommelmarkten en directe import uit Amerika. 19 december staan ze in Paradiso tijdens de 3Voor12-avond. De deuren van de grote zaal gaan open. Slechts een klein aantal mensen treedt binnen. Morgen willen blijkbaar veel LadyFest-bezoekers fit op hun werk aantreden. Op het podium spelen de Brusselaren van Legoparty, in jaren tachtig kleding, er niet minder om. L’homme Fusée, alias Rocket Man, start op gitaar de baslijn van Grandmaster Flash’s White Lines in, en de meeste bezoekers trekken direct naar de podiumrand. Melody Destroy, Susy Fury, Sally Ann en Brigitte mixen live gespeelde instrumentale rifs, riedels en fragmenten uit de jaren tachtig tot nieuwe nummers. Soms drumt meneer Brigitte delen uit een ander nummer dan de jaren tachtig klever die de gitaristen Susy Fury en L’homme Fussée op hun snaren bestrijken. De bandleden spelen hun instrumenten zoals dj’s draaien, op ongeveer gelijk cachet als de Dewaele Brothers (2 Many DJ’s). Alleen dan op speelsere wijze, zonder platenspeler en zonder de jaren tachtig muziek te verafgoden. Terwijl de Dewaele broers uit Gent in de jaren tachtig stoeiden met levensvraagstukken rond het volwassen worden, speelden de Brusselaren nog met lego. Daar komt de naam Legoparty ook vandaan en waarschijnlijk ook het onbevangen vernieuwend goochelen met het genre. Legoparty mixt Push It van Salt n Peppa met Monkey Gone To heaven van de Pixies tot vette nieuwe gitaardisco. Als toetje van een tof optreden, spelen ze een weergaloze versie van Eisbear, de enige echte cover die in hun repertoire is opgenomen. Terwijl de dj in de pit er geen genoeg van krijgt en het origineel van Grauzone instart, gaat 3VOOR12/Rotterdam achter het podium op zoek naar Sally Ann, Susy Fury, Brigitte, Melody Disco, en L’homme Fusée. Gevonden. 3V12/R: “Hoe zijn jullie geboeid geraakt door de jaren tachtig?” Brigitte (manlijke drummer): “We hebben behoorlijk verschillende achtergronden, maar onze passie voor de muzieksoort die we spelen komt overeen.” Sally Ann (zang/synthesizer): “Ja, ik kan ook niet uitleggen waarom het zo is, maar wat we spelen komt uit het hart. Drie jaar geleden zijn Melody Destroy (bas), Susy Fury (gitaar/zang) en ik begonnen met deze muziek te maken. We hebben de tijd genomen om te ontwikkelen.” Melody: “Brigitte en L’homme Fussée zijn er zes maanden geleden bijgekomen. Sindsdien is alles in een versnelling gekomen en spelen we nog beter.” Brigitte: “Ja, we zijn nu helemaal klaar om te toeren en er liggen nog veertig nummers op ons te wachten om afgemaakt te worden.” En dat is nou precies wat Legoparty ook op zijn publiek weet over te brengen, ‘lekker veel van alles’. De muzikanten zijn qua skills zo gelijkwaardig en qua persoonlijkheid zo divers dat er niemand, of juist iedereen, op de voorgrond treedt (Lego the band without ego). Als bands vol overgave en met plezier op het podium staan misstaat niks in een programmering. Dit laat programmeur riot grrrl Ryanne (van The Riplets, Elle Bandita) deze avond duidelijk zien. Van dance naar oldschool hardcore in een handomdraai. Verslaggever Mike Michels ter plaatse: Siren is een uit vrouwen bestaande punk/hardcore band uit wonderschoon Limburg, of nee, eerder een wonderschone band uit Limburg. Als eerste komt het verzoek van Siren zangeres Femke om naar voren te komen. Ze krijgt het wonderwel voor elkaar, waarop Siren het publiek direct trakteert op, en overdondert met, een fikse dosis pittige (oldschool) hardcore. Op de iets te lange pauzes tussen de nummers door na, is het drie kwartier lang heerlijk doorstomen. Zangeres Femke is een lief ogend asblond meisje, maar achter haar schattige uitstraling en haar hoge spreekstem schuilt een enorme brul. Zodra Lonneke op gitaar, Niena op drums en de andere Femke op bas de muziek rete strak en pakkend vanaf de eerste seconde inzetten, laat Femke het diepst van haar middengrif al gruntend loeien. Het is niet gemakkelijk om publiek de volledige tijd zo op spits van de snede te krijgen en te houden. Vaak valt er halverwege een set wel een dipje, maar bij Siren is daar geen plaats voor. Siren krijgt met haar energie en enthousiasme iedereen mee. Muzikaal gezien is het misschien niet grensverleggend of vernieuwend, maar wat maakt het uit. De snelle, goed samenspelende muzikanten van Siren hebben Ladyfest precies gegeven wat het nodig heeft; een pittige oppepper. De vier meiden verspillen geen enkele energie, want alles wat ze erin stoppen komt in de zaal aan. Ook deze band heeft een toetje; een wel heel mooi uitgevoerde demo-cd in blik met magneetsticker, die voor slechts vijf euro verkrijgbaar is op de nog steeds aardig bevolkte LadyFest-markt. Daar staat 3VOOR12/Rotterdammer Annet Brugel het lulijzer op de dames te richten: “Meiden van Siren, tijd voor een gesprek?” Drummer Niena: “Oh, we zijn helemaal vergeten te vertellen dat we vanavond een jubileum hadden. Dit was alweer ons tiende optreden en onze derde show buiten Limburg. We hebben twee keer in Dynamo Eindhoven gespeelt en nu zijn we in Rotterdam. Het is logisch dat we veel in Limburg spelen, want metal/hardcore is daar heel populair.” 3V12/R: “Hebben jullie alle drie dezelfde muziekachtergrond?” Zangeres Femke: “Niena en ik houden meer van hardcore en Niena ook van van metalcore, terwijl bassiste Femke en gitariste Lonneke meer punk georiënteerd zijn. Ja, we wilden graag een mix van de genre’s maken en da’s wel gelukt. We hebben nu zo’n elf nummers. We zouden langer willen spelen, maar drie kwartier spelen is echt het maximale. Onze manier van spelen is best vermoeiend en rustigere nummers zitten er niet tussen.” Niena: “We zouden wel een uur kunnen spelen, maar op de één of andere manier speel ik tijdens optredens dubbel zo snel. Ik let er dan wel op de overige bandleden het wel bij kunnen benen, hoor. Da’s denk ik de adrenaline die dan in je lijf zit. Misschien is het een erfenis van de radicaal linkse, snelle punkband (Growing Toma Tones) waar ik vroeger met Lonneke in zat.” Deze LadyFest-avond knippert het podiumgebeuren van dance met instrumenten naar metal en weer terug. Dacht je met Legoparty een spannende attractie in huis te hebben, dan heb je nog nooit van Ronbotnicka gehoord. De ogen alleen al worden tijdens het optreden van de band uit Dijon continue geprikkeld. Op het podium bevindt zich de nogal bewegelijke Zeseal. Hij speelt draagbare synthesizer, is sinds kort woonachtig in Finland, en heeft zich speciaal voor deze avond aangekleed als viking. Zijn schotse rok en sandalen met blokhakken accentueren zijn ‘coole moves’. Bassist Gravier is gekleed in een zwart skai leren hesje met daaronder een lakrode minirok en een zwarte weinig denier panty, waardoor de haarpartij op de benen woelig gefixeerd zijn. Mr TT zit in rode afzakmaillot en tijgermuts achter het drumstel. In een legergroene overall met oranje cirkels en een dito asymmetrische éénhoorn erop gestikt, springt zangeres Very met een onbevangenheid van een klein meisje over het gehele podium op en neer. Robotnicka is gaaf. Deze zangeres zingt op een wijze waar veel Franse zangeressen om geroemd worden; hun warme meisjesachtige stem, die luisteraars nieuwsgierig maakt naar het mysterie wie erachter zit. En terwijl de muzikanten op theatrale wijze dansuitdagende electrorock neer zetten, is er in de zaal een enorme fuif uitgebroken. Zowel Mister TT (TiTi), Gravier, Zeseal, als Very zijn aanjagers. Very in gebrekkig Engels: “The next time I’ll play here, I shall speak English a little better to explain the lyrics of our songs to you.” Nou Very, dat hoeft niet, want volgende keer als dit publiek naar Robotnicka gaat willen ze de teksten in het Frans uit hun hoofd kennen. Veel te vroeg laten de toetsenist en zangeres zich op het podium vallen, hun laatste freakie songs eruit stotend. Dit optreden had de hele nacht door mogen gaan. 3V12/R breekt back stage in voor wat vragen: “Synthesizer greatest Zeseal, waarom treden jullie zo weinig op?” Zeseal : “Ik ben net verhuisd naar Finland en dat maakt regelmatig samenspelen onmogelijk. Maar we schrijven regelmatig nummers met elkaar via e-mail. En als we dan samenkomen voor een optreden of een tour, pakken we ruim de tijd om de flarden van nummers die we dan hebben uit te diepen. We zijn nu vier dagen aan het touren.” Drummer Mr TT: “Het laatste album hebben we vier jaar geleden opgenomen.” Very: “Onze muziek klonk toen nog heel anders. We waren meer een gitaarband. Dankzij de synthesizer maken we nu meer de dansbare muziek, die we altijd al wilden maken.” Als ik de bandleden vraag wat ze van LadyFest vinden, proberen ze me in drie talen uit te leggen hoe gaaf ze de workshop ‘Gender Je Rot’ van de afgelopen middag was. Dit viertal is volgens mij al een ‘gender je rot-ervaring’ van zich zelf. En na dance komt........, precies metal. Zie je wel, er zit structuur in de programmering; en wel één van het aangenaamste soort. Al treedt Mindscan aan voor thuispubliek, de band maakt er geen kleffe familie zooi, meer partners in ‘music crime’. In hun zusters en verplegers pakken zien de bandleden er, in verhouding met de dansrockers, vrij normaal uit. Toch zijn ze de meest sexy act vanavond. Met bas, gitaren, drums, grint- en symfonische hoogzang ‘srew-en ze je mind’. Mandy staat met haar ene voet op de barricade c.q. box aan de podiumrand, waardoor haar zwarte slip veel podiumlicht absorbeert. Als barmhartige hetero zuster stelt ze voor om volgend jaar een befworkshop voor mannen te organiseren. Al de vijf mannen, die ze met haar rondzwaaiende knie aan kan wijzen, melden zich spontaan aan. Mindscan is hier niet alleen om serieuze politieke issues aan te snijden, maar voor een lekkere set melodieuze metalcore. Drummer Nico trekt de grinting weer door het ringvormige kraakbeen van z’n strottenhoofd of het niks is. Geen ruige, aangedikte grint, maar een loepzuiver doomgeluid die overmeestert en sommige in katzwijm laat vallen. En dan drumt hij er ook nog eens strak bij. Tempowisselingen laten de instrumentalisten synchroon verlopen. Bassiste Tamara staat, voor haar doen, statisch op het podium, vanwege een gebroken rib. Maar de voor het eerst snoerloze gitariste Mandy compenseert dat behoorlijk en struint het hele podium af. My Ending Theme is, hoe controversieel ook, één van de leukere nummers om live te zien. Zowel John, Nico als Mandy zingen tijdens dit nummer op hun eigen individuele wijze. Dat is, in combinatie met de heerlijke tempowisselingen die strak in elkaar over gaan, een sensatie. Nog een paar laatste verrassingen voor LadyFest ten einde is. De twee organisatoren van het festival, Hilde (Marie Celeste) en Ryanne (Elle Bandita) springen achter de microfoons. Samen met Mindscan spelen ze het nummer Shitlist, een cover van de tijgervrouwen van L7. Wauw. Aan Mindscan de taak om het festival verder naar zijn einde te brengen. Nog twee nieuwe nummers en dan de namaak gang van het podium. Sommige bands hebben een nummer waaraan ze ook in de toekomst herinnerd zullen worden, voor Mindscan is dat absoluut Perception Of Existence. Doe maar, daar slapen we zo ontzettend onrustig van. Drie dagen lang hebben, zowel manlijke als vrouwelijke bezoekers van LadyFest, gedaan waar vrouwen goed in zijn; bier drinken, bandjes luisteren, kunst en films kijken. Wat voor meerdere vrouwen af en toe geldt, gold ook voor het festival. Het was zo af en toe behoorlijk wispelturig, mede door het grote kwaliteitsverschil van de bands onderling. Maar op deze laatste avond zijn de kleine mindere momenten voor altijd vergeten. Wat er vanavond door de bands in grote zaal bij het publiek en zichzelf teweeg gebracht is, zal nog lang bij de bezoekers in het geheugen blijven hangen als een moment van extase. Zowel LegoParty, als Siren, als Robotchnika, als Mindscan speelden zo weer-ga-loos goed. Ze vulden elkaar met hun bijzondere skills en afzonderlijke hoogstaande muziekkwaliteiten zo goed af, dat dit één van de betere bandavonden was van het afgelopen jaar.