Als er iets is waar ik niet in thuis ben, is het wel metal. Gek genoeg ga ik wel richting Rotown om leden uit bands als Isis, Neurosis, Angel Hair en Pleasure Forever te zien spelen. Leden uit de genoemde bands besloten om het 'project' (ja, zo heet het nog steeds...) Red Sparowes te starten, met als gevolg een band die post-rock maakt in de trant van Godspeed You! Black Emperor, Explosions In The Sky en het Japanse Mono. Vorig jaar kwam het album At The Soundless Dawn uit op Neurot Recordings, toen nog met Dana Berkowitz als drummer in de studio, maar het enige vrouwlijke Red Sparowes-lid is niet snel daarna verhuist en daarmee net als Isis-bassist Jeff Caxide uit de formatie gestapt. Met post-rock kun je vaak twee kanten op. Zo heb je in een grote zaal het bijna goddelijke optreden van post-rock bands, die eigenlijk boven het publiek staan en de hele kleine intieme sets, zoals bijvoorbeeld Efterklang vaak speelt. Zo was ik van tevoren nieuwsgierig hoe een band als Red Sparowes zou spelen in een intiemere ruimte als Rotown, waar een volle set al opgebouwd stond, inclusief een beamer. Het duurde niet lang voordat de mannen opkwamen. Rustig het stemmen van de gitaren, waarna de Sparowes ook net zo rustig besloten wanneer in te zetten. Het piepen van de beamer leidde de visuals in, waarna meteen de band begon te spelen. Zonder voorprogramma, maar het lukte toch wel perfect om meteen een goede sfeer neer te zetten naar mijn mening. Het gevaar met visuals op de achtergrond, is de afleiding. In dit geval echter, bleken de sombere stadse beelden bleken perfect een ondersteuning te zijn van het geluid dat de band maakte, in plaats van andersom. Waar ik het in het begin al had over intimiteit, was er in dit geval weinig sprake. Mede doordat de bandleden geen microfoons hadden, en er zelden wat naar het publiek geroepen werd, kwam de band afstandelijk over, maar in dit geval erg passend. Het geluid is live net zo donker als op het album, maar toch krijg je wat extra's door de minimale doch strakke performance. Intimiteit zat dus niet in het voorkomen van de band, maar dan bedoel ik niet de speelstijl in dit geval, die goed overkwam op het publiek. Hoewel ik zowel veel positieve maar ook vooral negatieve dingen heb gelezen over hun live spel vond ik alles zeer meevallen. De drukkere stukken in de composities werden goed uitgewerkt, en ook de lagen van rustige riffs kwamen goed de zaal van Rotown in, met volle controle van de Sparowes. Nu ben ik geen enkel artikel tegengekomen waar de naam Explosions In The Sky niet genoemd wordt, en natuurlijk niet onterecht gezien de overeenkomsten, maar ik werd er wel een beetje moe van hoe verdedigend de fans van deze bekendere post-rock bands reageerden. Ik vind de vergelijking terecht, maar niet nodig. Red Sparows staat op eigen benen toch ook live sterker dan ik verwachtte, ik heb me geen minuut verveeld en moet toch zeggen dat de band meer een aanwinst aan het genre is dan het neefje dat je liever niet wilt kennen.