Voor een halfvol Nighttown is het de eer aan het Brits-Nederlandse trio Scar om te openen. De eerste twee nummers van de set lijkt het trio een ruiger broertje van Morphine te zijn. Gaandeweg de set sijpelen er echter ook blues invloeden in het materiaal door. Vooral in deze stukken laat de zanger/gitarist horen zijn instrument helemaal de baas te zijn. Hierna zijn de heren van Miss Antarctica aan de beurt. Vorig jaar brachten zij, als we de bezoekers van Musicfrom tenminste mogen geloven, de beste Nederlandse plaat uit. Het is daarom des te jammer dat de band onlangs heeft besloten het bijltje er binnenkort bij neer te leggen. De band strooit namelijk juweeltjes de zaal in. Met name With You Hello Is One Step From Hell en We Trace Faint Lines maken diepe indruk. Ook de andere liedjes van het debuut overtuigen voop. Het probleem is alleen dat zanger/gitarist Richey Glass het zichzelf vaak te moeilijk maakt met al zijn gitaareffecten. Dit leidt ertoe dat zijn gitaargeluid soms ineens wegvalt, of niet het juiste geluid heeft. Zonde, want de liedjes zelf zijn ijzersterk. Als afsluiter knalt de band het nieuwe, lekker up tempo Scandinavian Heartbreak de zaal in. Wát een machtig nummer! Laten we hopen dat Miss Antarctica een tweede leven is gegund, want de band weet live absoluut te overrompelen. Tot slot mag Keith Caputo aantonen waarom hij nog steeds in staat is om veel mensen op de been te krijgen. Met ontblote torso stapt ie zelfverzekerd het podium op, en meteen valt weer eens op wat een klein manneke hij eigenlijk is. Dat ben je echter gelijk weer vergeten zodra hij zijn stem in de strijd gooit. Het blijft een raadsel hoe zo’n klein ventje zo’n gigantische stem kan hebben. Zijn set bestaat aanvankelijk vooral uit songs van zijn laatste album, dat alleen via internet en bij optredens te koop is. Hoewel slechts een handvol mensen het nieuwe werk blijkt te kennen, blijven een aantal nieuwe liedjes toch hangen. Met name Lamb To The Slaughter en het licht ontvlambare Last Cigarette maken het nodige los. Maar dat kan ook komen omdat deze twee liedjes het meest herinneren aan het oude Life Of Agony werk. In het merendeel van de nieuwe liedjes zijn de metalinvloeden namelijk bijzonder ver te zoeken. Gaandeweg de set begint het Italiaanse temperament bij Keith Caputo op te spelen. Zo moeten de lichten meer gedimd worden, voelt hij zich te weinig gerespecteerd en begint hij een betoog over zijn aversie tegen platenmaatschappijen. Het optreden wordt sowieso meer en meer een statement voor de onafhankelijke muzikant. Tegenwoordig brengt Keith zijn albums namelijk zelf uit, en dat zullen we weten ook. Daarnaast zoekt hij zoveel mogelijk contact met het publiek. Hij nodigt mensen uit om op de rand van het podium te zitten, en weet half Nighttown zelfs aan het meezingen te krijgen. “I know this is the corniest day of your life, but let’s all be corny together!” roept hij vrolijk, terwijl half Nighttown de regel “Shine Your Light On Me” scandeert. Je zou er bijna hippie-achtige communegevoelens van krijgen. Bij publieksfavorietje Selfish loopt hij zelfs meters de zaal in om zijn emoties maar zo goed mogelijk over te kunnen brengen. Afsluiter en Life Of Agony klassieker Let’s Pretend zorgt er tenslotte voor dat ook de Life Of Agony liefhebbers nog even aan hun trekken komen. Dan is de koek na ruim twee uur op. Keith Caputo lijkt op een missie te zijn, waarbij hij als onafhankelijk muzikant zoveel mogelijk respect wil afdwingen. Eigenlijk is een set van twee uur iets teveel van het goede, maar respect heeft hij absoluut afgedwongen. Is het hem dus nog gelukt ook.