Het is warm en druk op Metropolis. Niet zo druk dat je aan andermans lijven blijft plakken in het voorbij gaan, nee, aangenaam druk. Een potje petfles trappen en zelden iemand raken is nog mogelijk op het festivalterrein. Het warmste moment van de dag lijkt hier te zijn; aan het begin van de dag in de kleffe WaterfrontPatronaatMezz-tent. Lampen kleuren de wolken uit de rookmachine blauw, en op het podium staan, zelfverzekerd maar bescheiden, El Pino And The Volunteers (EPTV). De bandleden van de Rotterdamse EPTV, de band die geformeerd is rond David El Pino himself, maken muzikaal goed onderlegde americana. Gosselink speelt feilloos. Hij kruipt onder, achter, over diverse instrumenten en wisselt banjo, lap steel, accordeon en mandoline af, zonder er een goochelshow van te maken. Zoals EPTV met precisie ooit bij het componeren van de nummers de instrumenten hebben gekozen, zo volmaakt zijn de nummers van begin tot einde nu verworden. Niet gek dat platenmaatschappij Excelsior de tijd rijp vond om de landkaart met ongelofelijk veel El Pino And The Volunteers-schatten uit te brengen. Het repertoire is er bij de vijf bandleden, na zoveel optredens zo ingesleten dat ze het ook hier op Metropolis met nonchalance kunnen spelen. Niets staat tussen hen en hun instrumenten. Het publiek kan direct geraakt worden. Drummer Wouter de Waart kijkt met een glimlach continue het publiek in terwijl hij moeiteloos speelt. De zang van B. Bender (gitaar) en Elstar (bas) glijden soepel achter de altijd even serieuze El Pino aan. Tussen de nummers groeten de bandleden bekenden in het publiek. Het laatste nummer alweer, These are not the days, wat ondertussen alweer drieëntwintig levensjaren telt. Ja, El Pino's muziek is net als de bandleden erg volwassen geworden. De overgave bij het spelen van de nummers straalt ervan af, de muzikanten passen sluiten feilloos op elkaar aan en het is alsof EPTV zich bevoorrecht voelen om voor een steeds groeiender publiek te mogen spelen. Pluk ze nu ze na jaren ervaring zo rijp zijn. En lukt het niet live, dan wel over een maand op hun nieuwe album. 13 maart 2006 verscheen Bongo, het album van About. Terwijl het zeer aannemelijk is dat About de komende jaren vele internationale voeten zal gaan bestieren, stond About niet van begin af aan geprogrammeerd voor Metropolis. Pas toen Scissors For Lefty afzegde was About podiumgast in de RotownEkkoParadiso-tent. Ook deze middag kan het tweekoppige About tippen aan de beste optredens van de Belgische band Praga Kahn. Rutger Hoedemaekers heeft alles zorgvuldig opgeslagen in zijn 'beatmachine' en collageert jungle, electroclash, gabber en pop, zonder er een dj set van te maken. Alles is live en vers en blijft klinken als een band. Rutger begeleidt zijn eigen hoge, jaren tachtig zangstem en de zangstem van bassende Marg van Eenbergen tot een fenomenale stylishness van nu. About voorziet dance wederom van een kloppend hart, waarbij de bezieling er dik boven op ligt. Het Awakenings publiek ligt na een lange dag blijkbaar nog op één oor, er wordt weinig gedanst. Maar als het tweetal de handje-klapgabber tot iets met een ziel maakt en hun warme electro zangstemmen en een levende bas eraan toevoegen, stampen ook op dit festival de publiekspoten op de plankieren. Hormonen gieren van haar bassnaren naar zijn beatmachine en terug, zelfs het uitwisselen van instrumenten kan dit niet stoppen. Een geëmancipeerde Grease Lightning. En aan het einde krijgen ze elkaar, en het publiek. Van het ene naar het andere muzikale 'stelletje'. Dringen geblazen om Sanne en Ik naast te horen ook te kunnen aanschouwen. De kleine Oogst I en II podia hebben veel weg van kijkdozen. Het podium lijkt extra diep doordat kleine Sanne strak tegen de achterwand achter haar drumstelletje zit en grote Vincent met zijn verrotte gitaar aan de podiumrand staat. Wat een belachelijk optisch bedrog. Sanne en Ik spelen wat wordt omschreven als maniakale punk. De teksten zijn absurd en geniaal, de muziek is woest, snel en strak. De twee keffende en kijvende muzikanten bouwen onderling de woede en spanning nog eens op, zodat ze lekkere liedjes kunnen spitten. Door het hondje heb ik nu een wondje. Syndroom van Down door een lied over een clown. 'k Heb mijn speedboot verruild tegen een zieke geit. Ik heb geoefend op het lijk van je moeder. Vincent heeft wat goed te maken met Sanne: "Roep allemaal even Sanne!" Publiek gilt veelstemmig: "Sanne!!!!!" En terwijl Sanne opstaat vanachter haar drumstel, roept ze oververhit: "Oh, dan trek ik m'n broek even uit." Pogoën met de vuist erin, of luisteren op de achterste rijen, terwijl het linkerbeen wat spastisch gaat trekken; Sanne en Ik vindt gretig aftrek bij het publiek en da's terecht. Metropolis souvenir één is 'in the pocket', een afgrijselijke tuut in het oor van de met hoge stem krijsende Sanne. Awesome! Zou de Haagse band De Nieuwe Vrolijkheid als volgt zijn geformeerd; Pim: "Wat speel jij?" Vincent: "Grote trom en ik zing en jij?" Natasha: "Oh, ik zing en speel gitaar en synthesizer. Zullen we samen spelen?" "Weet je wat ik ook kan? Trombone spelen." "En ik sax." De naam is zoals de band klinkt. Ze doen waar ze zin in hebben en langzaam begint hun muziek structuur te krijgen. De aandacht van de bandleden is nog erg bij de instrumenten en weinig bij het publiek. Toch musiceren ze vol overgave. Veel publiek wat langs de Oogst kijkdoos loopt, stokt zijn wandelgang en blijft voor de noiserock van De Nieuwe Vrolijkheid staan. Zenuwachtige Vincent, ontspan, de zwakke plek van het publiek is geraakt. Een zeer verse Oogst is de, in de herfst van 2005 opgerichte, Rotterdamse metalband Mindscan wel te noemen. Een maand na het verschijnen van hun ep Diagnosis, staan ze in hun witte streetwear ziekenhuis kleding in het Zuiderpark. De band houdt van dollen met het publiek en een groot deel van hun act spenderen ze dan ook daar aan. Drummer Nico Beemster speelt strak en grunt loepzuiver. Mandy Struik duikt daarentegen met haar stem een betwistbare hoek in. Zijn de randjes vals of is haar afwisselende zang van helder hoog naar grunty een stapje te hoog gegrepen? De gitaren van John Saarloos en Mandy en de basgitaar van Tamara Smith knallen synchroon staccato, waardoor tempowisselingen en pauzes mooi tegelijk vallen en het welverdiende accent op drummer Nico komt te liggen. Dan knalt Mandy's versterker kapot. Al zal het voor de band ongemakkelijk zijn geweest, de loslippige Mandy entertaint de klevende massa wel tot de "fucking Fender" is vervangen. Jammer dat het aantal nummers hierdoor wat is ingekrompen. Bekrast en bestompt, maar tijdelijk voldaan verlaat het moe-gepogode publiek het grasveldje voor het lege podium. Op Popunie podium staan "the band everybody has heard of", The Apers. 10 jaar oud en wat minder verrassend dan het overgrote deel van het geprogrammeerde. En al is het de Metropolis doop van gitarist Kelvin Centerfold, die er zichtbaar van geniet, er was weinig bijzonders aan The Apers deze middag. Gewoon goed, maar niet meer dan dat. Peter 'Teps' de Koning roept in de microfoon vanaf het Popunie podium: "Sauna." Na weinig oefenen scandeert het publiek al: "West!" Zanger Teps vermaakt niet alleen zijn publiek, door in banaalheden te treden, maar ook zijn mede bandleden. Alhoewel banaal, bij Peter zijn dingen niet gauw banaal. Het is meer zijn persoonlijkheid die hij vrijelijk laat vloeien over het podium. Altijd leuk natuurlijk zo'n podiumbeest voor je. Maar Saunawest is muzikaal goed uitgebalanceerd. Het muzikale overwicht ligt niet alleen bij de zanger. De Grote Prijs Van Zuid-Holland winnaar, ook bestaande uit de bandleden Antti Liukku, Valentijn Webbers, Joris van Ballegooijen, Remco Homberg en sinds kort Johan van Herpen, spelen hun gelaagde Engelse jaren tachtig aandoende pop enthousiasmerend en energiek. Ze laten eerlijk horen waar ze hun inspiraties vandaan halen, zonder daar moeilijk over te doen. De muziek is pakkend poppy, de teksten zijn grappig en luchtig. Als Saunawest aangekondigd wordt, wordt er wederom opgeschept. Do You Like My Uniform wordt zelfs op de Amerikaanse radio gedraaid, ze worden overal voor gevraagd en er staat een samenwerking met Vlaams/Nederlands acteursgezelschap Wunderbaum gepland. Nooit eens "hier is Saunawest en ze bouwen weer een feestje" of "laat je gaan op de luchtigheid van Saunawest!" Toch is dat wel wat de band met het publiek deed. Het gaat goed met Saunawest, want de supermarkttassen waar Peter zijn sambaballen uit haalt worden steeds luxer.