De eerste band die deze avond het podium bestijgt is Mellow Yellow. Deze band, bestaande uit 4 meiden tussen de 16 en 18 jaar, won onlangs de finale van de Highschool Music Competition in de grote zaal van Nighttown. De band verrast ondanks de jonge leeftijd met overtuigend strak spel. Blikvangers zijn drummer Linda die grooved alsof ze met drumstokjes in haar handen geboren is, en zangeres/ toetsenist Dinaira die over een wel erg volwassen “soulvol” stemgeluid beschikt. De band speelt voor ondergetekende verrassende covers van onder andere Stevie Wonder en The Police. Als de dames wat meer aandacht besteden aan de podiumpresentatie en meer eigen werk gaan schrijven wordt dit ongetwijfeld een band waar we veel meer van gaan horen! Schaaltjes M&M’s in de zaal.. Een waar arsenaal zangmicrofoons en een zeer bijzonder basgitaar op het podium.. Het is onmiskenbaar tijd voor Mucho Maestro! Strak in het pak gestoken betreden de heren het podium en na theatrale intro vullen de klanken die dit trio produceert de Exit. Toen ik Jan-Jaap voor het eerst aan het werk zag met Madisun viel het mij al op: wat heeft deze jongen een fenomenale instrumentbeheersing! Vanavond bewijst hij nog een paar stappen verder te kunnen gaan: hij bespeelt een elektrische contrabas. Een behoorlijke eye-catcher op het podium, maar het lijkt mij ook niet bepaald het meest “user friendly” instrument om te bespelen. De vingers van Jan-Jaap lijken echter schijnbaar moeiteloos, als volleerde ballerina’s, over de snaren te dansen, de oren van de luisteraars kietelend met heerlijke baslijnen. Dat mijnheer er ook nog als een bezetene bij kan bewegen moge bijna een wonder heten. Het is de eerste keer dat ondergetekende dit trio mag aanschouwen met de recent ingelijfde Guido op de drumkruk, die vanavond bewijst een absolute aanwinst voor de band te zijn. Hij speelt strak, groovend en vult de muziek perfect aan met smaakvol drumwerk. Heb ik dan helemaal niets aan te merken op dit curieuze drietal? Jawel! Mike heeft de neiging af en toe iets te veel de aandacht op zichzelf te vestigen tijdens het optreden. Dat heeft Mucho Maestro helemaal niet nodig! Ook ben ik persoonlijk meer gecharmeerd van het stemgeluid van Jan-Jaap, terwijl Mike het merendeel van de leadzang voor zijn rekening neemt. Als de Maestro’s hier meer balans in aanbrengen kan in mijn ogen niemand meer om ze heen. Onlangs zijn Jan-Jaap en Mike overigens gestopt met respectievelijk Madisun en Hooftpijn om 100% voor Mucho Maestro te kunnen gaan, en ik kan die beslissing na vanavond alleen maar toejuichen. En toen stonden er alleen nog een enorme basversterker en dito drumstel pal tegenover elkaar op het podium.. Ow, niet te vergeten een dusdanige hoeveelheid effectpedalen dat vrijwel iedereen die een poging zou wagen ze met de hand te bedienen al snel volledig de weg kwijt zou raken, laat staan met de voeten, al spelend op een basgitaar. Het is tijd voor Stöma! Iedereen in Rotterdam kent Stöma, dat kan niet anders tenzij je, zoals we hier graag zeggen “uit een ei gekropen komp”. Voor de laatste categorie onderneem ik een poging deze act in woorden te vangen. Stöma klinkt als een volledige band, in de traditionele zin van het woord. Je hoort baslijnen, ritmische partijen, solo’s, zang, drums. Maar ze zijn maar met zijn tweeën. Je moet het zien om het te geloven, echt waar. En, mijn hemel, wat een genot is het telkens weer om deze heren aan het werk te horen en zien. De muziek is freaky, experimenteel, soms ingetogen, soms explosief en altijd erg smakelijk. De podiumpresentatie is door de zichtbare interactie tussen klankkunstenaars Wouter (drums en percussie) en Bruno (de rest) een interessant schouwspel. Er gebeurt zoveel, je vraag je soms echt af of er niet stiekem 4 man achter de coulissen mee staan te spelen of dat de heren toch niet van een andere planeet afkomstig zijn.. Dat Bruno en Wouter tot het gezelschap meest getalenteerde muzikanten behoren die onze stad, provincie, ons land rijk is behoren geniet geen enkele twijfel. Ik hoop dan ook uit de grond van mijn hart dat deze jongens ons nog lang zullen blijven trakteren op hun buitengewoon aangename, onnavolgbare pleurisherrie. Beste lezer, het moge duidelijk zijn, de benaming “Best of Exit” is nog nooit zo op zijn plaats geweest als deze avond. Als u er niet bij was heeft u heel wat gemist!