Op het podium staan vier dolenthousiaste punkrockers uit Amerika die hun aanstekelijke punkrockdeuntjes de zaal in gaan kotsen. Met de laaghangende broeken en microfoons die boven hun hoofden uitkomen - wat natuurlijk zó 2005 is – is de podiumpresentatie voor een punkrockband compleet. De ritmesectie staat als een huis en de gitaren klinken vet, doorleefd en gestemd. De samenzang is catchy, maar valt verder slechts latent zuiver te noemen. Het klinkt naar de The Queers, Mr T Experience en uiteraard The Apers. Na enkele nummers geeft het publiek de moed om te klappen op, er zijn namelijk voor zowel de band als het arme tienervolk geen adempauzes. Overigens heeft de show nauwelijks dynamische opbouw. De nummers hebben veelal hetzelfde tempo en de composities zijn van het “drie gitaarlessen en we gaan de wereld veroveren” soort. “Hoe houden ze de nummers uit elkaar?”, is dan ook een van de kreten die de kenners onderling slaken. De teksten zijn infantiel en de thema’s puberaal. Dat maakt het publiek echter niet uit, want dat is de doelgroep. Vervolgens is het de beurt aan een drietal punkrock-chicks genaamd The Riplets. Zangeres en bassiste Janneke Baken is een poppetje om te zien; erg ontwapend en brutaal tegelijkertijd. De zang is, zoals bij de vorige band weer latent zuiver, edoch het wordt getolereerd. Drumster Valesca is een spitting image van Animal (de Muppet), wild en retestrak. Ryan Riot (ex-Bad Candy) rockt je broekspijpen uit en haar performance is uitdagend en ophitsend. Het gitaarspel is energiek en behoorlijk indrukwekkend! Zelfs het breken van een snaar brengt haar niet van de wijs, haar Squier Venus wordt gewoon keihard mishandeld totdat een vriendelijke meneer een Stratocaster van de Bottlerockets – uit voorzorg voorzien van extra Duct-tape om de draagband – ter beschikking stelt. Er moet vooral niet meer getornd worden aan de bezetting van dit powertrio. Het publiek komt behoorlijk los en er wordt gedanst en meegebruld op Riplets klassiekers als “Hey Mickey” (wat wel een cover is) en “Love Special Delivery Boy”. Opvallend leuk zijn de nummers “Rosie” en “Let There Be Rock”, twee AC/DC covers die afgelopen oud en nieuw echoën (de band speelde onlangs een volledige AC/DC set op het nieuwjaarsfeest in Waterfront). De muziek van deze avond sloot naadloos aan bij de doelgroep. Teenage Bottlerocket met hun brutale, eentonige punkrock was een leuke appetizer voor onze eigenste Riplets, die de band volledig van de bühne speelde! Na afloop dansen we nog wat op Supersnaar en vragen Ryanne om een handtekening. “Ryan Riot hates me”, staat er op het bierviltje . . . dat mag dan wel zo zijn, maar wij jou niet wijffie!