Als de stille belofte van Eurosonic 2006 heeft Dungen aan het Rotterdamse publiek de eerste aanraking met Nederland. Dat maakt mij benieuwd of ze de verwachtingen waar kunnen maken, die ze voornamelijk met het uitbrengen van Ta det lungt hebben gewekt. Eigenzinnigheid in het Zweeds, wat voor degenen die het niet kunnen verstaan snel zal klinken als een sprookje, maar wat voor één! Rotterdam krijgt de primeur voordat de mannen naar Utrecht vertrekken om vervolgens Eurosonic aan te doen. Samen met Lukas Kasha als voorprogramma heb ik uitgekeken naar deze avond, en nu nog maar zien of ze de hoge verwachtingen waar kunnen maken. Er betreden vijf man het podium en voordat ik het weet hoor ik brommende motoren, oplaaiend als spanningsboog voordat Lukas Kasha echt kan beginnen. Op het eerste gezicht lijkt het een goed gevulde band, die eigenlijk te groot is voor een podium als dat van Rotown. Zo bestaat de bezetting uit een drietal gitaristen, waarvan één de basgitarist en de ander met een microfoon voor zijn neus omdat hij de leadzanger is. Dit samen met een orgelspeler, een toetsenist en een drummer die verstopt tussen twee grote versterkers zijn plekje vindt. Als de band dan begint te spelen klinkt het ook goed, de eerste paar nummers aanstekelijk met veel flair en aangenaam spel. Zo brachten de mannen meteen al de tracks USA en Kiss My Gun, tracks die goed in het oor liggen, maar dan zakt daarna toch al snel de aandacht. Het publiek bleef op een paar metertjes afstand kijken naar de druk bezette formatie, waarbij ik het gevoel kreeg dat de band hetzelfde had kunnen klinken met een man of twee minder. Er is wel degelijk een image, maar een heel eigen geluid kan ik niet ontdekken. Het is een leuk bandje om te zien, maar voor mij springen ze niet echt ergens bovenuit, waardoor ongeveer de helft van de setlist al niet meer interessant was op hier en daar wat pluspuntjes na. Dan na een kleine pauze, is de set opgebouwd voor Dungen. Op cd vond ik Dungen al een erg fijn bandje dat een vrolijk geluid naar voren bracht, met hier een daar wat sprookjesgevoelige nummers, wat bij mij de verwachting opriep dat dit een leuk huiskamersfeer concert zou worden. En dan staat er opeens een vier koppige band op het podium, met elk een hele bos haar. Alsof ze zo uit de sixties en seventies getrokken zijn bleek wel dat het met de looks wel goed zat. De eerste paar tracks vervulden mijn verwachtingen wel, er werd netjes gespeeld zoals het ook op het album klinkt, een fijn warm popgevoel, maar dan in het Zweeds. Dat er van de teksten niets te verstaan is doet er niet toe, want nog blijken het meezingers in een taal die je niet begrijpt, zonder voorspelbaar te zijn. Wat Dungen wél lukte, in tegenstelling tot de mannen van Lukas Kasha, is de aandacht van het publiek vast blijven houden. Sterker nog, het kleine romantische droomgeluid en de huiskamersprookjes worden steeds meer in combinatie met de uitbundige kant van Dungen gespeeld. Alsof je naar Omar A. Rodriguez-Lopez staat te kijken nemen ook deze Zweden je mee in een chaotische wereld van instrumentale solo's, zonder solo's te zijn omdat het echt als één band blijft fungeren. Zo krijg je van alles wat, en van alles op hun eigen manier. De hechtheid van Sigur Rós in een mix samen met de uitbundigheid van The Mars Volta, tot aan de fijne chaos als die van Animal Collective weet de band mij meer dan te verrassen met een geluid dat hun album overstijgt en het echt een geweldige live ervaring maakt. Hier en daar de korte en bondige poptracks die overlopen tot lange sessies van gitaarspel met speelse drums die overlopen in het volgende nummer. Blijkbaar is Dungen Zweeds voor; "Wat een briljante band!".