TENT. is speciaal voor Motel Mozaïque 2006 sfeervol aangekleed door Madeleine Berkheimer. Bloot met de braafheid van de jaren vijftig en een kleurspoeling van de jaren tachtig. Madeleine heeft webben van panty’s gespannen tussen gestroomlijnde auto’s en de muren van TENT. Panty zorgt voor grip. Da’s handig als je de auto’s schaars gekleed bestijgt, zo zien we op een filmpje dat gedurende de tentoonstelling getoond wordt. Er is een shop bij voor kekke gadgets met de Masarati-vrouwen Mandy, Molly en Milly erop. Nu maar hopen dat de puberale jongens hun skateboards hier kopen bij TENT kopen, in plaats van bij één van de tegenover liggende skatewinkels. Dan kunnen de jongens met de halfontklede dames over railingen slijpen. De witte muren zijn opgesierd door de magistrale, zwarte lijnen van Otto Zitko en roze uitgelicht (zie bovenste foto links) Muziek vult alle ruimtes op de begane grond van het museum. Als kaseko band Original uit Rotterdam op het podium staat, wordt de muziek onderbroken. De jassen houden Dwight, Giovanni, Gene, Tesfare, Georgio, Sherman en Miguel voor de gelegenheid aan. Eén van de drie zangmicrofoons doet het niet zoals ze zouden willen en dat is sfeerbepalend voor het eerste nummer. De Surinaamse kawina muziek die ze maken klinkt lekker, het is een cadans waar een grote groep van het publiek op mee wil gaan. En ook al zijn de drie zangers, de bassist, de drummer, de percussionist en de toetsenist prima muzikanten, de desinteresse van de bandleden overheerst. Aan het einde van het tweede nummer krijgen ze een opleving, maar dat komt omdat hun optreden ten einde is gekomen. Sneu begin, maar gelukkig niet representatief voor de rest van de avond. Flugroove is de band van digitaal percussionist/drummer Frans van Gastel en bassist Willem Janssen. Schuin voor hen op het podium worden ze vergezeld door gitarist Mark Thur en violiste Linda Klumpers. Ze beginnen rustig, maar meeslepend met een instrumentaal nummer. In het midden van het podiumvlak is een gapend gat, wat bij het tweede nummer dankbaar wordt opgevuld door zangeres Sharon Quak. Zij laat zien waar de muziek voor bedoeld is. Terwijl de anderen, hun kop nog behoorlijk bij het spelen moeten houden, danst Sharon mee op de orkestrale disco/wave van Flugroove. De dromerige muziek kabbelt voort en is ideaal voor rustmomenten. Vogels tjierpen in een ‘laptopkooitje’, lange noten worden uitgesmeerd. Het contrasteert nogal met de schreeuwerig beschilderde wanden waardoor de bandleden omsloten worden. Pas als de bandleden uit hun isolement treden en elkaar in de ogen kijken kunnen ze het publiek nog fermer meetrekken in hun wereld. Gitarist Mark en violiste Linda zitten soms op de zelfde toonhoogte waardoor ze tegen elkaar wegvallen. En de dubieuze zware stem die vanuit de computer onder Sharon’s stem meeloopt is zonde. De zangeres heeft een stem die draagkracht genoeg heeft. De sferische muziek van Flugroove heeft genoeg herkenbare elementen om een groter publiek aan te spreken, zoals bijvoorbeeld een Depeche Mode riff in het nummer Masquarade. Hun cd Like Bretchen is een prima debuut, waardoor hun podiumervaring in korte tijd flink zal uitdijen. Voor het laatste optreden van de avond is Professor X binnengehaald. Een legende op zich, deze Arabian Prince, grondlegger van de West Coast electro. Hij was onderdeel van hiphopbende Niggaz With Attitude (NWA) waar ook zijn muziekmaatjes Easy E, Dr Dre, Ice Cube en Yella in zaten. Als alle knopjes van zijn dj-set goed staan begint hij zijn optreden als master of ceremony zonder poeha. “I’m just five hours over from L.A. and I’m not going back without seeing you PARTY.” Hij begint met het nummer van zijn gelijknamige nieuwe album Statix. Professor X zingt met de band mee die de bijna onzichtbare tweede man instart. De knoppenbediener verschijnt alleen even voor de hoognodige handelingen bukkend op het podium. Lichte associatie met ‘Moja zingt evergreens’ op een zondagmiddag in een bruine kroeg is op zijn plaats. Maar het wordt al snel een volwaardig optreden. “Professor X will never die, I’m going stronger by multiply” rapt hij over zijn eigen computerstem heen. Zijn belang in de muziek schemert door. Hij bracht met zijn sound hardcore rave in de hiphop; oftewel dansbare gangsta. Sentimentele harten van dertig plussers kunnen worden opgehaald deze donderdagavond in museum TENT., dat voor deze avond wordt omgedoopt tot The Rotterdam West Side. Let’s get busy! X brengt zijn nummers overtuigend. Door de ontspannen, zelfverzekerdheid waarmee hij over het podium heen en weer loopt, voelt het publiek zich snel thuis. In korte tijd staat een groot deel van de inmiddels vele toeschouwers enthousiast te dansen. Een lange dertiger laat trots zijn Professor X cd-hoesje zien. X reageert verward. In Amerika wordt hij op handen gedragen en het Nederlandse publiek probeert met hem te ‘socialisen’?! Na drie nummers worden verzoekjes aangevraagd. Aan de stoere seksueel opruiende klare taal van een vrouw in het publiek kan X niet voorbij gaan. Met zijn vingertoppen bewandelt X, reeds achter de draaitafel staand, zijn meegebrachte vinylcollectie. Zichtbaar geniet hij van de enthousiaste roepers in het publiek. Het gaat niet volgens zijn planning, maar hij kan de vermakelijkheid er wel van inzien. De eerste tonen van het nummer Supersonic barst uit de boxen. Zweet van vele danslustigen guts in het rond, terwijl X zijn breakbeats en mooie muzikale vondsten live remixt. Bij Professor X kun je V-Power tanken voor je voeten en je poten vliegen. Zijn muziek is nooit ééntonig, altijd ruw en dansbaar. Door de computer getrokken vocalen zijn nog steeds stoer en het blijven pakkende kreten die tot de verbeelding spreken. De nostalgie van zijn nummers houdt hij fris en hedendaags. X heeft een verborgen zintuig voor timing. Tijd om in sportswear de dansvloer te bestijgen, want een beetje met je been trillen is te subtiel bij de breakbeats van deze avond. Headspins, electric boogie body moves en the snake zijn lichamelijke uitingen die bij Professor X toepasselijk zijn.