Cheech Wizard heeft recentelijk de opnames van een nog uit te brengen cd achter de rug. Volgens mij kan het niet anders dan een toppertje zijn. Gisteravond hadden deze jongens echter de pech om als eerste bandje het podium te mogen betreden. De geluidsman zat er klaarblijkelijk nog niet helemaal klaar voor. Het volume van de band was veel te hard waardoor de zanger er niet bovenuit kon komen. Het gitaargeluid was veel te schel en wat ik heb begrepen van zanger Rob van Gamerens, was het podium geluid ook niet joppietof. Desondanks heeft deze band toch zichzelf weten te bewijzen. De eerste drie nummers stond Rob nog wat ongemakkelijk en niet helemaal lekker in zijn vel voor de microfoon, maar bij Speed Jellies deed hij zijn jasje uit en ging los. Ook de nieuwe gitarist – Nanko Huisman, onder andere bekend van Doodoo’s coffee – liet zien dat hij zijn draai binnen de band al helemaal heeft gevonden. Nanko is een tijd lang bezig geweest met elektronische muziek en dat is goed terug te horen. Hij is een groot fan van Zappa en speelt graag met zijn effect pedalen. Op zich een heel goeie band, alleen de drummer mag wel af en toe best iets meer naar voren treden. Het Alkmaarse Soda P had een beter geluid, maar kon me qua muziek niet echt overtuigen. Wat ik bijzonder vernuftig vond van Jeremy Jongepier –zanger annex gitarist - was, dat hij bij elke noot die hij vals zong, een gigantische afstand van de microfoon deed. Geniaal bedacht natuurlijk. Maar het mocht niet baten het was gewoonweg vals en dat kon de muziek niet gebruiken. Eigenlijk had ik veel meer verwacht van dit op het Rotterdamse Mono gelijkende bandje. Er werd wat slordig gespeeld, vooral de nieuwere nummers zaten er nog niet lekker in. Het gitaargeluid was wat magertjes. Ze zouden er goed aan doen om een extra gitarist er bij te nemen om het geluid wat meer te definiëren en wat meer kleur te geven. Pas naar het einde toe werd het allemaal een wat beter georganiseerd geheel. Met name het afsluitende liedje rockte dan weer lekker weg. Eind goed al goed zou je bijna zeggen…bijna. Helaas was de afsluitende band een vette tegenvaller. Twee lullo’s eerste klas verzorgden onder de naam Yobkissiepennies de anticlimax met elektronische muziek uit hun laptops en synthesizer. Nu ben ik sowieso niet zo een fervent aanhanger van elektronische muziek, maar dit was toch wel zeer teleurstellend. Ik vroeg me af of ze in de gaten hadden dat het aantal toeschouwers afnam en dat het resterende aantal op 1 hand te tellen was. Een aparte avond in de Stubnitz. Niet alleen de namen van de bands, maar ook de volgorde ervan was zeer gewaagd. Beginnen met de climax en zo langzaam naar de anticlimax wordt niet vaak gedaan en als ik het zo eens overdenk is het eigenlijk ook niet iets wat veel vaker gedaan zou moeten worden.