Ma/di 28/29 maart : Hey Ho! Let’s Go! Vandaag vliegen we naar China. Om de meeste problemen niet aan het toeval over te laten, nemen we zo weinig mogelijk muziekinstrumenten mee. Dus alleen gitaren. T-shirts hadden we van te voren al in China laten drukken. En verder zorgden we dat we er zo onopvallend mogelijk uitzagen. De vlucht had geen vertraging en alles was dan ook naar wens, genoeg te eten en drinken aan boord. Op lange vluchten is het gratis, dus de sterke drank en bier vloeide rijkelijk. Na 9 uur vliegen aangekomen in Peking, gitaren apart in laten checken zodat ze met “special care” behandeld werden en gelukkig waren ze niet kapot. Nu nog het land binnen komen… Allemaal een andere rij genomen zodat we er niet als een band uitzagen en vervolgens gaf dit verder ook geen problemen. Eenmaal binnen zouden we met een transfer van de reisorganisatie worden opgehaald en gebracht worden naar het hotel, die we voor de eerste twee nachten geboekt hadden om even te wennen aan het 6 uur tijdsverschil en om toch nog wat van het land te kunnen zien. Ook zou Mai Dian ons opwachten, de man die alles geregeld zou hebben en tevens de zanger van 400 blows, de band die ons zou supporten tijdens de tour. Maar geen van beide waren aanwezig. Nog ff een kleine drie kwartier gewacht en toen maar een taxi genomen na een beetje afdingen en er een paar hebben afgewezen werden we in een net iets te klein busje gepropt, op weg naar het hotel. Het eerste wat je opvalt is het verkeer, wat een chaos, auto’s al toeterend kris kras door elkaar, zelfs op de snelweg. Als we dit maar overleven…. Al snel hadden we door dat Nederland maar een dorp is want alle mensen wat een grote stad, wolkenkrabbers, enorme gebouwen en langs de rand van de stad de krottenwijken. Een stad met bijna net zoveel inwoners als ons eigen kikker landje. Ergens in het midden op een ideaal gelegen plek lag ons hotel. Het bleek een vrij luxe hotel te zijn. Later bleek het ook de enige luxe te zijn die we van de rest van de tour nog hadden. Na inchecken en wat telefoontjes te hebben verricht met onze contact personen, hadden we eerst maar eens even onze goede aankomst gevierd d.m.v. het nuttigen van onze taxfree wodka en vervolgens de straat op voor wat voedsel. We belande in een Mongools restaurant, het traditionele eten bracht ons hot pot, een soort vergelijkbaar iets als fonduen maar dan in boullion van mild en spicey. Dit was tevens ons eerste contact met het eten met stokjes en het Chinese voedsel, wat een hoop lol met zich meebracht. We werden wel geholpen en bediend door een traditioneel gekleed Chinees dametje totdat we het zelf goed afkonden. De maagjes helemaal volgegeten voor een belachelijk lage prijs. Toen maar eens de buurt verkennen. Het leek er op alsof we in het spitsuur waren beland, overal auto’s, fietsers en voetgangers al schreeuwend, toeterend, bellend door elkaar, onbeschrijvelijk druk en chaotisch, je wist niet waar je lopen of kijken moest. Al snel belande we in smalle drukke achteraf straatjes, en daar liepen we dan zes blanke reuzen met studs leer en hanekammen, tussen de locals van Peking. Wij waren niet de enige die onze ogen uitkeken, want zodra we even stil stonden werden we binnen een mum van tijd gelijk omsingeld door 30 kleine Chineesjes die stonden te wijzen; lachen, of alleen met open mond aan te staren. Het leek wel een grote maffe droom. Na een flinke tijd te hebben rondgekeken was het tijd om terug te keren naar het hotel, wij zouden gaan lopen en Iwan en Joz namen de taxi. Na een paar meter bedachten we ons en reden we terug in stijl. In een riksja!!!! Kris kras tussen mensen en het verkeer door de smalle straatjes en na af en toe zelfs dwars door de menigte heen kwamen we op een kruispunt bij het hotel waardoor we zowat aangereden werden door een taxi, en wie zaten er in die taxi…haha Iwan en Joz. Het werd tijd voor een keer wat nachtrust, eerst nog even een afzakkertje en al snel viel iedereen in slaap. Woensdag 30 maart: Kolere, wat is dat ding hoog! Vandaag hadden we vroeg de wekker gezet omdat we eigenlijk alleen vandaag tijd hadden om eens wat te bezichtigen en eens flink de tourrist uit te hangen. Na een vreselijk goed en uitgebreid ontbijt stonden Mai Dian en onze tourmanager ons buiten al op te wachten, zoals we dat de vorige dag hadden afgesproken. Onze tourmanager Yang Yang genaamd, bleek een meisje te zijn niet groter als een gemiddelde tuinkabouter en zo ligt als een veertje. We hadden al snel door dat dit drolletje mondig, pittig en bijdehand genoeg was om straks de hele groep van 14 man op sleeptouw te nemen en bij elkaar te houden. Omdat Dian een nogal terughoudend persoon met geheugenverlies bleek te zijn was dit een uitkomst voor ons allen. Want in China kom je anders nergens ben ik bang. Na een hoop geharrewar en overleg, zoals alleen Chinezen dat kunnen, want geloof me, niks gaat zonder een hoop geschreeuw en gebaren en overtollig tijdverlies in China, stappen we een tourbus vol met Chinezen in, helaas zonder airco want het was rond de 30 graden en benauwd. Maar goed dat was het probleem niet, wat wel een tikkeltje ging vervelen was het feit dat er continu in het Chinees door de microfoon werd gepraat over de speakers. We begonnen ons af te vragen waar het op een gegeven moment na een uur of twee in godsnaam allemaal over ging…het bleek reclame zijn….vaag! Aangekomen op bij de Chinese muur stappen we uit de bus en halen snel een koude rakker, het lokale bier is goed te pruimen. Ook hier gebeuren er meteen veel dingen om je heen, ik kon mijn lach niet inhouden toen bijvoorbeeld een vrouw met een megafoon een ander stond toe te spreken van een halve meter afstand recht in haar gezicht, terwijl we gelijk weer omsingeld werden. De Chinese muur was een imposant gebeuren, het was een flinke klim in de bloedhitte maar wel de moeite. Ik denk dat ik niet overdrijf dat als ik zeg dat er ook gelijk meer dan 100 foto’s van ons zijn gemaakt door de lokale bevolking. Zelfs de Chinese monniken hadden een hi-tech toestelletje bij hun! Al snel maakten we vrienden met deze boedhisten, ook al verstonden we niks van elkaar. De weg naar beneden hadden ze handig opgelost, je gelooft het niet maar dat deden we dus via een rodelbaan, toen ik die Chinese monniken voor me in de slee naar beneden zag zoefen had ik het niet meer van het lachen. Het was tijd om te eten, schalen met ondefineerbaar voedsel vulde langzaam de tafel, het enige wat ik herkende was een kippenklauw met de nageltjes er nog aan, moet zeggen dat ik weleens lekkerder had gegeten,maar ja…eten wat de pot schaft dan maar. Als allerlaatste bezochten we nog een tempel en een graftombe van een oude keizer, Als ik al niet eerder het idee had dat ik in China was dan had ik het nu wel terwijl ik langzaam de zon zie ondergaan achter de tempel en bergen. Eenmaal terug besloten we in goede traditie een roomparty te houden op de hotelkamer, de minibar was bijgevuld en het bier in de avondshop goedkoop. Ook maar gelijk Chinese schnapps gekocht, 40 eurocent voor een flesje van 58% is tenslotte geen geld. Twee vrienden van Yang Yang en Mai Dian kwamen ook nog langs op onze hotelkamerparty, wat erg gezellig was allemaal. Een voor een vielen we om, in een diepe, diepe slaap. Donderdag 31 maart: Beijing @ No Name Highland Music Bar: De Ontmaagding. De wekker ging al vrij vroeg omdat Rob samen met Iwan vliegtickets voor de volgende dag moest regelen naar Xi An, om dat het niet haalbaar was om na ons optreden vanavond nog een trein te krijgen. Dian had voor het adres gezorgd en na het ontbijt werd de taxi gepakt en de tickets geregeld. Grappig om te zien hoe moeilijk dit allemaal weer ging. De griet achter de bali kon telkens niet opmaken wat nou voor en achternamen waren uit de paspoorten. Dian voelde zich schuldig dat we het geld even moesten voorschieten, maar voor ons geen probleem want we gebruikten het geld van de t-shirts dat hij had voorgeschoten. Zo wisten we zeker dat we in ieder geval, mocht het fout gaan, niks zouden verliezen. We haalden de rest op in het hotel, terwijl Joz nog even met handen en voetenwerk een serveerster moest uitleggen dat ie geen piano maar basgitaar speelde , pakte wij onze spullen alvast om naar het optreden te vertrekken. Allemaal opgepropt in 2 taxi’s werden we naar de andere kant van peking gebracht met eindbestemming “No Name Highland Musicbar”. Toen we uitstapten zagen we gelijk een groot bord voor de deur met de bands die vanavond zouden spelen, met bovenaan in het groot Disturbance. Eenmaal binnen zagen we een redelijk drumstel en verder goede versterkers. De bar was redelijk van formaat met boven balkonnetjes en weer daarboven grote communistishe posters. Dit alles stelde ons gerust en toen de rest van de mannen van 400 blows binnenkwamen met onze t-shirts kon de avond al helemaal niet meer stuk. Langzaam begonnen de eerste mensen binnen te druppelen, en zagen we zelfs punks met hanekammen met leren jassen met daarop patches van the Virus, Unseen, casualties etc. Een regelrechte kopie van wat ze van Amerika hebben gezien op het internet waarschijnlijk. Maar goed, ze bestaan dus echt,weer een geruststelling. Tot onze stomme verbazing waren er ook nog een zooi Duitsers aanwezig. Er was zelfs een in Peking studerende Hollander, en ook al kende we hem niet, was hij blij ons te zien. Uiteindelijk schatte we dat de inmiddels goed gevulde bar op zo’n 100 bezoekers uit was gekomen. Dit bleek extreem goed aangezien er in Peking niet zoveel animo is voor deze muziekstroming. Normaal komen er niet meer als een mannetje of 20, en aangezien we voor deurgeld speelden was het natuurlijk helemaal mooi meegenomen. We hadden nog steeds geen setlijsten vanwege een gebrek aan merkstift, dus Kiel, Iwan en Joz gingen op zoek naar een stift. Nog geen 2 minuten op weg werden we aangeschoten door een Nieuw-Zeelander die ons wel wilde helpen. Weer 2 minuten later stonden we onze setlijsten te schrijven in een wasserette. Toen vroeg de vriendelijke Nieuw-Zeelander, die hier al 4 jaar woonde, of we trek hadden in iets heel erg lekkers. Ja tuurlijk! Altijd! Dus we zaten binnen no time aan de Koreaanse BBQ, compleet met Chinees meisje die alles voor ons op de de BBQ legde en ook weer op ons bordje. Heerlijk! Toen restte ons alleen nog een optreden, met een gevulde maag. 400 blows trapte de avond af. Omdat zij wel de trein naar Xi An nog moesten halen speelden ze vroeg. Het was alles behalve slecht, maar in Nederland zou je hun en ons niet bijelkaar zetten vanwege de erg ver uitelkaar liggende stijl. Het was een soort mix van rock,punk,hardcore en crustcore. Er speelde nog een paar bands die opvallend kort speelde en verder ook kwalitatief niet erg sterk waren. Maar kwalijk kan je het ze niet nemen want ze hebben immers tientallen jaren achterstand in te halen. Niet veel later hoorden we ook nog eens dat het pas sinds drie jaar legaal is om publiekelijk gitaarmuziek te mogen uitoefenen. Uiteindelijk was de beurt aan ons. We leverden een redelijke show, maar het publiek kwam moeilijk los, iets wat daar normaal was. Toch lukt het een kleine pit te creeren en de mensen aldaar waren inmiddels redelijk enthousiast over ons geworden. Gelukkig maar. Na nog een beetje een soort afterparty te hebben gevierd in die tent (da's ook iets wat Chinezen niet gewend zijn te doen) en Gunnar (die weer eens in slaap gevallen was) door Kiel in een bakfiets de tent rondgereden te zijn, vertrokken we per taxi naar onze slaapgelegenheid. Dit was bij het meisje thuis die ook op onze hotelkamerparty van de dag ervoor was. aldaar aangekomen sliepen we gezellig met zijn zessen op 1 bed. Erg comfortabel, maar niet heus. 3 sliepen op het matrasgedeelte en 3 op de houten plank daaronder. Als er vogels in Beijing waren geweest, waren ze nu begonnen met fluiten. Vrijdag: 1-04-05 Xi'An in 8 ½ uur: Rennen, rennen, rennen en vliegen. Eerst ontbeten en vervolgens met een noodvaart naar het vliegveld. Per taxi. We hadden er drie en met de inmiddels heersende paranoia van grote, grote, GROTE haast betekende dit dat de chauffeurs nog iets gestoorder reden dan normaal. Gevolg was dat één taxi een ongeluk kreeg vlak voor het vliegveld en een ander aangehouden werd voor het negeren van rood licht en hierna een stopteken. Bon inclusief. Rennend aangekomen bij de check in, werd ook nog eens de bagage binnenste buiten werd gekeerd omdat men zonodig wilde weten waar al die bussen haarlak goed voor waren. Het vliegtuig echter was goed te doen. Geen bier, maar wel eten en tv. Een onvervalste japanse filmhuis kung fu film. Een stuk beter dan de drie verschrikkelijk zoetsappige films in het KLM vliegtuig. Toen we geland waren, maar het vliegtuig nog wat rondtaxiedde, werd ons gevraagd naar de business class te komen voor een fotosessie met de stewardessen. Prima. Wij zijn de vervelendste niet. Aangekomen in Xi an konden we uit het vliegtuig gelijk de rollerskatebaan op. Wat? Ja, een rollerskatebaan. Verstopt achter een marktje waar de verkochte vis stonk, maar de goten nog meer, lag een tent genaamd 8 ½ bar. Ons transferbusje kwam aldaar tot stilstand tussen een dichte massa van chinezen. Als blinde vinken moesten we de 8½ bar betreden. De dichte massa chinezen flitste er met hun camera’s namelijk op los alsof we in smoking bij de oscar uitreiking aankwamen. Helaas zagen we we er toch wat minder frivool uit. Dat boeide de aanwezigen echter niets. Er speelden nog meer bands waaronder the Mess en No Name, twee van de bekendere bands in China, waarvan de laatste begon met spelen toen we arriveerden. Inmiddels was de skatebaan al aardig gevuld met punkers. De punk scene was ook in deze stad aanwezig. Ook waren hier weer heel wat buitenlanders, waaronder een tjechische deserteur en een juf uit pensylvania. Het spelen verliep hier niet helemaal niet slecht. Hopen meegillende luitjes die geen engels kenden, en alom gespring en handen in de lucht. Daarbij kwam echter dat we vele malen flitsende camera’s in ons gezicht kregen en nog amper de snaren konden zien, zodat alles op de tast was. het gaf niets. Het ging los, en aan het einde van ons optreden waren de versterkers zo goed als naar god. Lekker gespeelt dus. De eigenaar van de tent nam de hele club (inmiddels meer dan 20 man) mee uit eten. Dit eetplekje leek wel regelrecht uit een filmset te komen. Dat typisch Chinese gevoel bekroop je hier enorm. Door alle drank begonnen de Chinese vrouwtjes die mee waren er ook opeens een stuk leuker uit te zien trouwens. Maar goed, er verscheen al snel bier en Chinese schnapps op tafel, dat zich gewoonweg door de plastic bekertjes heen vreette. Na de eetpartij werden we door de Tsjechische deserteur meegenomen naar een andere bar om te wachten op de trein van 5 uur. Hij trok meteen zijn Exploited en Sex Pistols cd's uit de kast en iedereen die nog kon staan probeerde er een mooi feestje van te bouwen. Tja er stond notabene daar vodka achter de bar! Mooi mooi mooi. Toen per taxi naar de trein. Dit was tevens onze eerste ervaring met de nachttrein. Niemand wist wat we ervan verwachtten moestten. In de trein beland bleek het allemaal mee te vallen: Zes bedjes, tegenover elkaar, 3 hoog. En niet al te hard! Dus daar konden wij ons best in vinden. Na nog een beetje slap geouwehoerd te hebben, zijn we dan ook lekker in slaap gesukkeld. Zaterdag 02-04 Cheng Du @ Little Pub: Het gele gevaar? Toen we wakker werden van het horten en stoten van de trein konden we genieten van het landschap overal velden met gele bloemen en roze en witte bloesembomen. Dat gemixt met een grote hoeveelheid bergen, groene rivieren en rijstvelden maakte dat de meeste onder ons geruime tijd met camera en al gebiologeerd uit het treinraam hingen. Vervelen hoefde niet in de trein. Dat was duidelijk. Helemaal toen de catering langskwam met bier, noodles en vers fruit. Ook warme maaltijden waren verkrijgbaar en helemaal mooi, iets waar nederland nog een puntje aan kan zuigen: Roken mocht. In China is de trein echt zo gek nog niet! In Cheng Du aangekomen viel ons op dat alles er inmiddels anders uit begon te zien. Er was meer groen en er was niet meer die chaos die in Bejing had geheerst. De mensen hier zagen er ook anders uit. Ze hadden een sterkere band met mongolie dan voorheen. Dat werd duidelijk zichtbaar in hun uiterlijk. Een scherpere ooglijn en platte, brede gezichten. Bij aankomst bij de little bar hebben we onze spullen gestald in een kamer bij een familie die om de hoek woonde en nog een kamertje over hadden met zes leger britsen. Toen werd het tijd voor waar we voor gekomen waren. Spelen. De little Bar deed zijn naam eer aan. Een klein cafe niet groter als het gemiddelde alternatieve cafe in nederland. Zo een die iedereen wel kent. Het was pas een uur of zeven en nog niet erg druk. Vreemd genoeg kregen we te horen dat 400 blows al om 8 uur zou beginnen en wij dus een kort uurtje daarna zouden volgen. De moed zonk ons in de schoenen. Waar waren de mensen? Een half uur later bleek dat die zich ergens verstopt hielden om de hoek, want in een klap was het cafeetje afgeladen. Nadat 400 Blows een goed besprongen show afleverden, waren wij aan de beurt. Amper bekomen van het reizen gooiden we de apparatuur aan en kwamen erachter dat dat niet geheel was wat we gewend waren. Een hoop gebrom en gepiep mocht de pret echter niet drukken, want bij de korte line check sprong het publiek al met gebalde vuisten in de lucht. 10 minuten later, was de little bar net een atoom ontploffing. De chinezen probeerden met man en macht bij de microfoon te komen om onverstaanbaar mee te zingen. Anderen vlogen door de lucht en een woud van armen vloog omhoog bij elk refrein. Zelfs de pinda’s op de bar moesten vluchten voor de mensen die erop kloppen. Ook Rob deed een duit in het bierdoordrenkte zakje door eigenhandig de zaal door te crowdsurfen. Van deze gigantische chaos wist een, bij eigen zeggen, bekende fotograaf uit china en de lokale krant nog foto’s te maken. Na onze set, de ons verplichte toegift, en de vele fotosessies met verscheidene lui, konden we eindelijk even uitblazen. Dachten we. De bewuste van daarvoor fotograaf was vergezeld met een journalist, en voor de krant waar hij voor werkte, wilde hij graag een interview. Hij zou proberen dit op de voorpagina te krijgen, want als er een Nederlandse punkband in de stad was geweest moest iedereen dat weten ook, vond hij! En uiteraard vonden wij dat ook. Na het spervuur van vragen was het dan toch echt tijd voor wat vertier. Toen bleek echter dat de hele kroeg al leeg was, op een paar Europanen en Afrikanen na. Een vreemd verhaal. 10 uur afgelopen en al gelijk niemand meer present. Later bleek het optreden illegaal te zijn, vanwege censuur. Punkbands in China waren blijkbaar nog steeds niet geheel geaccepteerd door de overheid. Goed, het was dus nog vroeg. Wat te doen? Zo'n lege bar was ook niet alles, dus deden we eens een rondvraag. Er bleek nog ergens een discotheek te zijn, waar een hoop buitenlanders ook altijd heen gingen. Maar de maagjes knorden en iedereen werd meegenomen naar een eettentje ergens op de hoek van een straat. Iwan en Kiel vonden het allemaal wel welletjes en stonden te trappelen om naar de discotheek te gaan. Die waren alvast de hort op. Na een flinke wandeling en avontuurlijk etentje kwam de rest ook aan, en daar stonden Iwan en Kiel al driftig te socializen met allerhande mensen uit alle windstreken. Snel naar de bar waar we direct de beste vrienden waren van de barmensen, zodat we wel erg weinig af hoefden te rekenen voor onze baco's en vodkaatjes. Als we de volgende keer besloten terug te komen naar China dan moesten we zeker een optreden hier in deze discotheek doen, werd ons verteld! En dan ook maar meteen in discotheek nummer twee, die zich in een andere stad bevond. Alleen wanneer dat was dat moest de tijd leren. Toch mooi, zo'n uitnodiging. Toen de tent voor sommigen een beetje begon te tollen zijn we weer teruggegaan naar onze uiterst gastvrije Chinese familie, om daar onze roes uit te slapen. Zondag 03-04 Cheng Du <-> Chang Sha: Kedeng kedeng... De dag begon prettig: Rustig de was doen in het zonnetje. De familie waar we logeerden waren al wat vroeger wakker (vanzelf), maar ik kon nog net een plekje op de waslijn bemachtigen. Daar hingen m’n punkshirtjes tussen de chinese babykleertjes. Ik was nog steeds verbaasd over de schamele wijze waarop een doorsnee chinese familie woonde. Hun huis bestond uit drie kamers, waarvan één onze logeerkamer was: de zes stapelbedden in een hokje. Op het moment lagen de Chinese medereizigers nog te ronken. Met twee man per bed. Dat was geen enkel probleem. Ze zwommen in de ruimte. Nog verbaasder was ik over de badkamer. De wc, een gat in de vloer, deed ook dienst als douche. Een douchekop boven het gat en voila: Sanitair van de bovenste plank. Goed, de was was gedaan, dus tijd voor een onbijtje. Het eerste de beste eet kraampje deed dienst, en in de warmte schoof ik een kommetje noedels naar binnen. Toen iedereen uit de veren was, bleek het al enigzins te laat om op een rustige manier naar het treinstation af te reizen. Zeker toe bleek dat er nog geld over de brug moest komen voor de tickets. Dit leverde een hectische tocht door de stad op. Struinend door stoffige straatjes en drukke boulevards bleek alleen dat geen enkele bank onze pinpassen accepteerden. Nu een hoop navragen van ons eigen tourmangerinnetje kregen we het echter bij bank nummer acht voor elkaar. De flappen rolden uit de automaat en we vlogen terug naar de little bar, waar we op de taxi stapten. Na de incheck op het treinstation (met rontgen apparatuur en al) konden we de trein betreden. Er waren slaapcoupe’s geregeld, ons beter bekend als ‘hardsleepers’: de zes enigzins zachte planken in een open hok. Niks mis mee voor ons, wel voor de buren aan beide zijden. Inmiddels was het al redelijk avond aan het worden, dus werden de pilzen en een pak kaarten gekocht uit het karretje van een langstrekkende chinees, en werd de rest van de tijd gekaart om wie het pepertje moest eten uit de zakjes pinda’s. De nachtrust lonkte. Maandag 04-04 Chang Sha @ Hunan Normal University: Trainrail to Hell! Na heel de dag een beetje rondgehangen te hebben in Wuhan (de plaats waar Mai Dian woont) en met het thuisfront te hebben gebeld, was het tijd om met de trein af te reizen naar het plaatsje Chang Sha. We moesten namelijk naar school. Een universiteit zelfs. Gelukkig niet om te leren, maar om te rocken. Bij aankomst in de stad werden we opgewacht door een van de organisatoren. Niet veel later reden we als een dolle door de stad, waarbij Iwan en Kiel de weg goed in de gaten hielden i.v.m. het spotten van een McDonald's of iets in die richting. Dit aangezien de Chinees bij die twee inmiddels uit de oren kwam! Na ongeveer een half uur rijden kwamen we toch in één stuk aan bij de highschool waar inmiddels de eerste band al aan het rammelen was. Tot onze grote schrik werd er ook geen bier geschonken. Niet getreurd: voor de school stond een stand met koude pilzen en toen ook nog bleek dat er nog 5 bands voor ons speelden was het helemaal bekeken: eten! Na een stug halfuurtje lopen besloten we de Pizza Hut maar eens uit te testen. Na besteld te hebben (een hele grote pizza + een hele grote KOUDE pils) ging de telefoon! Of we onmiddelijk onze terugtocht in gang konden zetten aangezien we over een kleine 20 min. al aan de bak moesten! Help! Afijn pizza met bier erin gekieperd en snel terug! Inmiddels stond de rest van het gezelschap te genieten van een nieuw chinees dansje. Voor het podium was een slinger van chinezen in een kringetje aan het springen. Hand in hand deden ze een wedstrijdje plafondkoppen. Bij aankomst belandden we weer in de zoveelste fotosessie, om vervolgens nog een paar laatse nummers van de 400 Blows mee te pakken. Gelijk kwamen we er achter dat de linker speaker (voor de kijkers rechts) inmiddels was opgeblazen. Afijn. We zouden wel kijken: Onze beurt! Toen bleek dat er ook een groot gat in de bassdrum zat, kregen we het een beetje benauwd. Kortom: Het feest compleet! Maar verder niks aan de hand: Duck Tape doet wonderen! Na de set onder deze erbarmelijke omstandigheden tot een goed einde te hebben gebracht, waarbij we wederom ook nog eens succes bleken te hebben, was het gelijk afbreken en inpakken om als een speer naar het station te gaan. We moesten de nachttrein naar Wuhan terug te nemen. Nog nat van het zweet op het station aangekomen bleek dat onze touroperator niet zo goed op het vertrektijdenbord had gekeken, waardoor we dus vervolgens nog een uur of drie hadden voordat de trein vertrok. Dit had echter als gevolg dat we 's ochtends gelijk door moesten met de bus naar Nanjing. We hadden dus maar een half uur tussen aankomst en vertrek ... aaargh! Nou ja. We konden op deze manier even uitrusten en dan zagen we wel weer verder! Tot overmaat van ramp bleek alleen enkele geen zit of slaapplaats geregeld te zijn! Dat betekende dus 4 tot 5 uur staan of zitten (een slechte optie aangezien je gelijk vastplakte) Dim en Kiel besloten als het dan toch een zooitje was aan de zuip te gaan, terwijl de rest zich moest behelpen met de middelen voorhanden. Deze middelen bestonden echter uit lege etensbakken en baskoffers, of gewoonweg een plakkerig hoekje op de overloop. Al met al een gezellig tochtje waarbij we eindelijk de smaak van het leven van ‘de chinees met de pet’ konden proeven. Die smaakte een tikkeltje zuur. 05-04-2005 dinsdag : Nanjing @ 82 Bar: Terug in het Westen? Bij aankomst in Wuhan stond onze Yang Yang met haar 1m40 al klaar met de tickets en belangrijker nog; onze slaapspullen en tassen om gelijk na eerst nog wat blikken bier te hebben gekocht de bus in te stappen! Na ons lekker op een bank met slaapzakje te hebben genesteld om een paar uurtjes te tukken, werd er besloten dat de leden van Disturbance zelf maar eens de touwtjes in handen moest nemen. Bij navraag bleek dus dat we voor deze nacht een hotel hadden. Beter! Inmiddels stonken we als een bunzing, dus na het lange dutje in de bus, was onze eerste missie: Het hotel. Ondanks enig tegensputteren van onze Chinese delegatie (want soundcheck en de nodige hurry hurry's) kregen op plaats van bestemming anderhalf uur de tijd. Joepie. Na een verkwikkende douche en de vuile was te hebben uitgezocht voor de wasserette was het toch echt tijd om ons per taxi naar de 82 Bar te begeven. En de 82 bar was een vreemde gewaarwording; Het was hier een toch wel heel westers gebeuren! Voor de verandering was er een soundengineer, die zelfs begreep waar al die knoppen voor diende. Een barman die begreep dat er toch echt wel een paar koude pilzen voor de band aanwezig moesten zijn, en bovenal: We kregen eten wat toch bijna op Nederlandse nasi leek! Hoi Hoi! Na dit alles ons goed te laten welgevallen was het tijd voor de eerste band en dat bleek voor de verandering een heel aardige punkband te zijn, die al aardig wat voetjes van de vloer kreeg. Naast Chinezen van diverse pluimage, waren er (al bijna vanzelfsprekend) een berg immigranten uit alle windstreken aanwezig. Engelsen, Belgen, Denen, noem maar op. In een woord: geweldig! Hierna was het tijd voor een band bestaande uit een Tjechische drummer, een Nederlandse gitarist, een Belgische bassist en een Engelse leadgitarist/zanger, die compleet misplaatst was maar toch zeer verdienstelijk een aantal covers speelden. Varierend van The Cure tot aan The Police. Ware het niet dat er zich wederom een klein drama voltrok: het geluid begon weer aan alle kanten te piepen en te kraken, bleek dat niet meer te zijn dan een kapotte gitaarkabel van bovengenoemde band. Nadat het euvel verholpen was, was het wederom tijd voor 400 Blows, die meteen het uiterste eisten van de geluidsinstallatie (ook al vanzelfsprekend). Afijn, toen was het tijd voor de mannen van Disturbance. Na een korte linecheck en bijna kortsluiting in de mengtafel (lees: drummer gooit door de krappe ruimte tussen mengtafel/drumstel een glas bier over het hele gebeuren) werd er wederom een heel strakke set gespeeld die erg goed ontvangen werd. Ondanks de bizarre diversiteit van de bands, wat dus ook een gemengd publiek opleverde, stond de hele zaal flink mee te bewegen. Het geheel stond weer te deinzen en te zwaaien. De reacties achteraf waren ook weer niet van de lucht en er werden alom duimen omhoog gestoken, en schouderklopjes uitgedeeld. Het ging er hier inderdaad al een stuk westerser aan toe. Na nog wat koude pilzen te hebben verorberd en met de plaatselijke bevolking nog wat te hebben gekeuveld werden we nog uitgenodigd om in een andere plaatselijke bar van een stel engelsen de nacht voort te zetten onder het genot van de diverse gratis drankjes. Helaas moesten we daar vriendelijk voor bedanken omdat we A: niet geslapen hadden de nacht ervoor B: niet wisten wanneer we weer normaal konden slapen en C: een beetje een zieke zanger hadden. Besloten werd om wat drank in te slaan en naar het hotel te gaan. Onderweg zijn we onze Gunnar nog verloren bij een paar eettentjes op straat. We waren zeer bezorgd want wij vreesden voor zijn darmstelsel. Gunnar had er namelijk de gewoonte van gemaakt om van Chinese quisine te proeven. Maar dan ook echt ALLE quisine. Hersenen en varkensbloed waren geen uitzondering, maar brandwonden in de mond ook niet. Maar, ach, er kan er maar een de avontuurlijkste zijn. Bij aankomst bleek Dim zijn sleutel nog te zijn verloren, maar helaas voor Dim: zijn probleem! (Vond Kiel althans : Hij en Iwan sliepen namelijk op een andere kamer, wat wel tot gevolg had dat de afterparty daarnaartoe verhuist werd! Hehe!) De receptioniste bleek gelukkig te beschikken over een elektronische sleutel en zodoende kon er weer vredig geslapen worden om de volgende dag bij Joz in zijn jas de sleutel weer terug te vinden. 06-04 Woensdag : Shanghai @ Harleys: Gekkenhuis in wereldstad Na ontwaakt te zijn en een beetje gedouched te hebben was het tijd voor actie. Er moest tenslotte gegeten worden, en niet te vergeten, de was moest opgehaald worden. Afijn, na het eten te hebben aanschouwd besloten Joz en Kiel maar dat ze toch niet zo'n honger hadden. Belangrijker dus om hun tassen met schone was in te pakken. En dat was maar goed ook aangezien de schone was nog zeiknat was (In China hebben ze dus wel wasserettes maar geen drogers.) Gelukkig scheen het zonnetje, stond er een heel groot hek en hadden ook nog eens 2 uur speling! Hoera! Was opgehangen, zak chips leeg gegeten en een koude klets opengetrokken (je kent het wel). Nu was het wachten op de rest die nog wel honger hadden haha, en natuurlijk wachten op de opdrogende was! Om 14.00 uur was het tijd om weer hurry hurry de trein te halen! Op naar Shanghai! In de trein bleek dat we ook deze nacht geluk zouden hebben: Wederom een hotel. Alleen konden we 's nachts pas terecht. Dit omdat we om 19.00 uur zouden aankomen en nog moesten soundchecken enz. (the usual shit dus). Tijdens de soundcheck die erg soepel verliep werd Kiel's droom werkelijkheid: hele tassen met KFC kwamen langs: patat en hamburgers! Na de soundcheck en de burgers te hebben overleefd was het de beurt aan 400 Blows om hun set, de behoorlijk volgelopen zaal in te slingeren. Voor ons was het tijd om een beetje te relaxen. Terwijl ik (meneer Kiel) onder het genot van een pilsje een beetje sta te hangen word ik aangesproken in het Engels door een Chinees meisje (wat later uit Denemarken blijkt te komen) of ik toevallig ook niet ooit in The Cenobites zat! Haha! Hoe zat! Maar goed: na de nodige conversaties tijd om te rocken! De hele zaal sloeg bij het eerste nummer al compleet los, geholpen door onze trouwste fans Iwan en Gunnar. Het was een prachtig gezicht hoe twee van die bonken vlees de chinezen als flipperkast ballen in het rond lieten stuiteren. Dit hadden ‘onze jongens’ wel vaker op hun geweten, maar nu leverde het zelfs een keer moeite op. De hele zaal leek het podium op te willen klimmen en tot waar het oog reikte zagen we fanatieke chinezen rondspringen. Na het optreden waarbij alles letterlijk zeiknat was van het zweet (de dauwdruppels hingen backstage aan het plafond en muren en Kiel leek wel een turks stoombad) moesten we +/- 100x met de hele delegatie op de foto. Toen deze missie volgens de fotografen geslaagd was hebben we ons vervolgens te goed gedaan aan verschillende alcoholische versnaperingen onder het genot van een DVD van Status Quo die op een groot scherm in de tent te zien was. Het hek was helemaal van de dam toen er een DVD van AC/DC langs kwam, en hebben we compleet belachelijk staan doen op de inmiddels lege dansvloer. Gunnar en Joz zaten weer als de kippen achter het internet natuurlijk, al snel vergezeld door de bassist van 400 Blows en een Chinees meisje met blauwe ogen, wat later het zusje van de eigenaar van die tent, genaamd Rocky, bleek te zijn. Het was toch nog allemaal even best verwarrend geworden, toen ons werd verteld dat we eigenlijk heel de avond niet hadden hoeven te betalen. We kregen alles van die eigenaar! Tja, lekker handig, zo aan het eind van de avond. We konden het niet laten om te vragen waar Jamie toch gebleven was, het meisje met de blauwe ogen, zo zonder gedag te zeggen. Die was naar huis, wist Rocky ons te vertellen. Het zou ons helemaal niets verbazen als die gewoon naar huis gestuurd was, om haar uit de klauwen van die rare dronken Nederlandse punks te houden die haar toch wel erg interessant vonden hahaha. Als klap op de vuurpijl kwam Iwam nog langs die compleet lazarus met onbloot bovenlijf aanschoof, met 2 buttons door zijn buik gespiesd. We zijn maar een whiskey gaan halen, tegen de pijn, om vervolgens laveloos (niemand weet er iets meer van) in het hotel in te storten. 07-04 Donderdag : Hang Zou @ 31 Bar: Helaas Pindasaus: Cancelled. Dit optreden werd op het laatste moment geannuleerd omdat we het anders van ze lang zal ze leven nooit zouden halen. Het was gewoon een te lang stuk. Erg jammer. Maar goed, heel deze dag hebben we gebruikt om te reizen. Dit leverde daarentegen wel een goede rust dag op. De hele dag, sommigen van ons wat langer als anderen, verkeerden we op onze hardsleeper. Lekker comfortabel naar het langs suizende landschap kijken. Vreemd echter was dat er twee keer ontzettend lang gewacht werd om verder te rijden. En dan wel midden in het boerenland. Bij aankomst vernamen wij dat dit was gekomen door twee zelfmoorden. Op één enkele treinreis waren twee mensen voor de trein gesprongen. Hoe bizar kun je het krijgen? Rond deze tijd begonnen we een klein beetje door te krijgen hoe dit land werkelijk in elkaar zat. Het communisme had vele Chinezen inmiddels zo ver dat ze niet echt de waarde van hun eigen leven meer inzien. Ze werken 20 uur per dag, voor praktisch geen geld. Als ze moeten lassen, gebruiken ze geen laskappen, omdat die toevallig niet voor handen zijn. Ze lopen liever staar op, omdat het ze niets boeit. Het is maar een voorbeeld, maar wel van het soort dat in China schering en inslag zijn. In de trein hebben we het Mai Dian ook over politiek gehad. En tot onze grote verbazing konden Chinezen uberhaupt niet over politiek nadenken. Ze hebben wel ideeen over hoe het prachtig en perfect zou zijn, alleen hebben ze geen mening over hoe ze dat zouden kunnen bereiken. Het kwam ons voor alsof het induvidu is ondergesneeuwd in China. Een gek concept om dat in het dagelijks leven mee te maken. 08-04 Vrijdag : Wuhan @ West Bar: 3 maal is scheepsrecht... Om 11.00 uur kwamen we aan in Wuhan, voor de derde keer. Maar nu konden we er iets langer blijven. Aangezien iedereen een enorme eetlust had, is natuurlijk wel vaker als je wakker wordt, maar meteen onze gedachten laten gaan over waar we zouden gaan eten. Daar kwam al direct een probleem de hoek om zeilen, want het zou een lekker traditioneel Chinees ontbijtje worden, omdat dat in de buurt was. We kregen de VIP room, compleet met aan de tafel vastgeplakte folie. Tja erg schoon was het niet, maar we bekeken het maar van de positieve kant, erg vies was het ook niet! Uiteindelijk viel het allemaal erg mee. Iedereen had een kommetje met bijbehorend Chinees gereedschap, en in het midden werden schalen met eten neergezet. Die vlogen je om de oren met van alles en nog wat, dus er zat voor iedereen wel wat bij. Na het eten was er wat tijd om ons even op te frissen ... eindelijk! We splitsten onszelf doormidden, zodat de een even wat in de stad kon gaan doen en de anderen lekker konden douchen. Dus wij op zoek naar een gitaar voor Dim. Er gingen 2 vrienden van Mai Dian met ons mee, die ons naar de plaatselijke muziekzaak loodstten waar zij zelf ook hun spullen kochten. Na wat gitaren getest te hebben zat er toch zeker wel 1 bij! Voor 110 eurootjes was Dim een gitaar, koffer en strap rijker. En dat was geen miskoop! Kiel die ging op zoek naar z'n hardrockschoenen waar ie helemaal van ondersteboven was (mooie deal had ie gemaakt, als hij ze niet kon vinden dan kon ie zijn afgetrapte Dr. Martens wel ruilen met de Chinees in kwestie die de schoenen al had). Na per ongeluk een paar schoenenrekken omgegooid te hebben (Ja, in Dordt hebben ze dat allemaal niet he) was de conclusie : ik ken ze nie vinde! Eenmaal terug zijn Rob, Gunnar en ik nog even het internet opgeschoten om de nodige messageboards te voorzien van wat commentaar en wat emails te versturen. Vervolgens, toen iedereen weer opgepunkt was, met de taxi naar de destbetreffende tent, de West Bar. Zag er leuk uit, een houten terrasje voor de deur, een mooi podium en wederom een heuse backstage! Geweldig! Toen onze tourkabouter Yang Yang kwam vragen wat wij wilden eten wist iedereen het wel : doe maar die Hollandse nasi als je die kan vinden! En dat kon ze! Na het eten ook onze eerste echte stortbui in China meegemaakt. Dit was trouwens niet goed volgens Yang Yang, want als het zo regent dan blijven de mensen binnen! Dan hebben ze geen zin om over straat te gaan. Maar blijkbaar had het merendeel toch een paraplu of iets in die richting want het was best lekker druk. De eerste band, 1244, had stiekem al verklapt aan ons wat ze van plan waren, dus iedereen stond aandachtig te kijken. En daar was ie! Onze eigen ‘God Pulled the Chain’ in het Chinees!! Echt helemaal te gek! En het klonk nog ook haha! SMZB was de volgende band, en dat was voor de 2e keer in heel de China tour geen onaardig bandje. Deze band had heel goed naar The Casualties geluisterd. In augustus komen deze mannen (en vrouw, de drumster!) naar Nederland voor wat optredens. Tijdens de show werd er opeens met grof geweld iemand letterlijk de tent uit geslagen, met 15 man sterk. Later bleek dat dat een zakkenroller was, die al verscheidende slachtoffers had gemaakt die avond. Laat stelen nou het ergste zijn in China wat je kunt doen. Nog steeds was het barbaars, maar begrijpen deden we het toen iets beter. Toen was het tijd om het podium te beklimmen. Dit omdat 400 Blows was uitgevallen. De drummer was in de pit op z’n bakkes geslagen en moest met een open oog richting ziekenhuis. Aangezien 400 Blows uit Wuhan komt hebben ze daar vanzelfsprekend een hoop vrienden, die ze vantevoren al over onze show hadden ingelicht, en dat werd erg duidelijk toen we het eerste nummer inzetten. Heel de toko loos! Compleet met aan het plafond hangende bassist van 400 Blows en aan een lamp slingerende Yang Yang, die maar bleef volhouden dat ze niet dronken was. In één woord helemaal goed, deze show. Na de show kwam er weer van alles uit de toverdoos van Yang Yang (wel op verzoek hoor): Hollandse nasi. Nou maar weer schransen dan! Joz die keek eens om zich heen en werd een beetje kriegel van alle dronken Chinezen, dus dacht; “ik verkas lekker naar boven!” Werd hij prompt een kamer in geslingerd, bleek de eigenaar van die tent daar lekker aan de karaoke te zitten met zijn maten en vriendinnen! Nou ... die waren nog zatter als die Chinezen beneden, dus weer geen succes dit. Daahaag nasi! Na nog met zijn vrouw getelefoneerd te hebben dat ie helemaaaal niet dronken was en door Yang Yang uit zijn benarde positie bevrijd, zonder gekaraoked te hebben. De hemel zijn geprezen. Na iedereen verzameld te hebben, met de taxi naar het treinstation. Daar moesten we voor de verandering eens 5 uur wachten, in de stationshal. Ergens in die 5 uur gingen we echter praktisch door het lint. Een troep schoonmakers moest om 4 uur s’nachts kostte wat het kostte de vloer aanvegen. Ook waar wij toevallig net een dutje deden. En slapende honden kun je beter niet wakker maken, zogezegd. In de trein hadden wederom geen bedden, maar dit zouden we eenmaal in de trein wel regelen. Zo gezegd zo gedaan, alleen we sliepen niet bij elkaar maar verspreid tussen allerlei vreemde Chinezen. Iedereen was moe en beschonken dus de slaap was snel gevat. En wat moet je eigenlijk anders, met mensen die al half liggen te slapen en die geen Engels spreken. Een potje hints zat er ook niet in. 09-04 Zaterdag : Guang Zhou @ Solo Bar: Hoeren en Snoeren!!! Met luid kabaal de volgende morgen gewekt!! O jee!!! De trein stond al stil op het station waar we zijn moesten!! Iedereen haastje repje spullen pakken en de trein uit. Daar stond heel de janboel nog met de slaap in de ogen op het station. De karavaan was sinds gister ook een beetje uitgebreid, weer 2 a 3 extra Chinezen mee, waaronder een nieuwe bassist van 400 Blows en zijn vriendin (de originele bassist kon de grens niet over aangezien hij geen paspoort kreeg van de Chinese regering omdat hij een hanekam had) en het Amerikaanse vriendinnetje van de zanger, Meg genaamd. Besloten werd om de bus te pakken, het was niet erg ver van het station. Eenmaal in de Solo Bar aangekomen was de eerste indruk zeer veelbelovend. Meteen bij binnenkomst hingen de muren naast de trap die je omhoog voerde vol met foto's van bands en andere acts die er al gespeeld hadden. Maar dat was met een andere eigenaar, werd ons later verteld. Mai Dian had deze bar in de tour opgenomen vanwege de reputatie die ze hadden opgebouwd ten tijde van de andere eigenaar. Na de trap kwam je in een mooie bar terecht, met van die ouderwets Amerikaanse bartafeltje en mooi beklede krukken en banken, een halfhoog podium. Kortom, hier konden we wel wat van maken, ondanks dat dit ook ons 'hotel' zou worden! Nadat men erachter was gekomen dat ernaast een pizzeria zat, en dat die notabene ook nog eens een kaas sandwich verkocht werden er zelfs weer domme grappen gemaakt. Inmiddels werd het tijd om een kleine soundcheck uit te gaan voeren. Allereerst 400 Blows, die dat standaard deden met het meest irritante nummer uit hun complete set. Je hoefde iemand maar aan te kijken om te weten wat er bedoeld werd. JA, WEER DAT KLOTENUMMER! haha. Dat hoeven we de eerstkomende 10 jaar echt niet meer te horen. Maar ja. Soundchecken konden ze ook nog steeds niet, dus wij maar weer geprobeerd het beste ervan te maken. De eigenaar van de Solo Bar stond achter de knoppen, met nog een mannetje wat driftig heen en weer rende. Door de taalbarriere was het vaak moeilijk om uit te leggen wat we bedoelden, maar met de hulp van Mai Dian kwamen we vaak een heel eind. Zo ook nu. Alleen begrepen ze er hier echt helemaal geen snars van hadden we het idee. Mja ... eerst maar eens eten. De pizzeria op de hoek werd okee bevonden, en hier en daar kwam de drank ook weer tevoorschijn. Langzaam kwamen de bezoekers binnengedruppelt, en langzaamaan kregen wij ook meer en meer het idee dat het concept van deze hele tent ietwat was veranderd, mede door de muziek die ze draaiden (een beetje pop, r&b en softe rock) en door de boodschap dat ze hier meisjes laten dansen na het optreden. Was dit dan een striptent? Dat zou pas radicaal zijn, we waren toch wel in China? 400 Blows trapte af met hun set, en langzaam kregen ze toch weer wat hoofdjes aan het knikkebollen. Hoewel het geluid weer niet helemaal je van het was, klonk het niet zo onwijs beroerd als bij ons. En toen Kiel ook nog had gespot dat de eigenaar cq geluidsman maar wat op de bonnefooi aan de knoppen van het mengpaneel stond te draaien waren de rapen gaar. De microfoons van de backingvocals stonden te hard, te zacht, te hard, de zang was niet te horen, dan weer wel, noem maar op. Als klap op de vuurpijl was er helemaal geen zang meer te horen, waarop Rob het podium verliet, Kiel zijn drumkit omschopte, Dim zijn gitaar op het podium kwakte, en Joz netjes zijn bas neerzette (ja kom op hee, dat ding is van mij! Als ik ergens mee gooi dan is het toevallig wel met iets van hem hee!). Briesend van woede zaten we uit te razen in een klein kamertje achterin. Die woede moest even plaatsmaken voor mededogen want onze Yang Yang kwam aangerend met 2 pitchers bier en gegrilde nootjes, om sorry te zeggen. Zo boos waren we dus. Maar dat was toch niet haar fout!! Enorm lief om ons te proberen te kalmeren. En na anderhalve week met ons op tour begreep ze heel goed dat dat met 2 liter koud bier weleens zou kunnen gaan lukken. De eigenaar hebben we niet meer gesproken, en da's misschien maar goed ook. Wat biertjes later waren er wat Chinezen uit de buurt die ons koste wat kost mee wilden nemen om eens lekker te proeven van de plaatselijke keuken aldaar, zoals we deze tour al meer meegemaakt hebben. Tuurlijk!! Lekker! Iwan en Kiel bleven in de tent, die hadden geen honger. Mobieltjes aan, voor het geval dat. Want de argwaan was er al een beetje, met die tent en die eigenaar, en ook nog dansende meisjes. Je weet maar nooit, je zit hier natuurlijk niet op Terschelling. Verder ging iedereen mee, met de taxi naar zo typische Chinatown achtig gebeuren. We namen plaats aan een grote tafel, gewoon midden op de stoep, geen enkel probleem en als eerst was daar de pils. Ja hoor, komt u maar, gevolgd door een heel feest aan culinaire hapjes, zoals gegrilde oesters, kleine stokjes met kippevlees en gevulde aubergines. Da's wel ff wat anders dan een broodje shoarma. Knoflook hadden ze daar ook genoeg, je moest moeite doen om de originele smaak van het hapje nog enigzins te ontdekken. Later kwamen er ook nog mosselen, iets wat op zeewier leek en een vis, maar wat voor soort vis da's ff een raadsel. Joz verwonderde zich over de vorm die wierook hier had en Dim kon nu al niet meer lullen. Tegen die tijd was iedereen zo bezopen dat onze tourmanager weer klimneigingen kreeg en in een lantaarnpaal ging, een hele fles bier in een keer achterover sloeg en bijna net zo dom ging lullen als Disturbance. Jaja, hadden we toch een beetje onze stempel gedrukt op de Chinese cultuur alhier! Er was ook nog een Australische jongeman mee, met een Chinese achtergrond, maar wat er van hem is geworden weten we niet, het laatst wat we van hem gezien hadden is dat ie over zijn eigen schoenen heen kotste. Het werd tijd om weer terug te keren. Na erg vriendelijk te hebben bedankt voor dit alles, de taxi terug naar de Solo Bar. Die was dicht, dus moesten Kiel en Iwan voor ons opendoen. We werden opgewacht door een compleet boze Iwan en Kiel, die ons vol ongeloof vertelden over een meisje van 15 dat hun kant op gestuurd werd om ze te vermaken, tegen haar wil in. Juist. Er sliepen ook nog 2 ongure types in de bar, die een oogje op ons moesten houden. Dat weerhield ons er toen niet meer van om zijn drankcollectie maar eens even te plunderen. Eerst ons optreden verneuken en dan ook nog eens meisjes gebruiken? De groeten. Dus er verdwenen aardig wat flesjes whiskey zo *floep* de tasjes in. Toen toch maar wat gaan slapen, want we moesten er vroeg uit. Niemand had nog zin in die eigenaar of iets in die geest, dus we wilden voordat er uberhaupt iemand kwam weg zijn. Dat lukte prima. 10-04 Zondag : Hong Kong @ Warehouse Youthcenter: Andere Wereld! Toen we onuitgeslapen de solo bar verlieten was het tijd voor het busstation. Op de stoep zagen we echter al enorme dikke rijen chinezen op straat lopen, in dezelfde richting als waar wij heen moesten. Ze hoefden gelukkig niet met de bus, maar waren bezig met een demonstratie. Dezelfde, die een dag later de krant zou bereiken. Dim vroeg aan Mai Dian of er weleens gedemonstreerd werd tegen de Chinese overheid, maar daar moest onze tourboeker hard van lachen. De Chinezen bleken tegen Japan te demonstreren en de Japanse vlag, met een kruis er doorheen, prijkte dan ook op vele t-shirts en spandoeken. Goed, wij richting station, tussen de demonstranten. Alleen Dim voelde zich niet helemaal op z’n plaats met z’n Clash t-shirt, met knoert groot de japanse vlag er op. Aangekomen bij het busstation, levend en wel, was het wachtten geblazen, maar uiteindelijk was het dan zover: op naar de grens van Hong Kong. Het zou weer een lange rit worden, maar ja, vertel es wat nieuws! Dus wij maar weer een fijn plaatsje in de bus gezocht en nog geprobeerd de nodige uurtjes te doden met wat slaap, een boek of wat muziek. Toen kwam er opeens ook een fles whiskey voorbij zeilen, maar besloten werd om ons toch maar een beetje in te houden, want als we daar eenmaal mee zouden beginnen dat was het hek van de dam. Dus dopje er weer op, tot groot ongenoegen van sommigen, haha. Maar ja, verstandig was het wel! De aankomst bij de douane. Iedereen stond weer op scherp, want vertrouwen deden we ze nog steeds niet, ook al was er heel de tour nog geen vuiltje aan de lucht geweest. En ook deze keer gingen we een voor een de grens over, geen rare vragen of andere noemenswaardige rariteiten. Mooi! Totdat onze Chinezen de grens overmoesten. Klote! Die mochten dus niet! Wat was er nou aan de hand, ze hadden een speciaal ticket nodig om als bewijs te dienen dat ze alleen maar om toeristische redenen naar Hong Kong kwamen, en dus geen plannen hadden er te blijven. Zo staat Hong Kong dus tegenover Chinezen. Op onze vraag of ze deze niet vantevoren hadden kunnen kopen, werd er geantwoord dat dat zeker wel kon, maar dat er daar verteld werd dat het hier ook kon, en dan wel goedkoper ook nog. Hmmm raar verhaal. Bleek dus ook, want het was hier helemaal niet goedkoper, maar veel duurder. Maar zonder die tickets kwamen ze de grens niet over. En daar stonden we dan, de ene helft in Hong Kong en de andere helft in China. Aaargh! En bij ons op de Hong Kong helft was er natuurlijk nergens wat te drinken of te eten te koop, alleen maar drank en sigaretten. Nou is dat natuurlijk helemaal niet verkeerd, maar dat hadden we al! En wat we nog meer hadden was een enorme trek! Het begon ook al tegen zessen aan te lopen, en ach en wee we moesten straks ook nog gaan optreden. Er was al een plan gesmeed om maar alvast te gaan, want de enige die wel de grens over mocht was Meg, omdat ze Amerikaanse was. Inmiddels stonden we al ruim anderhalf uur te wachten, toen we te horen kregen dat de zanger van 400 Blows bijna was opgepakt! Tja wat hadden ze nou gedaan, ze hadden een hekje opengemaakt (de grens in feite) om elkaar even wat aan te geven of weet ik veel wat. Logisch dat dat niet mag he! Heel kinderachtig moest er toen een brief worden geschreven, net als vroeger op de basisschool, dat het ze speet en dat ze het nooit meer zouden doen. Ongelofelijk. Toen werden wij ook nog opgemerkt door wat politieagenten, want we zaten op de grond. Hoe durven we! Dat mocht dus niet, maar geen stennis geschopt want weet jij veel, dus maar gewoon opgestaan en blijven wachten. Maar ja. 3 uur later stonden we met z'n allen in Hong Kong. Hoezee! Snel de bus weer in op weg naar het centrum! Hoe eerder we weg waren daar hoe beter. Na een lange tunnel, doemde daar als vanuit het niets de stad op. Zoiets imposants hadden weinigen van ons nog gezien. Wat een wolkenkrabbers! De een nog hoger en bizarder dan de ander. Helderblauw water, en hegjes langs de kant van de weg die wel met een nagelschaartje op maar geknipt leken te zijn. Op onze weg door de stad viel het op dat het hier echt totaal niet op de rest van China leek. De dure merken hadden hier allemaal een winkel, en de een na de andere showroom van een duur automerk kwamen aan ons voorbij (lees Jaguar, Ferrari, Lamborghini, Bentley). Na de bus volgde nog een reis met de metro. Aaaah! Op het metrostation lachten de verse broodjes en gebakjes ons al helemaal toe, eet ons op eet ons op! Ware het niet dat ons verteld was dat we gewoon met de Chinese munteenheid Yuan konden betalen, wat natuurlijk helemaal niet kon. Was dit nou de hel ofzo? We moesten gewoon netjes betalen met Hong Kong dollars. Die we niet hadden! Grrmbl!! En we moesten uitkijken dat er geen sigarettenpeuken op de grond gebonjourd werden, dit zou een luttele 1500 euro aan boete opleveren. Voor op de grond spugen idem dito. Als een stelletje uithongerde en uitgedroogde sjaggerijnige landlopers kwamen we uiteindelijk aan op de plaats van bestemming. Daar was het concert inmiddels al in volle gang, maar iedereen was het erover eens dat er eerst gegeten moest worden, en met de heersende sfeer werd er geen genoegen genomen met Chinese gefrituurde bamboe. Steak was de bedoeling! Gelukkig werd dit erg sportief opgepikt door iemand van de organisatie, en krap een half uur later lag daar een heerlijk gegrild stuk steak voor onze neus! Er was op dat moment echt helemaal niets waar je ons blijer mee kon maken. De sfeer in de groep beleefde meteen een opleving. Nou dan gaan er weer voor de volle 100% voor natuurlijk! Slaapplaatsen waren inmiddels ook duidelijk: we zouden overnachten op het youthcenter. Een heerlijk bedje lag in het verschiet! Drank werd er helaas niet geschonken, dus werden de flessen whiskey maar meteen aangebroken, want cola was er wel! Nog even tot rust komen voordat we voor de laatste keer deze tour aan de bak moesten. Tijdens 400 Blows brak de gitarist voor de zoveelste keer een snaar en moest Dim's gitaar weer tevoorschijn gehaald worden, waarop Joz die op een stoel aan de zijkant in de zaal in het Engels daar een grapje over maakte (of eigenlijk schreeuwde). Maar het was zo stil ineens, dat dat door alles en iedereen luid te horen was. Blijkbaar waren ze dat niet gewend, elk hoofdje in de zaal draaide zich met een ruk om, om te kijken waar dat getetter vandaan kwam. Joz zelf kwam niet meer bij natuurlijk. Maar toch maar even proberen ongezien naar buiten te sluipen, voor zover dat nog mogelijk was. Toen werd het tijd om de verzamelde Chinezen te verblijden met een heuse punkset uit Rotterdam. Het geluid was deze keer erg goed, hulde! Het publiek daarentegen was nog even bezig een manier te zoeken om onze muziek te verwerken tot een dansbaar gebeuren. Daar bleken ze erg weinig kaas van gegeten te hebben, maar geen nood, dan waren daar weer onze punkers Gunnar en Iwan die daar verandering in brachten. Toen we ook nog besloten om eens lekker Frans Bauer-achtig te kijken of we handjes van de Chinezen op elkaar konden krijgen tijdens een intermezzo en dat waarempel lukte, ging de toko echt compleet door het lint. Missie geslaagd!! De een na de ander kwam nog even langs om te vertellen hoezeer ze het waardeerden dat er nu eens een keer echte punk ten gehore gebracht werd. Zo hoorde het! Toen werd het toch echt tijd voor een biertje. Na wat Hong Kong dollars bij elkaar geveegd te hebben, want dat hadden we inmiddels met het optreden verdient, werden er door Gunnar en Kiel wat lekkere biertjes gehaald. Ook werd de eindafrekening door Mai Dian op papier gezet, waar we allebei niet blij van werden, want in plaats van quitte te spelen hadden we enorm verlies geleden. Dit was erg jammer, maar we begrepen dat in een land als China je dat weleens zou kunnen verwachten. We waren wel een enorme ervaring rijker! Nog even nageborreld met iedereen, en toen langzaamaan de slaap maar weer gevat want we moesten vroeg uit de veren om ons vliegtuig naar Amsterdam te halen. Tja rust was een woord waarvan we de betekenis maar weinig ten uitvoer hadden kunnen brengen deze tour. 11-04 Maandag Hong Kong : Hey Ho! Let’s fuck off! Om 11.00 uur zou ons vliegtuig vertrekken vanaf Hong Kong airport. We werden op de bus gezet door de ene helft van onze lieftallige merchandise meisjes, Ding Ding, ook wel bekend als Double D en Yang Yang, die inmiddels de bijnaam 'schaapje' had gekregen, wat de betekenis van yang is in het Chinees. Na een busrit met dubbeldekker, wat douane lui en een aanval op de Burger King zaten we zonder problemen weer in het vliegtuig. Onze gitaren mochten deze keer wel mee als handbagage, weliswaar in een kast bij de cabin crew maar toch! Vreemd is dat toch dat het de ene keer absoluut niet kan, en de andere keer worden we zelfs al in de rij richting vliegtuig erop geattendeerd dat dat wel kon, door de hoofdstewardess. Er ontbrak ons weer aan niets deze vlucht, en iedereen had wel zoiets van : aaaah .... toch niet verkeerd hoor, dat luxe leventje wat we hebben in Nederland, en vooral de enorme clubcultuur waar zoveel bands spelen, in China zou dat onvoorstelbaar zijn. Het zou jammer zijn als dat om een of andere reden zou ophouden, dat zou betekenen dat er bepaalde mensen niet beseffen hoe bijzonder dat is, en te mooi is om weg te gooien. Maar ja, da's niet aan ons! China is hard op weg, en we hopen dat over een aantal jaar de scene aldaar zo gegroeid is dat wij het bijna niet meer terug zullen kennen. En dat ze ons dan niet vergeten zijn!! Wij hun in ieder geval niet. Rare jongens, die Chinezen!!!