Het feestje begon met de jongste telg van de drie bands, The Hands. Een jonge band, die in korte tijd veel ervaring op heeft gedaan door, onder andere als voorprogramma van Mono en the Oxes te spelen (de gitarist is het broertje van Bart Mono). Strakke drums, vuige baslijnen, en een bijna Hendrix-achtige gitaar, maken the Hands een waar feest om naar te luisteren en kijken. Een superbreed scala aan invloeden zijn hoorbaar, zonder dat hun set ergens rommelig of chaotisch gaat klinken. The Hands klinken als een reis in je caddie met open dak, door een groot rotsig, stoffig wijds landschap… At No Bikini Beach (ANBB) heeft een tijdje stil gelegen. René en Arnold steken veel tijd in Feverdream, en drummer Bart heeft zijn tijd in zijn eigen Mono gestoken. Dit hoeft absoluut geen nadeel te zijn. Sterker nog, het is heel het idee achter ANBB. Het is het ultieme zijproject, waarbij het er in eerste plaats om gaat plezier te hebben. En plezier hadden ze. Ik kan zeggen dat dit één van de meest energieke ANBB shows was, die ik ooit heb gezien. Maar hier lag ook gelijk de keerzijde. Dat de band en tijd stil heeft gelegen, was duidelijk hoorbaar. Er werden her en der fouten gemaakt, door alle bandleden. En dat zorgde voor een beetje rommelige set. Wel mooi waren de kleine vernieuwingen in deze set. ANBB moet je namelijk niet één keer zien., maar eigenlijk elk half jaar een keertje. De liedjes blijven groeien, en steeds is er weer een roffeltje bij, een pingeltje minder, of nieuw loopje ergens te vinden. Hierdoor wordt de band nooit saai. De David Gilmour Girls (DGG) gaan hard. Ze worden genoemd in alles grote bladen, treden overal op (nationaal, en internationaal), en hebben in hun korte bestaan een grote schare fans opgebouwd. Even voor de duidelijkheid: DGG heeft niets met Oil te maken. Natuurlijk hebben de twee bandleden beiden jarenlang met deze band gespeeld, maar je moet niet verwachten dat je Oil te zien krijgt. Het tegenovergestelde zelfs… Het podium was te groot voor de twee bandleden en hun laptop. Het kwam vreemd over om de twee jongens een beetje gitaar te zien spelen over een van tevoren gemaakte beat. Omdat het tussen een live act en een DJ act in hangt, voelde het een beetje verwarrend. Dat gecombineerd met de te lange en te flauwe pauzes tussen de nummers, maakte het moeilijk om er ‘in’ te komen. In een andere setting zou dit veel beter gewerkt hebben. Drie goede acts, die allemaal een totaal ander gevoel met zich meebrengen. Drie acts die één ding gemeen hebben met elkaar: “Dames en Heren, er mag gedanst worden!”