Op het eerste gezicht lijkt de Stubnitz op een afgedankt marinefregat, dat troosteloos op de onvermijdelijke sloop wacht. Eenmaal geënterd moet toch danig geconstateerd worden dat het schip nog volop leeft. De speurtocht naar de afzonderlijke zalen alleen al is een avontuur op zich. De smalle gangen, denderende basgeluiden en het flauwe bier doen denken aan een illegale party. Joachim is lyrisch over ‘zijn’ Stubnitz. Waarom wilde je de Stubnitz weer naar Rotterdam halen? “Het plan lag er al vier jaar, maar het is superduur. Vooral brandstofkosten. Het kost bijna 20.000 euro om uit Rosstock te komen. Daar zou ik in principe voor moeten opdraaien. Maar subsidies waren te laat en er is momenteel een heel moeilijk sponsorklimaat. Even 20.000 euro ophoesten is gewoon moeilijk. Máár, toen bleek een half jaar geleden dat Duinkerken in Frankrijk en Newcastle in Engeland geïnteresseerd waren in het schip en de reis wilden betalen. Toen dacht ik: ‘Als ze daarheen gaan, moeten ze toch langs Rotterdam en Amsterdam’. Zo is het plan ontstaan en verwezenlijkt. Rotterdam is een testcase en daarna gaan we naar Amsterdam om het verhaal verder uit te diepen en in Antwerpen is de Grand Finale.” Waarom de Stubnitz? Schepen zat in Rotterdam. “Je kan het ook op de Ocean Diva of Speedo doen. Maar dat zijn allemaal gelikte boten die niet die uitstraling hebben waar we naar zoeken.” Welke uitstraling heeft de Stubnitz dan waar je naar zoekt? “Stoer, rauw, industrieel. En het is in elkaar gezet door freaks. Er zijn mensen die met ijzer in de weer zijn gegaan en daar kunstwerken van hebben gemaakt. Je ziet hoeveel werk, bloed, zweet en tranen in het schip heeft gezeten en dat vertaalt zich weer in de sfeer op zo’n avond. En het feit dat je in een vriesruimte staat te dansen waar eerst 20 ton haring lag, waar je niets meer van ruikt, is toch vrij apart.” Hoort de Stubnitz in Rotterdam? “Ik hoop het. Er zijn te weinig van dit soort initiatieven in Rotterdam. Clubeigenaren openen hun ogen niet. Ze programmeren commercieel en zijn puur op geld belust. Daar is geen ruimte om dit soort vernieuwende dingen te doen. Voor de mensen die verder kijken dan Radio 538 en TMF is dit gewoon de shit.” Hoe techno is Rotterdam dan nog? “Ik denk dat Rotterdam één van de meest techno-gerichte steden is geweest van de afgelopen jaren.” Is geweest? “Ja, er is nu een terugval. Clubs durven niet meer. Er is geen vernieuwing in de technoscène. Promotors doen steeds hetzelfde truckje: Dave Clarke is een succes, laat ik hem maar zes keer halen. Ik heb er zelf ook aan mee moeten doen. Je moet toch je huur en promotiekosten betalen. Maar uit die opbrengsten kan je weer vernieuwende dingen neerzetten.” En wat is dan het vernieuwende wat jij gaat brengen met de Stubnitz? “Misschien is het niet vernieuwend, maar wel voor Rotterdam. Bijvoorbeeld de cultband Ectomorph en Sal Principato (Liquid Liquid). Supertof en nooit gezien in Rotterdam. Op de CBS-avond stonden alle elektrokopstukken naast elkaar plus de italo-held Fred Ventura. Wij programmeren geen vernieuwend genre maar een ondergewaardeerd genre. Ik denk dat het publiek hier meer aan zijn trekken gaat komen dan op een standaard avond. Er zijn te weinig mensen die de ballen hebben om zo’n programmering neer te zetten zonder daar commerciële aspecten aan toe te voegen.” Tot slot, wat is jouw doel met dit (mini)festival? “Soundarchtecture is ontstaan vanuit de underground. Ik wil dat ook ten allen tijde trouw blijven. We hebben natuurlijk ook uitstapjes gedaan naar commerciële clubs waar we house, techno en Detroit draaien. Daarnaast hebben we nog stiekem onze kleine illegale dingetjes gedaan. Met de Stubnitz willen we laten zien hoe breed we in elkaar steken en dat we onze undergound roots niet verloren zijn.” De Stubnitz is nog tot 24 juni verankerd aan de Wilheminakade, naast het Nieuwe Luxor Theater.