Het is zondag, half tien in de avond, en nog steeds bloedverziekend warm. Niet echt de ideale avond om bandjes te gaan kijken, denk ik, terwijl ik met mijn rosé nog net even het terras van Rotown op vlucht. Niettemin weten the Riplets en Drillem, met een publiek van om en nabij de 60 man, er toch nog een hele gezellige avond van te maken. The Riplets, met maskers, duivelshorentjes en toepasselijke achtergrond, openen met een halve set. Ik heb me er lang op verheugd om de band met hun nieuwe gitariste, Ryanne, samen te zien spelen, en mijn hoge verwachtingen worden beloond. De band staat als een éénheid op het podium, als een vierling bijna, en het straalt er vanaf dat de komst van het nieuwe bandlid ook een ongelofelijke nieuwe impuls heeft gegeven. Ryanne kan spelen, en goed ook, en weet daarbij op klassieke en bijna komische wijze haar gitaar in de lucht te gooien alsof die het verlengde van haar pik is…die ze niet heeft. Of toch wel? Eerlijk is eerlijk, de poppunk van The Riplets ligt helaas niet helemaal binnen mijn smaak. De zanglijnen geven mij geen kippenvel. Toch is het is altijd een groot plezier om deze dames live te zien, en ook deze avond weten ze dat weer helemaal waar te maken. Ik ben dol op de motor die Valesca heet, en Janneke mag dan geen Heather Nova zijn, ze is en blijft een innemende frontvrouw. En misschien, heel misschien ooit, zal ik de toetsen kunnen waarderen. Maar nu nog even niet. Helaas weet Drillem mij niet te overtuigen. Misschien dat deze band indruk maakt al sta je in een zaal vol stomende en enthousiaste fans; ik kreeg in ieder geval niet helemaal mee waar het bij dit tweetal nou precies om ging. Een man achter zijn drumcomputer en een vrouw met een megafoon. Arty slideshow op de achtergrond. Eentonige beats. Een beetje een kruising tussen Chicks On Speed en Le Tigre, maar dan zonder de scherp politieke teksten en de show. Op Metropolis ga ik deze band nog een kans geven, want ergens voel ik wel potentie. Een leuk extraatje deze avond is een solo-optreden van Ryanne samen met Drillem en the Riplets die gezamenlijk het podium betreden om een spetterende versie van Hey Mickey ten gehore te brengen. Dansbaar en aanstekelijk! Ik ga met een grote glimlach naar huis.