Een punkrock feestje in de Waterfront op een zaterdag avond, das toch best uniek! Drie bands op de poster en nog zomervakantie met bijbehorende temperaturen ook. Laat de pret beginnen. Om 20:00 gingen de deuren open, en toen een half uur later een groot deel van het publiek in spé nog lekker buiten zat, beklommen de Rotterdamse Centerfolds het podium. Het was voor de drie vrienden alweer meer dan een jaar geleden dat ze samen hadden gespeeld, maar gelukkig hebben ze in die tijd wel kunnen oefenen met hun andere bands The Accelerators, the Freckles en the Sharpies. En dan weet je ook gelijk wat voor vlees er in de kuip zit. Na wat technische problemen aan het begin, kwam de hevig door Ramones geïnspireerde machine los, om een klein half uur niet meer te stoppen. Snelle zestiende maatjes gingen hand in hand met strakke punkrock beukers. De heren hadden er zelf lol in, en dat wierp zijn vruchten af bij het publiek. Cause if it ain’t fun, why do it, toch? Goeie show, petje af, amigos! Net negen uur geweest en al tijd voor de tweede band, wat zijn dat voor Amerikaanse taferelen? Dat moet het Finse Dead By Gun ook gedacht hebben. Vier Scandinavische punkers die speciaal voor twee optredens met The Queers naar Nederland waren gevlogen. Het is maar wat je er voor over hebt. Met een gitaar meer dan de band voor hen, en muziek compleet gespiegeld aan Rancid, klonk het in eerste instantie helemaal niet verkeerd. Alle gitaarriedeltjes, basschema’s en zanglijnen waren echter wel heel erg geleend van Tim Armstrong & co, en dan wordt je als publiek toch wat kritischer. De veel te lange gitaarstemsessie droeg ook niet echt bij aan de fun. “We came all the way from Finland, and nobody is dancing!” Tja, dit is Rotterdam, vriend, en het interesseert ons geen fuck waar je vandaan komt. Spelen! Dat deden ze gelukkig ook nog even, en de band was zeker strak en enthousiast. Enorm goeie bassist ook. Als afsluiter kwam de classic “I Fought The Law” voorbij, en kon Dead By Gun ook tevreden zijn met een leuke set. Tijd voor The Queers, motherfucker! The motherfucking Queers! Met Joe Queer als enig vast lid, en Philip (Ex-Teen Idols, Ex- Screeching Weasel) en Dave (Ex-Beautys) op respectievelijk bas en drums, was de band er klaar voor. Althans, dat hoop je dan als Queers fan zijnde. In het begin van de set leek dat namelijk niet het geval. Joe lachte als een boer met kiespijn, Philip keek nee-schuddend naar zijn monitor, en Dave de drummer scheen helemaal niks te horen. Het kon alleen maar beter worden. The Queers, straight from New Hampshire, USA, komen al sinds de midden jaren 90 naar Nederland. Weliswaar met een telkens wisselende line-up, maar dat mag de pret niet drukken. Legendarische optredens in de Vlerk aan de West-Blaak spreken tot de verbeelding, als je dat vooraan staat te zweten in een moderne Waterfront. Maar de band die als sinds de jaren 80 zijn ding doet kwam op gang, en het publiek raakte zowaar betrokken bij het feest. Wat wil je ook met zoveel goeie platen onder je riem? De set wat heel gevarieerd. Oud, nieuw, snel, langzaam, alle hits kwamen voorbij. En nog best strak ook. Middelvingers en bier de lucht in. Iedereen stond een beetje mee te zingen, en de covers van o.a. Screeching Weasel, Ramones en Angry Samoans werden allemaal net zo goed ontvangen. Rond half 12 kwam er een eind aan het optreden, en was het weer tijd om te drinken. Goeie bands, goeie sfeer, goeie avond.