Het avondje begon met de energieke old school hardcore geluiden van Bronson Death Wish. Emilio (zanger) deed er alles aan om het publiek te behagen en bij de muziek te betrekken. Ik vind het zelf altijd goed als de frontman met het publiek speelt en de mensen aanspoort tot meedoen. Ik was erg onder de indruk van de drummer (‘Rudeless’) die niet alleen retestrak, maar ook heel gevarieerd kon drummen. Hij liet duidelijk zien dat hij meer in zijn mars had dan snoeihard en achteloos trommelen. Waarlijk een genot voor het oor. Een minpuntje was het gitaargeluid. Dit was erg mager, zeker in vergelijking met het vette basgeluid en de stevige drumpartijen. De bassist (‘MDS’) vertelde me dat ze geen behoefte hadden aan een tweede gitarist, toch denk ik dat het ontbreken ervan een gemis is voor het algehele geluid. Bronson Death Wish is zeker een band met veel in zijn mars. Hopelijk krijgen we deze gasten uit Brabant vaker over de vloer, want mijn oren zijn geprikkeld. De band Bound in Blood slingerde als een bezetene over de muzikale snelweg en trok daarbij de mensen de dansvloer op. Dat slingeren was voornamelijk de schuld van de drummer die leunde op zijn dubbele bas pedaal, maar niet goed wist hoe hij er mee om moest gaan. Het tempo en de maten gingen alle kanten op. Op zich was het wel een band met potentie. Zet er een extra gitarist bij voor wat meer daadkracht en power, zorg dat de drummer bij de les blijft en je hebt een geweldige old school hardcore band met kloten. Met dit soort vertoningen vraag ik me wel eens af of het er toe doet dat een band af en toe een steekje laat vallen of niet helemaal strak speelt. Het publiek smult van de geluiden en de liedjes en uiteindelijk is dat toch hetgeen dat telt. Second Chance Kopstuk en klapper van de avond. De band heeft de afgelopen jaren heel wat ervaring opgedaan en dat is duidelijk te merken in hun optreden. Een denderend goed begin en ook een geweldige titel om mee te beginnen ‘Bring back the old school!’. Als we het toch over de muzikale snelweg hebben, dan ligt Second Chance duidelijk voorop. Niet alleen zijn ze superstrak, maar ook nog eens loeihard, snel en niet kapot te krijgen. Denderend over de weg laten ze weinig heel. Monitoren worden getest op hun draagkracht, microfoons op hun valsnelheid en de trommelvliezen op hun sterkte. Wie bang is voor blauwe plekken moet met zijn donder van de dansvloer af, want ook daar wordt geen spaander van je heel gelaten. Op de momenten dat de zang verloren gaat in het geluid van de drums, gitaren en bas, hoor je het publiek luid en duidelijk meezingen. Dit is duidelijk old school hardcore zoals het behoort te zijn: snoeihard en teksten die goed mee te brullen zijn. Het was dus een fuif van jewelste. De zaal was goed gevuld met mensen, geluid en een hoop drank. Voor zij die er niet waren of voor de mensen die graag meer willen weten over de bands, check de websites hiernaast.