Zangeres/singer/songwriter La Kidda is beter bekend als de helft van het duo Drillem. Maar af en toe gaat ze ook solo en speciaal daarvoor hield La Kidda een dagboek bij over een tourtje van twee optredens in Londen. Lees mee! Zat.8-1 2005 We staan om 9 uur zaterdagochtend al op Liverpool Street Station. We = Karen van de Vliet, de Rotterdamse kunstenares die vanavond haar werk zal presenteren, en ik. Weinig geslapen.... ik moest mijn setje 'solo' nog voorbereiden gisteravond EN cd's branden om te verkopen. Helaas kwam ik er om 1 uur 's nachts achter dat ik geen audio-cd's, maar data gebrand en gelabeld had...Bwah! James Holbrook, de organisator van het event vanavond, komt ons ophalen op Liverpool. Aanvankelijk had hij alleen mij gevraagd, maar toen ik hem mijn Blue-faced portret liet zien (geschilderd door Karen en inspiratiebron voor the Blue-faced Sessions part 1), vroeg hij haar om mee te komen. De avond was een presentatie van het werk van twee Engelse kunstenaars, Karen en mijn nieuwe plaat. James, een koffiemachine-verkopende dichter uit Guilford ging ook nog wat uit eigen werk voordragen. En dit alles op een mooie lokatie middenin Londen, the Horse Hospital. Jawel, een oud paardenziekenhuis, gerund door idealisten, de baas is kostuumontwerper voor films. Karen en ik gaan eerst nog wat tijd doden in Camden Town. Je-weet-wel, SHOPPEN! En een happie warm eten met rijst. Het is guur in Londen. En in het Paardenziekenhuis is het klimaat ook niet echt gericht op gitaarspelende La Kidda's. Ik heb er wel veel zin in. Voor het eerst sinds tijden in mijn uppie, met mijn drumcomputer, mooie 'stenen' akoestiek en het publiek zit op stoelen. En ik dus ook, in een luie stoel. Een oranje. Voor het optreden gaan we nog even pizza halen. Onderweg ga ik bijna dood. De hele middag voel ik al een branderig gevoel in mijn keel, alsof er iets zit. Dropjes, water, thee, niks helpt. Ik begon langzaam bang te worden dat ik mijn allereerste UK-optreden OF niet kon doen wegens keelproblemen, OF dat ik het domweg niet zou halen. Teruglopend met de pizza hoest ik kokhalzend, en Karen kijkt me bezorgd aan. Er is niet veel publiek. Dat geeft niks voor mij. Er zou namelijk een belangrijk brammetje komen kijken, op uitnodiging van mijn label City Groovez. En die komt ook, waarachtig. Erg leuke vent, fijne Engelse humor. Hij komt naar me toe na mijn eerste setje, dat ik al slikkend gewoon gered heb. Terwijl ik met Karen en Platenbram bij een kachel zit om mijn handen te warmen, slik ik langzaam iets naar boven. Iets langs, duns. Het bleek de voelspriet van die schattige shrimp te zijn die ik die middag in Camden leeggezogen heb. Eigen schuld. Te gulzig gezogen. De reacties op mijn optreden zijn goed, ik krijg champagne van de baas. Daarna hotel, Jackie Browne en bier. En chips. En chocolade. Zo. 9 jan De wegen van Alice en mij kruisen zich al een paar jaar, het begint een mooi leidmotief in mijn leven te worden. Ik schreef de op haar verhaal gebaseerde tekst voor Cats Or Dogs bij producer Reyn in de studio. Dat doe ik zelden, een tekst ter plekke schrijven, maar ik had het verhaal van Lewis Caroll net gelezen in het dikke sprookjesboek, dat ik voor mijn nichtjes verjaardag gekocht had in de supermarkt vlakbij de studio. De tekst paste perfect bij de muziek, het lied staat nu op mijn eerste soloalbum Re:. Ik ben inmiddels begonnen met het verzamelen van verschillende versies van haar verhaal, en verslind de originele van Lewis Caroll. Ik vertel je dit, omdat James Holborn nog een optreden voor me geregeld heeft in Pews' Wine Bar in Guilford. Lewis Caroll, de schrijver van Alice In Wonderland, heeft daar gewoond, en is daar begraven. En de ochtend dat ik mij gereedmaakte voor deze bedevaart, had de BBC besloten om Walt Disney's Alice in Wonderland uit te zenden op mijn hoteltelevisie. Fantastisch. Lewis Caroll was een mooie. Een dominee in de Victoriaanse tijd, die een omstreden vriendschap heeft met een jong meisje. Op de boottochtjes die zij samen maakten, verzon hij verhaaltjes die later zijn samengesmolten tot het psychedelische Alice in Wonderland. Dat ons wilde vrouwen zich herkennen en terugvinden in haar wereldje, moet ik dat uitleggen? Het is de chaos, de magie, verwarring, impulsiviteit, de situaties die je klein doen voelen en de snelheid waarmee je je soms ontwikkelt t.o.v. je stabiele omgeving. 's Middags ga ik met Alice op de foto. Ze ligt in het gras, met haar zus en the Rabbit. Ik zou daarna eigenlijk gaan repeteren met James in een ruimte onder de spoorweg, maar zijn collega-gitarist komt niet opdagen. Daarom eten Karen en ik maar iets in een prachtige pub, met een naar Karen's smaak leuke barman die op Tom Barman lijkt...echt waar. Het publiek in Pews, de pub waar ik vanavond speel, is jonger dan ik verwacht. Ik doe twee sets en geniet van de aandacht die ik van ze krijg. Je kan af en toe een speld horen vallen, en juist de hele ingetogen ballads vallen goed. Ik krijg ze zelfs zachtjes aan het zingen op het laatst. "Want you more or less, want you still I guess". En er lijken zelfs nieuwe romances te ontstaan, terwijl jongens dit meezingen en plots het meisje dat tegenover hun zit, aankijken. Na afloop verkoop ik cd's. Wat een aardige mensen, lieve barman en wat heb ik lekker gespeeld. James brengt ons terug naar het hotel. Morgen nog een dagje dwalen in Londen en dan vliegen we naar huis. Foto's: Karen van de Vliet