Toen we haar eerder deze week spraken voor een interview, vroeg Min Taka zich nog af: ‘Denk je dat er eigenlijk wel mensen zijn, zo vroeg op de eerste festivaldag? En hebben die dan ook zin in een intense set?’ Het antwoord bleek vrijdagmiddag bij de Bossa Nova zonneklaar: ja, en ja. Ruim op tijd stroomt de tribune vol. Technisch gezien is het een zitstage, maar voordat de band zijn eerste nummer heeft ingezet staat iedereen. En terecht. Min Taka – de Turkse indiezangeres die zichzelf met liefde ‘dramatisch’ noemt – trakteert op een set vol contrasten. Dromerige bossa nova-liedjes worden moeiteloos afgewisseld met rauwe, uptempo synthpopnummers. Van het protestlied ‘Ayip’, gericht tegen het Turkse regime en hun schending van vrouwenrechten, schakelt ze naadloos door naar een stomende cover van Madonna’s ‘Hung Up’. Min Taka is intens, maar ook speels, stijlvol en dansbaar. Zet daar een retestrakke ritmesectie en een synthtovenaar bij, en je krijgt een hyperoriginele sound waarbij de voetjes van de vloer gaan. En dat nog voordat de festivalgangers de kans hebben gekregen om hun eerste biertje op te drinken.
Down The Rabbit Hole neemt stelling door op de eerste festivaldag de headliner beelden te laten projecteren van een verwoest Oekraïne en platgebombardeerd Gaza. Massive Attack blijkt zéér indrukwekkend op een toch al uitstekende festivaldag, waar ook S10 wordt overladen met liefde.
9. Min Taka
8. SMIB
Smib squaaaaaaad! Daar zijn Ray Fuego, GRGY, Nnelg en Loopey weer. De harde kern van Bijlmer-hiphopcollectief SMIB staat voor het eerst sinds jaren weer samen on stage. En het is oorlog: in legercamouflage, met raps over een militante marcheerbeat, met ook een hypermasculiene pushupchallenge halverwege de show. Mooi om te zien hoe groot hun impact op de culture nog altijd is: de tent is zeker niet propvol, maar er staan wel degelijk piepjonge soldaatjes met SMIB-shirts, tunes als ‘Doekoedoekoe’, ‘Skeemen’, ‘20CM’, ‘Forest Gump’ en ‘Chamos’ worden meegerapt alsof ze gisteren werden gedropt, en unreleased track ‘Guess’ is ook alvast een sloopkogel van jewelste. Blij ook om de losgeslagen energie van ze weer te zien, hoewel nu iets beter geregisseerd: als een hechte eenheid maken ze elkaars zinnen de hele tijd af, alsof het geen solotunes zijn maar een joint effort. Eendracht maakt macht!
7. Maribou State
Wéér zo’n Brits danceduo dat het nachtprogramma in moet luiden met halfbakken indiehouse? Think again: Maribou State zet nogal een show neer met twee extra live muzikanten, een zwierende zangeres met engelachtige stem en een feeëriek intermezzo met alle klinkelbelletjes instrumenten die je kunt bedenken. Chris Davids en Liam Ivory weten synthetisch en organisch feilloos aan elkaar te weven tot een elektronisch geluid met (verrassend genoeg) héél veel soul. Talulah Ruby is de perfecte serene kers op de taart; haar stem betoverend, haar bewegingen sensueel. Maar ook de instrumentale delen van de show maken indruk – we vliegen van etherische gouden uurtjes muziek naar toetsen acid. Die toegevoegde bongo’s en drums zijn tot in je botten te voelen en reiken ver buiten de tent – gelukkig maar, want wat een volk staat er! De Teddy Widder barst uit haar voegen van euforische mensen die staan te swingen op Maribou State’s dromerige klanken, die het duo dan ook liefkozend hun ‘best crowd ever’ noemt. Oogjes dicht en luisteren!
6. De Jeugd van Tegenwoordig
Twintig jaar, maar… ‘wij weten ook niet wat er nu gaat gebeuren!’, grinnikt Willie Wartaal wanneer Bas Bron weer een gekke synth-jam begint die in een nieuw liedje moet overlopen. Maar welke dan? Welke, Bas?! Vanuit ‘Watskeburt’ komen ze zo bij ‘20 Zomers’ terecht, een vandaag gedropt verjaardagsliedje dat ze zelfs twee keer spelen (maar de lauwste reactie van de hele show krijgt, naast de eerlijk gezegd wat overbodige albumtrack ‘Jakkaman’). Tot zover de kritische noot, want ja, natúúrlijk kent Down The Rabbit Hole het oeuvre van De Jeugd van A tot Z, en natúúrlijk mogen jongere singles als ‘Ze Is Pas Net Begonnen (Leerstage / Werkstage)’ en ‘Ik Kwam Haar Tegen In De Moshpit’ al plaatsnemen tussen oudjes als ‘Hollereer’ en ‘Tante Lean’. Natúúrlijk is alleen de minuscule drumfill aan kop van ‘Sterrenstof’ genoeg voor een euforische Pavlov-reactie (dus rekt Bas dat roffeltje wel een minuut uit). Natúúrlijk is het gekkenhuis bij ‘De Formule’ en ‘Gemist’. Kijk naar het veld, en qua opkomst en excitement is De Jeugd de grote headliner van vandaag. En verrassing, ze hebben ook een headlinerwaardig decor mee: na een paar liedjes knalt er opeens een giga-opblaas-wereld omhoog van razendsnel opgepompte inflatables, al net zo vol verbeeldingskracht en surrealisme als hun muziek. Een beetje gek, dat bestaat niet. Steek die hele stad in de fik, let’s go!
5. JPEGMAFIA
Ha, is dat nou een autotune-cover van ‘Call Me Maybe’ van Carly Rae Jepsen?! Jawel, JPEGMAFIA speelt ‘m na een Death Grips-achtige banger met gruizige gitaren, en dan weet je eigenlijk wel wat je moet weten over Peggy, een van de meest onconventionele rappers uit de hiphopscene van de afgelopen tien jaar. ‘Play somethin’ for the bitches, how the fuck we supposed to make money off this shit?!’ rapt hij van zijn VPRO Flowerboy-cultplaat uit 2023 SCARING THE HOES, om nog maar eens te onderstrepen hoe uitgesproken RAAR zijn muziek, en hoe kameleontisch die van kleur verschiet: van HO9909 en Denzel Curry-achtige punkrap naar tunes met soulsamples en ook een future bass-tune met Flume aan het einde: het is een nogal onstuimig achtbaanritje aan stijlen. Cool hoe hij alles live rapt met supersnelle flow. En waar bandshows bij rappers soms een tikkeltje slap klinken (dan wil je gewoon die originele beats horen klappen, toch?!), heeft Peggy dat slim opgelost: je laat gewoon de oorspronkelijke beat op tape meelopen! Cool dat de riffs dan wel weer echt worden gespeeld, bij ‘PROTECT THE CROSS’ met die ‘Nookie’-riff eronder voelt hij ook als een echte punkfrontman.
4. Ezra Collective
‘Down The Rabbit Hole, ik heb een vraag: zijn jullie klaar om te dansen alsof er niemand kijkt?!’ roept bandleider Femi Koleoso aan het begin. Een half uur later, wanneer de bassist en trompettist in het publiek zijn gedoken en de rabbits al flink in de olie zijn: ‘Deze band draait om vreugde, want er valt altijd wat te dansen!’ Godsiemikkie, wat een levensvreugde spat eraf bij Ezra Collective, de partystarters uit de Londense jazzhoek van Nubiya Garcia, Kokoroko en Yussef Dayes. Het is echt dansbaar spul wat ze spelen, instrumentale afrobeatjazz met snufjes dubreggae, highlife, funk en latin-invloeden, en net zo vreugdevol gespeeld: met big smiles en continue een-tweetjes tussen de bandleden, die steeds weer de ogen locken in jazzy freakouts en vooral een heleboel orgastische solo’s. Na drie kwartier wordt dat gesoleer soms wat teveel, dan slaat de fröbelmeter een tikkeltje in het rood, maar verder is dit toch echt een ideale HOTOT-act, die de konijnen vreugdevol aan het springen krijgt. Waar heb je die konijnenpoten anders voor gekregen?
3. Patti Smith
Patti Smith is met haar 78 jaar de oudste artiest op Down The Rabbit Hole, ouder zelfs dan de pezige proto-punkvader Iggy Pop. Horses, het debuutalbum dat haar een activistisch icoon maakte, is dit jaar vijftig (!) jaar oud geworden. De grote vraag: vindt deze oude van dagen nog aansluiting bij de jongste rabbits, die hier komen om een hipje te hoppen?
Jazeker! Patti Smith heeft een nieuw publiek gevonden in de jongste generatie, via de Vintage Vibes Spotify-playlist, en via haar BookTok-hit Just Kids. Je ziet ze al staan: jongens en meiden met een Palestina-vlag in de aanslag, die ademloos naar haar praatjes luisteren, over de Amerikaanse democratie, over Native Americans. Ze hoeft slechts een arm op te steken, en gejuich valt haar ten deel. ‘WE ARE FREE PEOPLE!’, roept Patti, en het weerkaatst in de tent. Nog altijd heeft deze vrouw een magnetische aantrekkingskracht die boven haar conventionele band uittorent, nog altijd zijn ‘Dancing Barefoot’ en ‘Because The Night’ steenkoude klassiekers (vandaag van voor tot achteren meegezongen). En die activistische boodschap landt nog steeds. ‘The people have the power!’, concludeert ze, met het soort hoop waardoor je als vanzelf de barricaden op wilt. Wie had dat gedacht, Patti Smith als de grote verbinder van de dag?
2. S10
‘Ik ga vandaag niet te veel praten want ik ben heel erg verdrietig, maar ik ben blij hier te zijn. Wees lief voor elkaar!’ Wat is het ontzettend knap dat S10 hier vandaag staat. Ze is de prinses van Down The Rabbit Hole, zo wordt ze al aangekondigd, en zo ziet ze er ook uit: voor de panterprint letters die haar naam spellen, de polkadot-achtergrond en de bloemetjes en de bijtjes zingt een stralende vrouw die de rouw om haar tweelingbroer op een of andere manier in heel veel kracht heeft weten om te zetten. Daar horen de nodige tranen bij, maar wat krijgen nummers als ‘Kan Het Leven Vandaag Beginnen’ dan extra lading, en S10 is zeker niet de enige die het niet droog houdt tijdens deze bijzondere show. ‘Normaal heb ik een heel hoopvol gevoel, vandaag zing ik vooral voor jullie.’ En dat doet ze óntzettend goed.
We mogen niet alleen traantjes laten, we omhelzen, zakken, springen, handen gaan in de lucht – als een rockster zwiert S10 over het gehele podium. Groot applaus voor haar geweldige bandleden, die stuk voor stuk retestrak en energiek spelen. Als Froukje zich dan ook nog bij haar op het podium voegt, spat het plezier er van heel de Hotot stage af: ja, we haten óók jouw ex (en we vreten deze remix op!). S10, we zijn trots op jou, en het is echt zo: je bent een Ster!
1. Massive Attack
De ene na de andere headline met celebritynieuws rolt langs, totaal stompzinnig. De boodschap: waar zijn we mee bezig? Waar richten we onze aandacht op, terwijl mensen verhongeren, uitgemoord worden en de wereld in brand staat?! De jongens die net hoopvol een vingerdop MDMA in hun mik hebben geschoven gaan steeds sipper kijken, de jonkoklappers ook. En ja, gezellig is anders.
Altijd al liep Massive Attack als grote act voor in de activistische frontlinie: de triphoppioniers touren al jaren met LED-schermen met activistische boodschappen, lanceerden een plan voor een groenere live-industrie en spreken zich al sinds de vroege zero’s uit voor de Palestijnse zaak. Die urgentie spat vandaag van hun headline show af, met imponerend lichtplan en vooral veelzeggende visuals.
Ook gezien
J. Bernardt
Jinte Deprez, de helft van Balthazar, mag als J. Bernardt de Teddy Widder openen. En ja, het klinkt nog steeds best wel als zijn band die inmiddels al een paar jaar stil ligt: donkere altpop, groovy percussie, een vleugje jazz en die herkenbare croonstem. De nummers zijn bij vlagen lekker dramatisch, met bombastische stukken vol strijkers en blazers — al dan niet uit een samplepad dat hij met een drumstokje tot leven slaat. Een groot deel van het publiek grijpt het moment aan om bij te praten met lang niet geziene festivalvrienden. De rest? Die hangt aan de lippen van deze Vlaamse heartthrob terwijl hij zijn gebroken hart bezingt.
The Lathums
Britser dan The Lathums wordt het niet. De band uit Wigan serveert klassieke britpop met ongeschoren koppies, zonnebrillen, een paar blikken bier en grapjes die in hun accent eigenlijk niet te verstaan zijn. De teksten zijn soms wat corny, maar de set is een herkenbare throwback met nummers die klinken alsof ze zo uit de soundtrack van FIFA 08 komen. Heel vernieuwend is het dus niet, maar vroeg op dag één is het misschien juist wel relaxt om niet meteen overvallen te worden door klezmer-jazz-postpunk-experimenten.
MICH
‘Hoi! Wij hebben er zin in!’ zegt Bastiaan Bosma van het Amsterdamse MICH met een toon alsof ze in je favoriete lokale kroeg staan te spelen. En zo voelt het ook een beetje. MICH is een band en speelt liedjes. Geen ingewikkelde intermezzo’s, choreografieën of vooraf geschreven speeches. Gewoon energieke, krautachtige indienummers. ‘We spelen leuke liedjes over hele vervelende dingen, zoals deze, die gaat over zelfmoord.’ Ze klinken allemaal redelijk hetzelfde, maar ze klinken goed, en leuke liedjes zijn het zeker.
Peter Cat Recording Co.
Peter Cat Recording Co. opent met een wonderschoon intro: een fluwelen croonstem, begeleid door harmonium en klarinet. Gedurende de set doen de bandleden een potje instrumentenruil. Drummer op de keys, toetsenist op trompet, zelfs de gitarist zingt een nummertje. Volg je het nog? Qua podiumkunsten blijft het beperkt tot het spelen van hun partijen en het leegroken van hun tabaksvoorraad, maar dat is genoeg: bij het swingende ‘Memory Box’ verandert de Fuzzy Lop in een seventies-discotheek.
Ploegendienst
Zouden die tientallen mensen in de Holding weten wie de surprise act is? Vier minuten voor aanvang klinkt het al: ‘Kankertoerist, loop mij niet voor de voeten!’ Een groepje gasten weet het in elk geval dondersgoed. De boodschap is vanaf seconde één duidelijk: fuck het tijdschema, fuck dit kankerkabinet, fuck fascisme, fuck iedereen die niet uit z’n bezwete naad gaat, en fuck dit nummer — maar we spelen ‘m toch. Dan verrassing nummer twee: Ray heeft een lieve mede-Amsterdammer meegenomen, ‘en we zijn inmiddels best wel goed bevriend.’ Sophie Straat springt vanaf de barricade het publiek voor een loeihard duet.
Gurriers
We horen je denken: 'Wéér een postpunkband uit Dublin?' Ja — maar Gurriers komt met een bak energie waar je u tegen zegt en een bassist in een rokje. Waar Fontaines D.C. Romance vond, zocht deze baldadige vriendengroep juist de donkere, grimmige leegte op — en vult die met allesbehalve subtiele noise. Het postpunklabel zegt tegenwoordig vrij weinig meer, en iets soortgelijks heb je waarschijnlijk al best vaak gezien, maar het blijft leuk om de klassieke vorm van het genre nog eens zo rauw en ongefilterd voor je neus te krijgen.
Amyl and the Sniffers
Op het gouden uurtje krijgen we geen gezellige zomerbeatjes op de mainstage voorgeschoteld, maar retestrakke, supersnelle schreeuwpunk uit de roodgestifte mond van Amy Taylor. Als een Duracell konijn springt ze over het podium terwijl alle mannen worden aangesproken hun handen thuis te houden, waag het eens je mond te houden over de genocide in Palestina, of gewoon alle andere bullshit die er in ons fikkende wereldje speelt. Headbangen, bodybuilder poses en de zwaarste ‘Oy! Oy! Oy!’s van een bassist die je ooit hebt gehoord.
Chloe Qisha
Aaaaaah, Chloe Qisha is precies de ‘21st Century Cool Girl’ waar ze over zingt in haar openingssong: een echte popgirlie met een druppel Taylor Swift in de songwriting, de bite van Olivia Rodrigo, maar ook de dreamy vibes van Caroline Polachek en wat St. Vincent in de mix. Ze speelt krap een halfuurtje, en da’s eigenlijk wel slim: nu smachten we naar meer.