Donderdag was de laatste avond dat deze Eurorock bandjes een show gaven. Ze waren net terug uit Duitsland en nu stonden ze in een halfvol Waterfront. Overigens is Waterfront speciaal voor deze avond open gegaan, eigenlijk hadden ze namelijk een zomerstop en alsof dat nog niet genoeg was, was de avond ook nog eens gratis. Redenen genoeg dus om aanwezig te zijn. Drawline, een kneuterig bandje uit Duitsland, mocht de avond openen. Een drietal bijna schattig verlegen mannetjes betrad het podium en begon een partij overgeproduceerde popnummers a la Rene Froger te spelen, al was de zang wat rauwer en minder goed van kwaliteit en konden de bas en de drummer geen overeenstemming bereiken in het neerzetten van de juiste groove. Op zich zaten de nummers qua vorm goed in elkaar, maar ze hadden best wat minder langdradig gemogen. Het oeverloos en eindeloos herhalen van een clichématige zin als:” Just say hello,” wordt al snel vervelend. Daarnaast getuigt het niet echt van originaliteit. Krampachtig probeerden deze heren alles zo goed mogelijk te spelen, maar vergaten daarbij dat muziek toch ook draait om plezier, lol en enthousiasme. Als de muziek een beetje rammelt, maar je enthousiasme is groot dan kun je meer mensen bereiken door in een hoekje van het podium krampachtig te proberen geen fouten te maken. De tweede band snapte het trucje wel. De Caramel Members uit Litouen was een Pearl Jam look alike of wannabe, maar nog net geen rip-off. Daarmee bedoel ik dat de invloeden goed te horen zijn, maar dat ze toch proberen veel van zichzelf in de muziek te leggen. De stem van de zanger had ook heel veel weg van Edde Vedder. Rond, vol, zuiver, soms glashelder, soms wat rauw. Het enige dat deze band ontbeerde was variatie in de nummers onderling. Na drie nummers ging het allemaal toch verdacht veel op elkaar lijken en werden de nummers een beetje een herhaling van hetzelfde trucje. Dat nam overigens niet weg dat het een heel goed trucje was en dat ze het ook telkens weer goed uitvoerden. Nine Months Waiting wist de boel goed te verzieken met hun net wel/ net niet punk. Op veel fronten vond ik het lijken op de Britse Di-Rect, alleen hadden deze gasten er een vervelende tweede stem bij die dacht dat een grunt misschien wel zou bijdragen aan het geheel. Eerlijk gezegd vond ik het allemaal gewoon een lange boer. Aan de andere kant waren de leden van de band pas 16 jaar, wat in Nederlandse termen betekent dat ze schattig zijn en dus een aanmoedigingsprijs verdienen. In die zin zou je zelfs kunnen spreken over de jeugdige energie die ze uitstraalden met hun muziek en dat ze voor hun leeftijd het toch maar ver geschopt hebben al. Persoonlijk vind ik het je reinste bull shit. Als afsluitende band kwam Mood0. Deze eilanders maakten voor het eerst van de avond eerlijke en echte muziek. Hier zat geen producer achter die ze vertelden wat ze wel en niet moesten doen, hier zat geen externe drijfveer achter, dit was allemaal intrinsieke motivatie. Hun enthousiasme voor de muziek en de singer/songwriter achtige liederen die ze maakten was groot en ze wisten het over te brengen op het publiek, dat bij hun optreden spontaan tegen het podium aangedrukt stond. Ik ben er zelf geen voorstander van als bands een cover doen als toegift, maar de manier waarop Mood0 Ain’t No Sunshine When She’s Gone speelde streelde toch zeker wel mijn oren. Dit is volgens mij een band waar we vast nog veel meer van gaan horen. Het is in ieder geval een band waarvan iedereen meer zou moeten horen.