In Dordrecht vond afgelopen weekend het Big Rivers Festival 2007 plaats. Voor de tiende keer werd het festival georganiseerd. In die tien jaar is het festival uitgegroeid van klein bluesfestival tot het grootste gratis toegankelijke muziekfestival van Nederland. Het festival vond zoals vanouds plaats in Mardigras-sferen met de bijpassende kleuren paars, groen en goud. Overal in de stad hingen prachtige versieringen en uiteraard werden er weer volop gratis Mardigras kettingen uitgedeeld. Voor de gelegenheid werden 's avonds de Grote Kerk en de Zwijndrechtse brug mooi opgelicht in diezelfde mooie kleuren. En het belangrijkste: een heel weekend lang 27 podia gevuld met muziek, muziek en nog eens muziek. En dat drie dagen lang! Op een aanvankelijk regenachtige vrijdagavond werd het festival afgetrapt. Vilouca Lounge (National Academic stage, Scheffersplein) Deze band rondom de Dordtse singer/songwriter Vincent Vreeken maakt Loungemuziek met pop, jazz, soul en blues invloeden. Tijdens het optreden wordt al snel duidelijk dat de roots van deze band gezocht moet worden in de akoestische sfeer. En dat klinkt heerlijk zo vroeg op de avond op het mooie Scheffersplein. De band bestaat uit een saxofonist, een toetsenist, een akoestische gitaar en de zanger speelt op een cajon. In de set zit veel afwisseling en dat maakt het een interessante set om naar te kijken. Eigen nummers worden afgewisseld met een aantal covers, die door de krachtige stem van de zanger en het jazzy jasje goed overeind blijven. Zo horen we onder andere nummers van Gavin de Graw en James Morrison langs komen. Ook de eigen nummers blijken nummers met inhoud, getuige de mooie teksten. Vincent maakt een opmerking over het weer: "Kijk naar de mooie blauwe lucht," terwijl in werkelijkheid de grijze wolken de regen maar net in kunnen houden. Hij verwoordt het dan ook beter in een van zijn eigen nummers: "It's meant to be, when the clouds are passing by". Kippevel is het bij het nummer "Changes", wat de zanger ten gehore brengt met enkel en alleen de klanken van de stage piano. En zo begint Big Rivers op prachtige wijze. Soul Safari (VND Neon stage, Grotekerksplein) Vanavond staat dit podium geheel in het teken van de Soul Snatchers en hun muzikale gasten. De Soul Snatchers is een Dordtse Soul band met de Dordste muzikanten Timothy v/d Holst en Ton v/d Kolk. Zij hebben het programma van de avond ook samengesteld en begeleiden met hun band de diverse artiesten van vandaag. Wij zien de set met soulzanger Jimi Bellmartin. Jimi Bellmartin scoorde in de jaren '70 een aantal soulhits en stond in Zuid-Amerika tijden lang op nummer 1 in de hitparades. En vandaag dus in Dordrecht op het Big Rivers festival. De set klinkt heerlijk soulvol met een schilderachtige achtergrond van de grote kerk op het plein met zijn imposante bomen. De band en de zanger hebben er zin in en schotelen ons een waar feestje voor. De drie blazers, toetsenist, bassist, gitarist, drummer, achtergrondzangeres en natuurlijk Jimi zetten een krachtige set neer met heerlijke soulvolle ritmes en dito zangpartijen. Jimi's stem toont soms rake overeenkomsten met de pas overleden soullegende James Brown. De Hammond-geluiden en saxofoonsolo's zijn prachtige momenten en de band laat bij tijd en wijlen het publiek meedoen door ze de ritmes mee te laten klappen. Als Jimi één van zijn grootste hits, "Sock it to me", ten gehore brengt is het samenspel met achtergrondzangeres YoYo het krachtigst. De twee stemmen vloeien mooi samen en de zin "Are you gonna sock it to me Jimi" laat het publiek uit z'n dak gaan. Het werd een lange zwoele avond, de eerste avond van Big Rivers op het Grotekerksplein. Joanne Shaw Taylor (Radiobeurs stage, Statenplein) De Britse Joanne Shaw Taylor zag er bij het betreden van het podium erg verlegen en teruggetrokken uit. Totdat ze haar eerste akkoord aansloeg op haar Fender Telecaster. Toen leek het ineens alsof de geest van Jimi Hendrix het lichaam van de zeer jonge Taylor had overgenomen. En rechtshandig was geworden. Het gitaarwerk van Taylor was bijzonder krachtig, met een kenmerkende invloed van Steve Ray Vaughn en natuurlijk Jimi Hendrix. En haar stemgeluid was minstens even goed. De ene keer was haar stem rauw, dan weer zwoel. En het publiek genoot er enorm van. De extase waarin Taylor leek te verkeren had een positieve uitwerking op het publiek, en dit moedigde de band weer aan om nog meer los te gaan. Dat Joanne Shaw Taylor in de smaak was gevallen, bleek overigens ook uit de mensenmassa die haar na het optreden omcirkelde, vragend om een cd. En daarmee was de vrijdagavond van Big Rivers voornamelijk droog en succesvol afgelopen.Althans, op de buitenpodia, want in de vele kroegen die meewerkten ging het feest nog tot in de vroege uurtjes door.