Zaterdag 20 juli werd Big Rivers vergezeld door niets minder dan de zon. Hoewel er nog wel wat wolken hingen, bleef het droog. Een mazzeltje voor het festival, want publiek was er volop aanwezig. Sterker nog, met lege pinautomaten door het hele centrum leek het alsof Dordrecht nog nooit zo vol was geweest. En dat is logisch, want er stonden een aantal waanzinnige bands in de planning. Rusty Roots & J.J. Louis (VND Neon stage, Grotekerksplein) Volgens de folder van Big Rivers brengt Rusty Roots "heerlijke jump-, swamp- en Westcoast Blues." Vergezeld door Hammond-virtuoos J.J. Louis en onder leiding van een zeer getalenteerde en al even charismatische zanger trokken deze Vlamingen veel bekijks. De muziek die de band bracht was relaxed en zonnig. Twee flinke sets speelde de band in ruim twee-en-een-half-uur, maar helaas trok een aanzienlijk deel van het publiek na de eerste set verder naar de andere podia. Dit is het nadeel van een aanbod dat zo groot is als dat van Big Rivers. Toch leek de zon speciaal voor Rusty Roots & J.J. Louis te schijnen, en dit toverde een glimlach op een groot deel van het publiek. De band leek dan ook enorm te genieten. Gina and her Bluesband (VND Neon stage, Grotekerksplein) Haar inleiding in de Big Rivers folder luidt: Als je Gina ziet en hoort brullen dan denk je "dit is toch Janis Joplin?" Sixties op z'n best! Die vergelijking is ook niet geheel ongegrond. Deze Gina deed namelijk ooit mee met de Soundmixshow als... juist: Janis Joplin. Als je deze zangeres uit Groningen het podium ziet betreden heb je even je bedenkingen, ook daar is de vergelijking met Janis treffend. Zodra Gina haar strotje opentrekt is de vergelijking zelfs niet meer te ontkennen. Wat een uithalen! Als ze schreeuwt lijkt het of Janis weer even terug is. En dan heb ik het nog niet over dat uitermate knappe stemgeluid in de lage tonen. Heel gemakkelijk van het hoge schreeuwen terug in die warme lage altstem. Even werd het stil voor het podium, een aantal gezichten spreekt boekdelen. Dit komt er dicht bij, heel dichtbij zelfs. Lang stil blijft het niet, want iedereen gaat daarna finaal uit zijn dak. En daar heeft het publiek alle reden toe, want de zangeres en haar band brengen een ijzersterke set. Instrumentaal is er met name een goed samenspel tussen toetsenist en gitarist. Dit komt vooral in het nummer "Hush" goed tot zijn recht. Oh Yeah baby....back to the sixties! Al & the Black Cats (VND Neon stage, Grotekerksplein) De legendarische Nederlandse band The Zipps was op het laatste moment afgelast wegens een geschil met de organisatie van Big Rivers. Een groot aantal mensen, voornamelijk van de generatie die The Zipps vanaf hun beginjaren kennen, kwam dan ook van een koude kermis thuis toen Al & the Black Cats het podium betraden. Want ondanks de veelvuldige mededeling die op de zaterdag al was uitgegaan over het ontbreken van The Zipps leek nog niet iedereen op de hoogte van dit feit. Echter, Al & the Black Cats bleek een bijzonder waardig vervanger. De band speelde dan ook al voor de derde keer dit weekend op Big Rivers, na vrijdagavond Bibelot plat te hebben gespeeld en zaterdagmiddag een klein podium op de Voorstraat compleet te hebben verbouwd. Een aantal mensen leek de band dus al te kennen, en in korte tijd had de band al een fiks aantal Dordtse fans verkregen. Toen de band begon bleek ook waarom. Een waanzinnige mix van punkabilly, rockabilly en psychobilly gaf de band een beetje het geluid van the Straycats in combinatie met the Living End, maar dan jonger. Drie jonge Amerikaanse jongens - de jongste was de 19-jarige gitarist en de oudste was de 23-jarige contrabassist - vlogen over het podium alsof ze alle energie van de wereld hadden. Vooral de gitarist van de band barste van de energie. Hij rende rondjes over het podium, klom op boxen naast het podium, stond bovenop het drumstel en baande zich een weg door het publiek. Hoewel het niet bijzonder druk was (op hetzelfde moment speelde Beef op het Scheffersplein), was het publiek enthousiaster dan ooit. Opvallend was dat de drummer van de band staand speelde, en dat in een moordtempo. Al & the Black Cats speelde billy-versies van gospelnummers, coverde twee klassiekers van punkband the Misfits en speelde een aantal Johnny Cash-nummers, aangepast aan hun stijl. En ze bleven maar door gaan. Tot drie keer toe kondigde de band het laatste nummer aan, maar steeds kwamen ze weer terug. Na anderhalf uur leek de band dan eindelijk uitgeput. Het publiek juichte nog lang door, en bleef roepen om een toegift, maar de band had alles al gegeven. Wat mij betreft mag de band volgend jaar weer drie keer spelen, ik kom er zeker voor terug. Voodoo Boogie (Radiobeurs stage, Statenplein) Deze band uit België speelde vorig jaar ook al op het Big Rivers Festival. Toen stond deze band echter weggestopt in een klein tentje ergens laat op de zondagmiddag te spelen. Dat ook de organisatie vond dat ze beter verdienden bleek dit jaar. Vandaag dus op het grote podium op het Statenplein en op de zaterdagavond. Voordat de band begint te spelen, steken zij wat wierookstokjes aan op het podium. Of het door diezelfde wierookstokjes komt weet ik niet, maar meteen vanaf het begin wil je gewoon naar deze band kijken. Het plezier spat namelijk van het podium af. Deze mannen hebben zoveel lol in het spelen, dat meteen duidelijk wordt dat zij daardoor een fenomenaal samenspel hebben. Deze vier mannen zetten vervolgens een enorm muzikale set neer wat zij zelf experimentele blues noemen. En experimenteel is het. Van het hele oude blueswerk naar het modernere bluesrock, en dat allemaal even makkelijk gespeeld. Als de zanger Jan Jaspers een nummer inleidt door het ritme al dansend aan te geven, danst het publiek met hem mee voordat het nummer ook maar enigszins begonnen is. Niemand haalt het in zijn hoofd om het ook op dit festival veel gehoorde "Speluh" te bleren. Muzikaal zijn de mannen allemaal, maar toetsenist Wouter Haest trekt toch de meeste aandacht. De manier waarop hij zijn Hammond en elektrische piano bespeeld is op z'n zachts formidabel te noemen. Voodoo Boogie is een heerlijke Belgische blues band! Beef (National Academic stage, Scheffersplein) Om Big Rivers op de zaterdagavond feestelijk af te sluiten is Nederlands grootste reggae band Beef uitgenodigd. Beef speelt vanavond op het Scheffersplein, en deze eeuwenoude brug krijgt het vanavond zwaar te verduren. Want het is druk op het Scheffersplein. Niet een beetje druk, maar megadruk. Zo'n drukte heb ik in ieder geval nog nooit gezien op datzelfde plein. Dat het een goede zet van de organisatie is om een populaire Nederlandse band neer te zetten blijkt niet alleen uit de hoeveelheid mensen die erop af komt. Op het moment dat Beef namelijk het podium betreedt, ontdooit meteen het Dordtse publiek. En terecht, want Beef staat ontspannen te spelen en voelt zich thuis. Dit wijdt frontman Pieter aan het feit dat Beef hier pas nog een live album opnam in "Bibehigh...Bibelot". De band speelt alle bekende nummers en als extra's krijgt het publiek een heerlijke mix van Bob Marley-nummers voorgeschoteld. Pieter babbelt er vrolijk op los en vraagt of het publiek het naar z'n zin heeft, achteraan en vooraan. En zo wijst hij ook naar het balkon boven Miro's om te vragen: "hoe gaat het daar in de skybox?". De mensen reageren niet, waarop hij zegt "Zulke dure plaatsen , bitterballetje erbij en nog klagen". Het publiek wacht natuurlijk op hun nieuwste uitgebrachte nummer "I would stay", wat een cover is van Krezip. Natuurlijk wordt het publiek op z'n wenken bediend, en gaan de aanstekers grif omhoog. Even waan je je in de reclame waar het nummer voor gemaakt is. Als de zanger zijn band voorstelt met namen als : Raymzter, DuvelDuvel en Opgezwolle, en de gitarist de zanger aankondigd als Johan Vleminx, is het feestje compleet. Helemaal als de band na smeekbeden van het publiek terugkomt voor een vette toegift. En zo bleef het nog lang gezellig op het Scheffersplein...