Een MacGyver-moment

Column Klaartje van Engelen

Klaartje van Engelen, ,

Ik zit in de kleedkamer van de Melkweg en het is ons net wéér overkomen… Nog geen tien minuten geleden heeft een gitarist het Marshall-footswitchpedaaltje gemold, dus is er geen clean-kanaal meer. En we moeten zo op!

Column Klaartje van Engelen

Ik zit in de kleedkamer van de Melkweg en het is ons net wéér overkomen… Nog geen tien minuten geleden heeft een gitarist het Marshall-footswitchpedaaltje gemold, dus is er geen clean-kanaal meer. En we moeten zo op! Gelukkig heeft onze gitariste altijd een zelf in elkaar geflanste footswitch bij zich, gemaakt van een soort koekblik met dubieuze knopjes. De geluidsman kijkt ernaar en blijft erbij dat alleen echte Marshall-pedaaltjes werken. De stagemanager ziet het allemaal niet meer gebeuren en is al naarstig op zoek naar een andere versterker in het pand. Maar de gitariste prikt zonder aarzelen het pedaaltje in en jawel, het werkt – een MacGyver-moment.* Als je on the road bent, is het vaak al improviseren met apparatuur en materiaal. Overal ontbreekt wel iets, of er gaat iets stuk, en dus moet je creatieve oplossingen bedenken. In het theater is zo’n MacGyver-spirit alom aanwezig. Daar zijn al veel handigheidjes gemeengoed geworden, zoals kabelbinders van oude autobanden of onderstellen van oude winkelwagentjes, die gebruikt worden om mengtafels te verplaatsen. Zelfs kromme spijkers worden hergebruikt voor het koppelen van decors. In de rock-’n-roll heb je natuurlijk het oranje, rubberen Grolschbandje, dat over de hele wereld furore maakt als gitaarbandklem. En dan is er het geliefde zwarte Gaffa-tape, dat werkelijk overal voor te gebruiken is (MacGyver had zelf ook altijd een rolletje bij zich). MacGyver staat bij mij dan ook voor een state-of-mind: denk niet in problemen, maar in oplossingen, vooral als je in een band zit waar een enkeling dat nogal eens vergeet. 09:00 uur zondagochtend, CS-station Dordrecht: ik ga met het Dordtse dicht- en didgeridoo-ensemble ‘Son Of A Didge’ een optreden geven in Dordrechts Engelse zusterstad, Hastings. Iedereen is er, behalve een van onze didgeridoospelers, en de bus vertrekt over 15 minuten. Met lichte ergenis in mijn stem bel ik het desbetreffende bandlid wakker. Hij geeft als eerste respons: “Ik dacht dat we om 9 uur ’s avonds zouden vertrekken.” Ik zeg “NEE, en kom nu als de sodemieter naar het station.” De bus is startklaar. Wij zitten allemaal al binnen en daar komt hij aanrennen. Ik zie nog net een tas om zijn schouder bungelen, maar er ontbreekt een fundamenteel lang, houten object. “WAAR IS JE DIDGE?” Maar ja, we moeten nu toch echt vertrekken. Dan maar even bellen met Hastings. Vlak voordat we de Kanaaltunnel induiken, bereikt ons goed bericht. Via via hebben ze, nog wel op deze zondag, de baas van de lokale bouwmarkt weten te vinden en bij aankomst zal er een prachtig witte, lange en ongebruikte rioolbuis voor ons klaarstaan. Ook bij grote bands hangt sommige apparatuur aan elkaar met Gaffa en Tyraps. Want ja, die versterker uit het jaar nul moet toch echt mee op tournee. “Voor de sound, weet je.” Ik heb een keer enkele gitaren van Eric Clapton het podium op mogen sjouwen en kon mezelf er toen niet van weerhouden om even de koffer te openen. En ja hoor, Grolsch was aanwezig. Mijn mooiste MacGyver-moment speelde zich af in Baarn. Ik had al met verbazing naar de drummer van de voorgaande band zitten kijken, aangezien hij heel laag achter zijn kit zat en erg moeilijk keek. Wat bleek, de schroef die je nodig hebt om de drumkruk hoger of lager te zetten, was verdwenen. Het gevolg? Een drumkruk van vijftig cm hoog. Dat is geen pretje en ik zag mezelf alweer plaatsnemen op een stapel stoeptegels, zoals ik dat meerdere malen in kraakpanden heb moeten doen. Met slechts zeven minuten ombouwtijd in het vooruitzicht, liep ik naar de monitorman, die zijn riem had voorzien van allerhande gereedschap. Ik sommeerde hem al zijn zakken leeg te maken en z’n riem af te doen. En jawel: tussen alle spullen zat een titanium hasjpijp, precies zo dik als de schroef die ik zocht. Een dikke knipoog later zat ik vrolijk te drummen op mijn hoge krukje. Ter afsluiting hier de inhoud van het MacGyver-survivalpakket voor muzikanten: 1x rol Gaffa (duur maar nodig) 2x wasknijper (liefst van plastic; die kun je nog in een vorm smelten) 2x paperclip 1x dik post-elastiek 1x aansteker 1x aspirine (voor als al het bovenstaande niet heeft geholpen ;) *MacGyver was een tv-personage uit de gelijknamige serie, dat vooral eind jaren ’80 en begin ’90 hot was. Deze knappe natuurkundige-nerd wist zich met elastiekjes, kauwgom, paperclips en lucifers uit de meest benarde situaties te redden.