De Gooth is een lokaal pophol in de beste traditie: ijskoud, plakkerige vloeren en geen papier op de wc. Maar dat maakte deze avond niets uit. De derde editie van Scream had een overvol en uitstekend programma waar voor alle bezoekers wel iets van hun gading te beluisteren viel. De avond werd afgetrapt door de Ridderkerkse band Vigilante. Hun optreden begon wat bleekjes. De techniek was nog niet optimaal afgesteld en de heren moesten duidelijk nog even wennen aan het podium. Maar Kevin (gitaar/zang), Martijn (Bas/zang) en Herman (drums) sloegen zich in deze thuiswedstrijd met vrolijk enthousiasme en hun met een vleugje Foo Fighters en bluesgitaar gelardeerde powerpop door het pas tweede optreden in hun bestaan heen. Met name hun cover van Eagles of Deathmetal ‘The boy’s bad news’ werd door de op dat moment nog matig gevulde zaal enthousiast begroet. De heren hebben in ieder geval grote plannen. Martijn na het optreden: “we willen in januari een demo op gaan nemen en we zijn er mee bezig om volgend jaar op het Big Rivers festival in Dordrecht te gaan spelen. Maar we zijn nu voornamelijk bezig met naam maken voor onszelf”. “En zorgen dat we strak worden” breekt Herman in. Kevin: “Wat we bereiken doet er nog even niet toe. Het belangrijkste is dat we het gewoon naar ons zin hebben met z’n drieën. In de oefenruimte, op het podium. Steeds betere nummers schrijven met meer akkoorden. Meer richting Kyuss zeg maar, en zo een steeds groter publiek krijgen”. Als volgende band betrad Solitary Fall uit Dordrecht het podium. Een geolied stampende metalcore-machine die niets aan kracht had ingeboet ondanks dat ze deze avond met een invalzanger speelden. Hij stompte zichzelf letterlijk door de nummers heen. Met de diepe grunts, roffelende drums en melodieuze gitaarlijnen beantwoorde Solitary Fall perfect aan het stramien van het genre. Maar met name in de stukken dat er niet aleen gegrunt werd, en ook de andere bandleden een keel opzetten als kwamen ze uit de krochten van de hel omhoog gekropen, kreeg de muziek een bredere en interessantere dimensie die wat mij betreft vaker betreden mag worden. Gitarist Ramon en Bassist Patrick na het optreden: “Onze zanger is - heel lullig - op wintersport, hahaha. Maar we wilden niet afzeggen hiervoor, dus we hebben een vervanger gevraagd. Hij heeft een keer eerder bij ons gezongen toen de zanger z’n been had gebroken (nee, niet met wintersport) en kende onze oude nummers. De nieuwe heeft hij heel snel van een cd geleerd”. Plannen voor de nabije toekomst? “Nou, nog meer optreden en geld verdienen zodat we een cd kunnen opnemen”. Na al dit gruntgeweld was het optreden van Florida Snow uit H.I. Ambacht een welkome afwisseling. Weids uitwaaierende soundscapes van gitaar en toetsen begeleid door warme intense zang. Moelijk te plaatsen bandje. Gitarist Martin toonde zich verborgen achter zijn lange lok een bijna introverte Jonny Greenwood. De zanger deed mij heel erg denken aan Gavin Friday met zijn nèt tegen de muziek aanschurende stem. Dat zal wel niet kloppen, maar zo voelde het in ieder geval wel. Gloedvol en intens is misschien wel de beste omschrijving. Lastig te plaatsen dus, maar daardoor wel interessant en geen bandje wat je bij de eerste luisterbeurt terzijde schuift. Merie 3voor12: “Hoe omschrijven jullie het zelf?” Gitarist Martin: “Ja, we luisteren heel veel naar dingen als Radiohead, maar we willen wel dat het nog catchy is. Het is een beetje moeilijk uit te leggen. Eigenlijk zijn we deze band begonnen om de muziek te maken die we zelf echt mooi vinden en wat dan de invloeden zijn....” Merie: “Ik vond er wel een beetje jaren tachtig feel aan zitten”. Martin: “Ik luister veel naar Talk Talk misschien dat het daardoor komt, maar eigenlijk luister ik de laatste tijd veel naar hip hop en dance ookal hoor je dat niet terug in onze muziek. We zijn nu bezig met een plaat die in april/mei uit moeten komen en daarna is het de bedoeling dat we veel gaan optreden”. Terug naar de zaal waar het ondanks dat het nu behoorlijk gevuld was maar niet warmer wilde worden. Gelukkig bracht San Andreas - die invielen voor het helaas door ziekte verhinderde BlueFish - een stevige show waarmee ze bewezen dat spelen-spelen-spelen het belangrijkste is voor een band om te groeien. Na optredens in Engeland en in Amerika is misschien wel even wennen om weer in het lokale jeugdhonk te staan, maar dat was deze band in ieder geval niet aan te zien en te horen, want ze zetten er meteen de vaart in. Zanger Stephan is een publieksbespeler van de eerste orde. Ondersteund door een strakke band en een meezingende drummer kreeg hij de zaal meteen op z’n hand. Desondanks was zijn oproep om interactief ‘Bang Bang’mee te brullen in het refrein aan niet veel mensen besteed, maar dat kan eraan gelegen hebben dat hij het eerst met kopstem voorkrijste. Iets wat voor de ongeoefende bezoeker geen doen is natuurlijk... Stephan na afloop: “We hebben 200 shows gedaan in twee jaar. We kunnen er nog niet echt van leven, maar het gaat best goed. Het optreden van vanavond was een beetje een try-out van onze nieuwe nummers voor onze nieuwe cd die in april uitkomt. En we zijn bezig met het voorbereiden van een tour in Afrika en Bulgarije”. Flink in de stemming gebracht door San Andreas kon het publiek nu verder met het uit Rotterdam afkomstige Pride Runs Deep. Hardcore met een harde kern. Zanger Ivar nam een aanloop vanuit het publiek waarna het geluidsgeweld en het moshen kon losbarsten. Ook Pride Runs Deep is een ervaren band met ‘attitude’. Zo’n band die er meteen staat. Geen gelul, gewoon in tweeminuutnogwat keistrak door een nummer rauzen en het publiek opzwepen de tent af te breken. Dat het volgens zanger Alex nog te weinig gebeurde (“we spelen geen emo!”) deed niets af aan de goeie show die de mannen neerzetten. Pride Runs Deep lanceert 26 januari hun nieuwe cd ‘Till our dying day’met een optreden in Waterfront, Rotterdam. Hou 3voor12Rotterdam in de gaten voor een verslagje. De band Cilice was hierna weer van een bruut andere orde. Deze Nederlands/Engelse band stampte het podium van de Gooth vol met doorwrochte metal van het bijna intellectuele soort. Op dat moment ging onze lift terug naar Rotterdam - ‘so near, yet op dit uur so far’ - weg, dus kunnen we hier verder helaas niet meer over berichten. Ook het Rotterdamse Clayborn moesten we hierdoor laten schieten. Maar die zullen we ongetwijfeld binnenkort weer eens in het Rotterdamse mogen bewonderen. Het was ook eigenlijk wel goed zo. Hoeveel heftige bands kan een mens aan op één avond? Organisatoren Marjet, Mathias en Ruben mogen in ieder geval tevreden terugkijken. Hun opzet om - aldus Marjet - het publiek voor een redelijke prijs goede bands ‘die iedereen wel kent’ te bieden is in ieder geval geslaagd.