Vrijdag 6 oktober vond in Bibelot een dubbeloptreden plaats. Singer/songwriter Charlie Dée, waarmee 3voor12/Drechsteden onlangs een interview hield, en Solo bundelen hun krachten tijdens tien optredens door het hele land. Zo deden zij dus ook Dordrecht aan. Ze brachten een avond vol talent en Hollands glorie waar we trots op kunnen zijn. Het spits werd afgebeten door Charlie Dée en dat deed ze bijzonder sterk. Op een overdonderende manier bracht zij samen met haar band het nummer ‘This is what life is’. Het nummer werd heel langzaam opgebouwd en eindigde in een geweldige climax. De indrukwekkende opening van haar optreden zorgde ervoor dat Charlie Dée een hoop had waar te maken voor de rest van de set. Het is haar aardig gelukt. Charlie Dée schrijft mooie liedjes, waarin zij op eigen wijze haar licht laat schijnen op het leven van alledag. Sommige liedjes zijn eerlijk luchtig, hebben een bijna kinderlijke toon, en andere liedjes zijn wat zwaarder en treffen op die manier de kern. Herkenbare thema’s en herinneringen, samen met een goeie stem en een spontane podiumpresentatie, maken deze act zo uniek. Live komt Charlie Dée overigens een stuk beter tot haar recht dan op haar debuutalbum ‘Where do girls come from’. Dit album klinkt erg geproduceerd, en daardoor niet altijd even oprecht. Gedurende het optreden was wel hoorbaar dat Charlie Dée steeds meer moeite kreeg zuiver te blijven en zij had ook niet steeds genoeg lucht voor de uithalen en de hoge tonen. Ondanks dat heeft zij het publiek wel degelijk voor zich gewonnen. Dit bleek ook uit het enthousiasme waarmee geapplaudiseerd werd. En dan te bedenken dat de carrière van Charlie Dée eigenlijk nog in de kinderschoenen staat. Zij heeft absoluut nog veel meer te bieden. Volgende maand duikt ze de studio in om de opvolger van haar debuut op te nemen. Na Charlie Dée was het de beurt aan het Utrechtse Solo. Eigenlijk is Solo een duo, bestaande uit singer/songwriter Michiel Flamman en toetsenist Simon Gitsels. Nu was het duo in het gezelschap van een band en dat zorgde voor een wat steviger geluid. Hoe mooi en gevoelig de liedjes van Solo ook zijn, ook dit keer weer kwam de muziek net niet helemaal over. Veel van de liedjes boeien wel, maar missen net dat ene ongrijpbare wat je als luisteraar zo aan kan grijpen. Aan het kunnen van deze muzikanten valt niet te tornen, want ze zijn gewoon goed, en ook de gevoelige zang van Flamman mag er zijn. Het zit hem dus toch in de manier waarop de liedjes geschreven zijn. Met wat meer opbouw en andere ritmes zou het misschien veel pakkender klinken. Aan de andere kant is de stijl van Solo ook wel weer heel eigen. Solo is een heel intiem en ingetogen bandje, dat het misschien beter doet in een kleinere ruimte, met een klein publiek. Daar komt bij dat het voor Solo extra moeilijk was, omdat Charlie Dée hen al voor was gegaan. De avond werd op een geweldige manier besloten: Charlie Dée en Solo, plus bands, speelden gezamenlijk Lou Reed’s ‘Satellite of love’ in een prachtige, bijna bombastische uitvoering. Het was een waardige afsluiting van deze mooie avond, die vooral Charlie Dée in de gelegenheid stelde een sterke indruk achter te laten.