Omdat Urban Explorers de grenzen van kunst en artistieke uiting graag wilverkennen, stonden in de Popcentrale twee acts geprogrammeerd, die deze grenzen haarfijn gingen verleggen. Zo waren er meerdere generaties op de interessant klinkende namen afgekomen. Persoonlijk had ik al moeite beide bandnamen snel achter elkaar uit te spreken. Als eerste betrad 65 Days of Static het podium. Een ieder die bij MotelMozaïque is geweest dit jaar, hoef ik niets uit te leggen. Voor degenen diehier niet bij konden zijn, hier een haarfijne beschrijving. Ik moet zeggendat ik blij was dat ik oordopjes had meegenomen, omdat deze Britten algelijk vol door de boxen pompten. Dit viertal uit het Verenigd Koninkrijk gebruikte een opmerkelijke combinatie van instrumenten en breakbeatsamples.De muziek op zich was erg strak, maar juist met de combinatie van hyperactieve drumfills en breakbeats wisten de overige muzikanten een soort rustige sfeer op te bouwen. De spanning in de nummers werd goed benut en met name door de afwezige zang werd juist extra nadruk gelegd op de compositie van de nummers. Een van de weinge keren dat de microfoon door de band werd gebruikt, was dat om mee te delen dat het concert audiovisueel werd vastgelegd. Het publiek, dat zich in eerste instantie al afvroeg waarom ze een beetje naar achteren werden geduwd door de band, beantwoordde dit met een luid applaus. De rest van de set was warm, had een haast zweverige sfeer van hoogstaande fusion. Op het podium zelf zagen we de heren alle kanten uit gaan. Het publiek bleef geboeid kijken en her en der bewogen mensen mee op de muziek. 65 Days of Static werd hierdoor een zeer geestverruimende opening voor deze avond. In mijn blokkenschema stond vermeld dat Servants of the Apocalyptic GoatRave om kwart over elf zouden beginnen, maar omdat deze twee heren graag een picobello geluid wilden hebben, duurde dit nog iets langer. Desalniettemin begon deze act met een illuster en vooral vaag intro, waarop twee mannen in donkere monnikkenkledij het podium bestegen. Hierna pompten de heren (de een met masker, de ander geschminkt) los met een soort Satanisch onderbouwde tekno, compleet met gillende vrouwengeluiden,kerkklokken en prevelende stemmen. De kwaadaardige, oncompromiterende, beukende beats werden vlaag na vlaag afgevuurd op het publiek. Deze stond in eerste instantie stokstijf van verbazing, waarna na verloop van tijd dedansvloer toch wat ruimer werd, zodat er ook gedanst kon worden.Na ongeveer een minuut of twintig moest ik zelf wel eventjes gaan zitten,aangezien deze band langzaam maar zeker de energie uit me trok, zelfs zonder te dansen. Ik bedacht me dat het jammer was dat deze recensie digitaal zou verschijnen, anders zou het niet misstaan dit Demonische Duo te beschrijven met bloed op perkament. Opmerkelijk, als je van te voren wist dat Bong-Ra en Sickboy hier volledig uit hun dak gingen. Alleen vroeg ik me af of ze niet beter tot hun recht zouden komen in een oud slachthuis, compleet met pentagram, kaarsen en altaar.Servants of the Apocalyptic Goat Rave is absoluut een must voor de Digi-Satanist en voor liefhebbers van aan het terror grenzende broertje vanTekno. Of voor iedereen die zich gewoon keihard wil laten gaan.