Listener vecht tegen hindernissen in V11

Poëzie-rockers redden de avond dankzij bluf en een dankbare zaal

Jaap Smit ,

Uitgerekend op de dag dat Listener op een schommelende schuit speelt, heeft zanger Dan Smith last van z’n maag. “I should’ve gone for the smaller hamburger”, grapt hij al vroeg in de set, met een scheve grijns. Het publiek, dat zich benedendeks heeft verzameld in V11, lacht erom en iemand vraagt of hij een teiltje wil. Gelukkig houdt Smith de boot schoon, maar de toon lijkt gezet: het wordt misschien niet fantastisch, maar samen met het publiek gaat de band het redden.

De Amerikaanse poëzie-rockers staan hier vanavond niet om een nieuwe plaat te promoten, en pikken vooral de krenten uit de pap van hun vorige twee platen Time Is A Machine en Wooden Heart. De eerste paar nummers (o.a. Eyes To The Ground For Change en Seatbelt Hands) hebben wat last van de afstemming van de instrumenten, waardoor de ingespannen teksten van Smith soms worden gesmoord. De rondvliegende zweet-en speekseldruppeltjes bewijzen dat er wel degelijk aan wordt gewerkt, maar een allesoverheersende bass haalt de angel uit Smith’s krachtige voordrachten.

Van nature nodigen de tracks van de band niet echt uit tot dansen, laat staan meezingen (of in dit geval, meepraten). Tussen het spelen door wordt er dan ook ruimte gemaakt voor een vragenrondje vanuit het publiek, dat van alles wil weten over de nummers, of er nieuwe akoestische albums op komst zijn en hoe het met de buikpijn staat, want zo nu en dan grijpt Smith nog zorgelijk naar z’n buik. Het lijkt allemaal mee te vallen; zodra de instrumenten wat orthodoxer afgesteld staan, rollen de nummers makkelijker van het podium. Gitarist Jon en drummer Kris spelen strak en betrouwbaar. De stukken waarin Smith zijn basgitaar met rust laat komen nog verrassend gelaagd over, wat zorgt voor een aangedikte emotionele dimensie aan Smith’s kreten.

Bij I Don’t Wanna Live Forever krijgt Listener de meeste bijval van het publiek, dat zich wel raad weet met het uptempo country-ritme. Al de hele avond is de zaal erg dankbaar en zorgt ze ervoor dat Listener hun stop in Rotterdam niet snel zal vergeten. De terugkerende vragenrondjes blijven voor voldoende spontane momenten zorgen. Wanneer een man uit het publiek vraagt wanneer Smith zijn trompet gaat gebruiken, krijgt hij het plagerige antwoord dat hij z’n muziekkennis eens moet bijschaven, want we hebben hier toch echt te maken met een cornet. Na een demonstratie in de vorm You Were A House On Fire krijgt V11 de primeur van Smith’s eerste les ‘Brass College’, waarin hij het instrument haarfijn uitlegt en vergelijkt met andere blaasinstrumenten. Zo leer je nog eens wat.

Een kleine, schommelende zaal, een zieke zanger, geluidsproblemen; Listener heeft in V11 alle schijn tegen. Maar wat ze spelen klinkt degelijk en wat ze tussendoor uitkramen is grappig. Meer hoeft de zaal niet, meer verwacht de zaal ook niet. Voor anderhalf uur op je vrijdagavond is een set van Listener prima vermaak.