De sinds kort pornoblond gekleurde Rebel begint zijn set met nummers van zijn pas uitgekomen album ‘Truck’. Maar de stoffige lo-fi nummers komen maar matig tot hun recht in de ruime Maassilo. ‘Do You Feel Alright?’ vraagt Rebel aan een stug publiek, refererend aan de grootste hit van zijn nieuwe album. Het hoofdthema van de avond is, zo stelt Rebel in de geest van de 60s, het in de waarde laten van de ander. Dit thema blijkt voor zowel publiek als artiesten een uitdaging.
Concertverslag: Jett Rebel
Rebel in peace
Voordat Jett Rebel het podium heeft beklommen is het al duidelijk welk thema centraal zal staan tijdens het avondvullende programma in een verkleinde Maassilo, het vredesteken op een doek aan de achterzijde van het podium laat weinig aan de verbeelding over. Als zijn bandleden, gehuld in lange en kleurrijke gewaden, het podium betreden, en ten slotte hijzelf in vrouwenkleding (inclusief grote flaphoed) achter het vredesdoek tevoorschijn komt, is de terugkeer naar de zestigerjaren compleet. De samenstelling van het publiek leent zich ook prima voor deze neiging tot retromania: vrouwen die de hippietijd tot hun spijt nét niet hebben meegemaakt, eind twintigers die slechts de verhalen van hun hippieouders kennen, en kale mannen die hun rock & roll tijd nog niet achter zich hebben kunnen laten, hebben zich verzameld voor het podium.
Als Rebel de conversatie met het publiek te lang aanhoudt klinkt uit een groep kale rock & rollers een hartstochtelijke wens op: ‘Spelen!’. Het kost Rebel moeite om dit voorval met de botte arbeidersklasse van Rotterdam met gehele oprechtheid weg te lachen. Dit incident, dat zich overigens nog een stuk of vier keer voor zal doen tekent de verhouding tussen het Rotterdamse publiek en de Amsterdamse, androgyne excentriekeling. Rebel probeert verwoed een brug te slaan tussen twee werelden, hij trekt tegen het einde van zijn show zelfs een shirt met als opdruk: ‘Hardcore Rotterdammert 010’ (met een merkbare ironische ondertoon) aan, maar hij krijgt het publiek niet geheel mee. De Rebel, het podiumbeest zoals we die allemaal kennen, laat haar ware gezicht nog niet zien.
Het uitblijven van de hits van Jett Rebel draagt ook bij aan de ongedurigheid van het publiek. Het opsteken van een joint, grappige acts tussen de nummers door, het spelen van relatief onbekend werk en een matig solo set (zonder band) in het midden van de show is allemaal niet besteed aan het publiek. Twee lange dames verlaten het pand vroegtijdig en zingen Rebel’s hit ‘Louise’ bij de kluisjes. ‘Ja als hij het niet doet, doen wij het zelf wel.’ ‘Spelen!’ klinkt binnen in de silo weer. ‘Ja, ja ik speel al’ antwoordt Rebel nu enigszins geïrriteerd.
Deze irritatie zet echter niet door, de witharige, enigszins vrouwelijke engel weet zijn liefste gezicht weer op te zetten en zijn publiek langzamerhand alsnog voor zich te winnen. Als ‘Louise’ inzet en de show ondertussen al 2½ uur bezig is, beginnen de voetjes dan toch van de vloer te komen. De onvermoeibare Rebel komt eindelijk tot zijn recht. De samenzang met zijn vrouwelijke muzikale partner is prachtig, zijn band speelt de sterren van de hemel en Jelte Tuinstra stijgt in de laatste 30 minuten van zijn show toch nog op naar zijn op het podium volledig tot zijn recht komende alter-ego.