Voor Wreckage is het vanavond pas de tweede show. De jonge band stond vorige maand in Zwolle voor het eerst op de planken. Het is er vanavond niet aan af te zien. Bezoekers komen al binnen met hun merchandise en de twee gitaristen hebben zelfs hun cabinetten aangekleed met Wreckage kleedjes. De band zet een nette set neer, waarbij vocalist Jurjen de boel omhoog trekt met zijn wilde sprongen. Voor het publiek is het misschien nog wat vroeg voor hun mix van Defeater en Architects, maar dat mag de pret bij de leden niet drukken. Ze krikken de verwachting voor de toekomst in ieder geval flink op.

De tweede band van vanavond tapt uit een ander vaatje. Second Guessing is steeds vaker te zien bij kleine concerten binnen het genre en hun laatste EP werd deze week zelfs in Amerika uitgebracht. Als je ze hoort is het gek om te bedenken dat deze magere jongens gewoon afkomstig zijn uit Utrecht en omgeving. Ze leggen alle vijf hun hart en ziel in de screamo muziek die ze produceren. Er staat vanavond een strakke band te spelen die er ook visueel een show van maakt.

De grote verrassing van vanavond is We Never Learned To Live. De Britse band tekende onlangs een contract bij Holy Roar Records, na een EP en een split 7" uitgebracht te hebben bij een klein, Duits label. Ze gaan furieus van start en maken optimaal gebruik van het goede geluid in het café. Nieuwe single 'Shadows in Hibernation' is een vroeg hoogtepunt en de cleane zang hierin een welkome afwisseling. Net als hun twee voorgangers op deze Capscore editie sluit het vijftal af met keiharde gitaren, luide drums, broeiende bass en veel geschreeuw. Een boeiend concert en voor hen een goede afsluiting van de Europese tour waar deze avond deel van uit maakt.

Het pakket wordt afgesloten door Svalbard. Zij speelden eerder in Capsloc, zo'n anderhalf jaar terug op de laatste editie van Batmanfest. Hoewel de band indertijd hypnotiseerde en vorig jaar op een andere show, in Utrecht, zelfs één van de beste optredens van dat jaar neerzette, valt het vanavond enigszins tegen. De bandleden zijn moe en verkouden. Hoewel alles er uit wordt geperst en de nummers zoals altijd staan als een huis, wordt hiermee hetgeen wat Svalbard zo uniek maakt teniet gedaan: het effect van de combinatie van stemmen valt volledig weg, net zoals de melodieuze gitaarlopen niet te horen zijn. Het is alleszins geen slechte show, maar voelt na de vorige knaller jammer genoeg als mosterd na de maaltijd.